برای نیاز...

ازم متنفر است. این را از همین فاصله حس می کنم. سر ِ شام در ِ گوش ِ فرشته زمزمه می کنم که: " نگاه کن. فلانی را ببین، می خواهد سر به تنم نباشد." فرشته می خندد به تائید. فکر می کنم که آیا کاری کرده ام که چنین نفرتی را سزاوار باشد؟...

بعد تر فکر می کنم که من عمیقا باور دارم "چگونه دوست بداریم "ها، "چگونه دوست داشته شویم " ها برای آدم های همه چیز متوسط نوشته شده اند. من عمیقا باور دارم که "موضع گیری ِ مناسب در برابر مساله ی دوست داشته شدن" مهارت، جسارتی ست که ممکن است از سر انگشتان ِ یک روسپی ِ کهنه کار ِ تهرانی ویا یک دخترِ سرخ و سفید ِ یکی از روستاهای مرزی ِ ایران که اصلا نمی تواند فارسی صحبت کند، با یک دبی ترشح شود. به گمانم اگر فارغ از مقیاس و معیار به مساله نگاه کنیم جایی حوالی ِ اواسط ِ این محور ِ انسانی، نه نزدیک تر به روسپی ِ کهنه کار و نه نزدیک تر به دخترک ِ مرز نشین مولفه ای هست به نام من. من ِ من. منی که با شما ما می شوم. مایی که بزرگ شدیم و دغدغه هامان از یکی شد دو تا. از دو تا شد سه تا و از سه تا به بی نهایت میل کرد. مایی که گه گاهی اندیشه ای خاطرمان را مکدر کرد... و این آدم های «همه چیز متوسط». به گمانم جدای از دسته بندی هایی که می شود با آن ها آدم ها را افراز کرد، یک دسته بندی ِ پر کاربرد وجود دارد: کلاس ِ آدم های «همه چیز متوسط» و کلاس ِ آدم های «حداقل یک چیز نا متوسط». خودم را در کلاس ِ دوم جای می دهم صرفا به خاطر ِ این که معتقدم درجه ی خُلیّتم از حد ِ متوسط بالا تر است. بماند که می توانید ایراد بگیرید که این "حد" را چه کسی مشخص می کند و من به شما پاسخ خواهم داد که من! یعنی در این نوشته من و در نوشته های شما شما و خلاصه هر کس هر طور که مایلست ...

از علایم ِ بالینی موجودات ِ همه چیز متوسط این است که طرز ِ قدم برداشتن شان،آهنگ ِ کلمات شان، برق ِ نگاهشان، نفس کشیدنشان، چیزهایی که می خوانند و گوش می دهند،نمره‌هايی كه می‌گيرند، رفقایشان، پاتوق‌هاشان، دست‌خط شان، خط‌خطی‌هاشان، آرزوهاشان، غرغرها و لبخندهاشان، مدلِ كفش‌هاشان، دست تو مو بردن‌شان، جای خال‌هاشان، بحث‌های سياسی‌شان، مزّه‌پرانی‌ها و خلاف‌هاشان، زيرآبی‌رفتن‌هاشان، روی كاناپه ولو شدن و فيلم تماشا كردن‌شان، كار كردن‌شان، بدجنسی‌هاشان، سبكِ لباس پوشيدن‌شان، شيوه‌ی رانندگی‌ و وب‌گردی‌هاشان، غيبت كردن‌شان، جوگير شدن‌شان، عاشقيت كردن‌شان، بوسيدن‌شان، خيانت‌شان، سوت زدن‌شان، زمزمه‌های زيرلبی‌شان زيرِ دوش، لهجه‌ی انگليسی‌شان، قُپی در كردن‌شان، قهر كردن‌شان، ناز كشيدن‌شان، زنده بودن‌شان و مرد‌ن‌شان، همه‌ و همه به طرزی مأيوس‌كننده‌ و فارغ از هرگونه شهوت ِ تخطّی يا تنوّعی متوسط است؛ و در كمالِ متوسّطيت، دائم در حالِ فتحِ بابِ فعاليت‌های جديد‌ی‌ هستند كه بتوانند با جدّيتِ هرچه تمام‌تر درشان دقيقاً در سطح ِمتوسّط ظاهر بشوند.

خلاصه این که از رفلکس های عصبی ِ آدم های همه چیز متوسط این است که وقتی مودبانه بهشان می گویی هیچ وجه ِ مشترکی جز مقوله ی زنده بودن بین ِ شما و آنها نیست، متنفر می شوند و ... همین... دوست ندارم بیشتر از این ادامه اش بدهم...