روزنوشت

اول:
من آدم ِ مولتی-تسکی نیستم! این را تازه‌گی‌ها فهمیدم. پیشتر فکر می کردم چون مثلا می توانم با مامان تلفنی حرف بزنم و هم‌زمان با یک نفرِ دیگر هم توی جی‌میل چت کنم بی آنکه آنها متوجه حضورِ‌هم بشوند می‌توانم چندتا کار را با هم انجام بدهم. یا فکر می کردم چون مثلا موقعِ آشپزی و نقاشی می توانم تقریبا هر کارِ دیگری را هم انجام بدهم بی‌آنکه از تمرکزم کاسته شود یعنی من مولتی-تسکم! اما تازه‌گی‌ها فهمیدم که احتمالا ماجرا از این قرار است که حرف زدن و آشپزی و نقاشی برای من تسک محسوب نمی شوند و به خاطرِ‌این است که من می توانم کارهای دیگری را هم‌زمان با این‌ها انجام دهم! خلاصه که سرتان را دردنیاورم٬ از چندوقتِ پیش که برای اولین بار در عمرم شروع کردم ورزش کردن متوجه شدم که من یادم می رود موقعِ دویدن نفس بکشم! بله خیلی مضحک و خنده‌دار است٬ منتها واقعیت دارد! من می توانم خیلی تند راه بروم و نفس بکشم٬‌ولی به محضِ‌اینکه بدنم استیلِ دویدن به خود می گیرد و به جز پاها دست ها هم باید حرکت کنند من از نفس کشیدن وا می مانم! قبل‌تر ها فکر می کردم ریه‌ّ‌هام زِپِرتی‌ست و برای این موقعِ دویدن نفس کم میاورم٬ منتها بعد از کلی تحقیقِ میدانی امر بر من مشتبه گشت که من فراموش می کنم نفس بکشم!!! چند روزِ پیش هم که صبحانه را ایستاده و در حالِ حاضر شدن خورده بودم ظرفِ کره را به جای یخچال گذاشته بودم توی کیفم و ظهر٬ توی آفیس که درِ کیفم را باز کردم پهنِ زمین بودم از خنده! از همه ی اینها بهتر را دیروز فهمیدم! من نمی توانم سالاد بخورم و هم‌زمان پای تلفن انگلیسی حرف بزنم! :)

ظرف کره در کیف
دوم:
یکی از فانتزی‌های این روزهام این است که سه‌تایشان را با هم توی یک شهر ببینم و «او» یک عکسِ چهارنفره ی خوشحال ازمان بگیرد! از آن عکس‌هایی که توی روزهای دورِ رفاقتِ آن سال هایمان هیچ‌وقت گرفته نشد! چندشبِ پیش یک هویی خواستم  ایمیل بزنم به‌شان و بگویم بیایید مجازی‌ هم که شده چهار تایی دو کلمه معاشرت کنیم! ایمیل را نفرستادم اما... فکر کردم حرف‌های مشترکِ چهارنفره‌مان گم شده جایی میانِ روزها و سال‌های دوری‌مان٬ میانِ خاطره‌ها و تجربه‌های مشترکِ نداشته‌ی این سال‌ها... بی خیالِ معاشرتِ مجازیِ چهار نفره شدم و برای یکی‌شان توی جی‌میل آفلاین گذاشتم٬ به یکی‌شان در فیس بوک مسیج دادم و برای آن یکی با وایبر پیام فرستادم که «رو به راهی؟ :)»! 
می دانی؟ زندگی‌ست دیگر! گاهی همین که بدانی آدم‌ها تک تک خوشحال اند و تنها نیستند کفایت می کند! :)

نظرات

  1. النازکرمی۲ آبان ۱۳۹۲ ساعت ۲۲:۱۳

    فاطمه جان، اینها به یک چیز ربط دارد! کهولت سن! هم نفس کم آوردن ، هم سایر موارد. والا!

    پاسخحذف
  2. فاطمه سیفان۳ آبان ۱۳۹۲ ساعت ۱:۵۵

    الناز٬
    خودت کهولتِ سن داری بچه جون! D:
    بعد نمی دانم کهولتِ سن به بندِ دوم نوشته چه ربطی دارد! :)

    پاسخحذف
  3. Golabatoon Jan۲۱ آذر ۱۳۹۲ ساعت ۱۵:۴۶

    حواسم بهت هست ها! امروز متوجه سینگل تسک بودن خودم شدم یاد تو افتادم و این پستت گفتم بیام کامنت بزارم اعلام حضور کنم! بله! یعنی الان منم پیر شدم؟

    پاسخحذف

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

"ناگزیر انسانِ بی‌گریز"

 افتاده بودم به جانِ کمدها. کیسه‌‌ها را تندتند پر می‌کردم بی‌انکه لحظه‌ای دل بدهم به گوشواره‌‌ای٫ لباسی آبی و یا شاخه‌های خشکیده‌ی درختی سیاه و سفید روی یک ورق کاغذ. حواسم پیِ ‌آن عکس بود. عکسی که قلبم را زور کرده بود تند‌تر بزند. عکسی که دست‌ها و صدام را برای لحظه‌ای شُل و لرزان کرده بود.   مغزم٬ مغز سرکِشم را به کدام گوشه‌ی فکر برده بود؟ قلبم٫ قلبم را لای تیره-روشنِ  کدام احساسِ ندانسته٬ فراموش کرده٬ گیرانداخته بود؟  کدام پنجره‌ یا درِ غبار گرفته‌ای را توی ذهنم باز کرده بود؟ نشسته بودم وسطِ لشگر چیز‌هایی که قرار بود ترک کنم. چیزهایی که یحتمل مدت‌ها پیش ترک‌ام کرده بودند. فکر می‌کردم به خاطره. به شهوتِ جفت‌شدنش با خیال. به مهر که بنشیند کنار قهر. دلتنگی که چفت شود با رنج. به یاد در حضورِ فراق.  
بیشتر بخوانيد

Memory is full!

گاهی وقت ها انقدر از دست ِ خودم لجم می گیرد که دلم می خواهد خودم را خفه کنم. احساس می کنم بر اوج ِ قله ی حماقت ایستاده ام و زورم به حافظه ی رام نشده ی سر کشم نمی رسد. رفته بودم خیابان ِ انقلاب. دنبال ِ یک کتاب می گشتم برای کسی. هی از این کتاب فروشی به آن کتاب فروشی از این بازارچه به آن یکی سرک می کشیدم. هنوز امیدم برای سرکوب ِ واضح شدن ِ خیلی از خاطرات بر ِ چشمم به یاس تبدیل نشده بود. خودم را می زدم به کوچه ی علی چپ تا اینکه رسیدم به جلوی یکی از بازارچه ها! نگاه که انداختم تو یک هو همه چیز شفاف شد: از اولین کتاب فروشی طبقه ی بالا، سمت ِ چپ، دو کتاب ِ تافل خریده بودیم. فرض کن این ماجرا مال ِ حد اقل دو سال ِ پیش است. طبقه ی پایین، سمت ِ راست، یک مغازه است با کلی کارت تبریک ِ قشنگ. حتی کارت هایی که آن جا با هم خریدیم هم یادم بود! باور نمی کنید، می دانم! یک لحظه مکث کردم، همان جا روی پله های ورودی، چشم هام را بستم و شروع کردم فحش دادن به خودم: که بی شعور ِ روانی، گَندش را در آوردی. خوب به فرض سه سال پیش با یکی از این جا رد شدی، که دو سال ِ پیش جلوی آن لوازم التحریر ِ جلوی در ِ ساختمان ایس...
بیشتر بخوانيد

"For a moment almost too brief to matter, this made sense"

 بهش می‌گم گمونم ح دلش برات تنگ شده. به هوای تو جدیدا هر دری وری که میذارم اینستاگرام رو با محبت جواب می‌ده. می‌گه فکر نکنم. احتمالا باهات سرسنگین بود سر مسایل ایران و اینکه چیزی ننوشتی راجع بهش. شاید ش بهش گفته که دو سال قبلت چه جوری بوده٬ که زندگیت زیر و رو شده.  یاد پیام ش می‌‌افتم٬ دو سال پیش این موقع‌ها٬ برام نوشته بود: «حالت خوبه فاطمه؟ کلا جدی» دو سال پیش٬ در جوابش نوشته بودم: «کلا؟ خوبم! :) جدی؟ نمی‌دونم راستش! یکم گیجم هنوز گمونم. تو یه حالتِ کنار اومدن با وضعِ فعلیمونم که نمی‌دونم دقیقا بابت گردن‌کلفتی و زور زدن برای خوب بودن و فرار از پذیرش ”واقعیت“ موجود و امید شاید الکی به این‌که زود شرایط برمیگرده به قبله، یا این‌که کلا و واقعا رد دادم و قبول کردم که حیات دشواره و این وضع هم ممکنه همین شکلی بمونه و چاره‌ای نیست دیگه، سعی کن کمتر گیر بیافتی تو کثافت فکر و خیالش و زندگیتو بکن!» حالا٬ دو سال بعد٬ که این‌طور باور کرده‌ا‌م و پذیرفته‌ام که شرایطِ ”قبل“ دیگر وجود خارجی ندارد و وضعیت جدید واقعیتِ حال است -حتی شاید واقعیتِ گذشته؟- دیگر خبری از آن گیجی نیست....
بیشتر بخوانيد