شب هایی هم هست که...

هفته ی پیش بود٬ توی صفِ صندوقِ فروشگاه ایستاده بودیم که بهش گفتم دوست دارم یک پست بگذارم توی وبلاگ.     هفته ی پیش بود که گفتم دوست دارم بنویسم اینجا و هیچ چیز نداشتم برای گفتن٬ اینجا گفتن. چند باری سر زدم و روی new post کلیک کردم و هیچ چیز جاری نشد روی کی‌برد از نوکِ  انگشت هام و ننوشته پنجره را بستم. می دانی؟ غم انگیز است خیلی وقتی که فکر می کنی حرف داری و نمی نویسی/ نمی توانی بنویسی. وقتی که موضوع ها٬‌حرف ها و  واژه ها توی ذهن و دلت شکل می گیرند و تو نمی توانی بازگویشان کنی و جریانِ ذهن و دلت را هدایت کنی به جایی بیرون از خودت. وقتی که انگار به قولِ او یک رو دربایستی عظیم دست و پایت را زنجیر می کند. رودربایستی ای که نمی دانی برای چه و با کیست! رو دربایستی که گیرت می اندازد توی خودت و لالت می کند و انقدر خِرِ واژه هات را می گیرد که آهسته آهسته٬

کم کم٬

 یواش یواش٬

خودت هم صدای خودت را نمی شنوی٬

شاید...