Memory is full!

گاهی وقت ها انقدر از دست ِ خودم لجم می گیرد که دلم می خواهد خودم را خفه کنم. احساس می کنم بر اوج ِ قله ی حماقت ایستاده ام و زورم به حافظه ی رام نشده ی سر کشم نمی رسد. رفته بودم خیابان ِ انقلاب. دنبال ِ یک کتاب می گشتم برای کسی. هی از این کتاب فروشی به آن کتاب فروشی از این بازارچه به آن یکی سرک می کشیدم. هنوز امیدم برای سرکوب ِ واضح شدن ِ خیلی از خاطرات بر ِ چشمم به یاس تبدیل نشده بود. خودم را می زدم به کوچه ی علی چپ تا اینکه رسیدم به جلوی یکی از بازارچه ها! نگاه که انداختم تو یک هو همه چیز شفاف شد: از اولین کتاب فروشی طبقه ی بالا، سمت ِ چپ، دو کتاب ِ تافل خریده بودیم. فرض کن این ماجرا مال ِ حد اقل دو سال ِ پیش است. طبقه ی پایین، سمت ِ راست، یک مغازه است با کلی کارت تبریک ِ قشنگ. حتی کارت هایی که آن جا با هم خریدیم هم یادم بود! باور نمی کنید، می دانم! یک لحظه مکث کردم، همان جا روی پله های ورودی، چشم هام را بستم و شروع کردم فحش دادن به خودم: که بی شعور ِ روانی، گَندش را در آوردی. خوب به فرض سه سال پیش با یکی از این جا رد شدی، که دو سال ِ پیش جلوی آن لوازم التحریر ِ جلوی در ِ ساختمان ایستادید و تو قلم مو ها را نگاه کردی و آبرنگ ها و روان نویس های رنگی ِ استدلر را، خُب که چی؟ روانی شاخ و دم ندارد که! آدم ِ سالم این ها یادش مانده بعد از این همه سال؟

خلاصه چشم هام رو باز کردم و رفتم و کتاب را خریدم و مثل ِ فشنگ گلوله شدم سمت ِ خانه. حالا مگر این حافظه ی لامصب خاموش می شد! از جلوی سینما سپیده که رد شدم یاد ِ کنعان افتادم که خواهرش گفته بود فیلم ِ خوبیست. یاد ِ درباره الی افتادم که آخرین و سومین فیلمی بود که با هم در سینما دیدیم. پارک ِ دانشجو من را یاد ِ تئاتر ِ کوری انداخت و دختر بچه ای که بعدش در محوطه ی پارک می رقصید برای پول در آوردن. یادت هست؟ شاید این مال ِ بیشتر از سه سال ِ پیش باشد. جگرکی ِ کثیف ِ پیچ ِ شمیران را که دیدم یادم آمد آن روز که رفتیم آن جا لباس قهوه ای ِ تنم بود! خودمانیم ها! آدم بعضی وقت ها می ماند بد بختی اش را به که بگوید. این که نه تنها دانشگاه و تابلو های روی دیوار و دست خط ات روی صفحه ی اول ِ این کتابها حافظه ی من را انگلک می کند، که هر چه زانتیا و بنز است، هرچه لواشک و آلوست، هر چه گل ِ ارکیده و لاله و رز ِ هلندیست، هر چه پیرهن ِ راه راه است تو را یادم می آورد. ترسم از این است که بعد از مُردن هم، آن موقع که زیر ِ خاکم و و پوستم دارد کش می آید و بدنم در حال ِ متلاشی شدن است، خِرِ سوسک ِ بی نوایی را که دارد راهی به درون ِ حفره ی چشمم پیدا می کند بگیرم و بگویم: آهای! بیا ببینم، تو نوه ی همان سوسکی نیستی که وقتی من و فلانی توی سایت ِ دانشکده نشسته بودیم و چیز می خواندیم و گل می گفتیم و می شنفتیم، زیر ِ میز ِ آخر ِ سمت ِ راست، مُرده بود؟! می ترسم رو کنم به کرم ِ بی چاره ای که دارد با بدن ِ من حال می کند و بگویم: هی کرم ِ بو گندو! تو فامیل ِ آن کرمی نیستی که وقتی رفته بودیم خانه ی فلانی، گوشه ی باغچه می لولید؟ همان کرمی که من اصلا ندیدمش! یا مثلا باران که بارید و آب که نشت کرد درون ِ قبرم. اولین قطره را خفت کنم و بگویم: قطره جان؟ تو از نوادگان ِ آن ابری نیستی که وقتی ما کنار ِ دیوار ِ دانشگاه ِ آکسفورد با هم راه می رفتیم و به لاله های اندازه ی طالبی ِ انگلیسی می خندیدیم، بر سرمان بارید؟ اصلا ببینم، تو آن بادی که آن روز در ادینبرگ وزید و من را لرزاند و دوست را خنداند از نزدیک می شناسی؟

گاهی وقت ها دلم می خواهد همه چیز فراموشم شود. حافظه ام خالی شود، خالی ِ خالی. بعد هوس می کنم نامه ای بنویسم به روزگار، برایش بُلد بنویسم:

آیا چه کس تو را

از مهربان شدن با من

مایوس می کند