از روزها

ایستاده دمِ درِ خانه‌ی برلین. من٬ سرماخورده٬ توی گرما٬ ولو شده‌ام روی تخت٬ ارلانگن. از توی صفحه‌ی گوشی توضیح می‌دهد که دیرش شده و الان باید برود٬ که یادم باشد آخر هفته که رفتم برلین بنشینیم و حرف بزنیم راجع به تفکرات و خوانده‌هایش درباره‌ی « Truth ». بهش می‌گویم که اتفاقا الان داشتم نظرات راسل را می‌خواندم پیرامون همین. گفتم که خیلی نخوانده‌ام و بلد نیستم٬ ولی حتما.
 بعد دیدم که چه خوب هنوز زورمان به روزهای سختِ زندگی می‌رسد. چه خوب که می‌توانیم بدحالی و کرختیِ این روزها را به زور هم که شده هُل بدهیم اندکی آن‌طرف‌تر. روزهای بدقلق‌ای که خیالِ  برگشتن به ایران را کم‌رنگ و دور کرده و خالیِ دست‌هایمان را٬ بعد از چندسال زندگی در این‌طرف دنیا٬ عیان و غیرقابلِ انکار پیش چشم آورده. روزهای عجیبِ تجربه‌های شکست‌خورده و خیال‌ها‌ی پر از تناقض شاید. 
سرماخورده٬ توی گرما٬ ولو شده‌ام  روی تخت. وسایل خانه را جمع کرده‌ام. کلا هفت هفته‌ی دیگر مهمانِ این بلادیم و سه هفته‌اش در سفر. فکر می‌کنم دلم برای خانه‌ی برلین تنگ می‌شود. برای همه‌ی گلدان‌هام که بخشیدم‌شان به رفقا. برای هم‌کارهای ارلانگن. برای رستوران‌های ارزانِ برلین و گالری‌های کوچکِ دل‌خوش‌کننده. این روز‌ها خودآگاه ابرهای دلتنگی و ترس را از بالای سرم پراکنده می‌کنم و جایشان امید و دل‌خوشیِ شروعِ تازه می‌کارم. روزی یک ربع ورزش می‌کنم و از دیدن تن‌ام جلوی آینه لذت می‌برم. هفته‌ای چندساعت  زبانِ بلاد جدید را می‌خوانم و صبح های کاری به تک و توک هم‌کارهای آفیس‌نشینِ تابستان لبخند می‌زنم. بابتِ پذیرش مقاله‌ام در فلان ژورنالِ منطق بعد از یک‌سال‌و‌نیم ذوق می‌کنم. برعکسِ همیشه‌ و شرحه شرحه کردنِ خودم برای خالی کردنِ وقت و هماهنگ شدن با بقیه برای جلسه‌ی اسکایپ٬ به استاد راهنمای هلندم جواب می‌دهم که متاسفانه فردا و کلا چندروز آینده برایم مقدور نیست. می‌شود از طریق ایمیل کارهای مقاله را انجام دهیم؟
فردا٬ ده و سی دقیقه‌ی صبح٬ جلوی پمپ بنزینِ ششصدمتر آن‌طرف‌تر٬ با همکارها قرار دارم که دویست کیلومتر بکوبیم و برویم غارپیمایی. من خودم را بسته‌ام به دم‌نوش‌های مخصوصِ سرماخوردگی که حظِ وافی ببرم از فردا. ساعت را برای هشتِ صبح کوک کرده‌ام. ورزش کنم٬ دوش بگیرم٬ موهای کوتاه‌م را سر و سامان بدهم٬ از کافه‌ی خانوادگیِ سر کوچه قهوه بگیرم و بروم سرِ قرار.

دماغم را گرفته‌ام و تهِ فنجانِ دم‌نوش را سرمی‌کشم. به فردا فکر می‌کنم. به وقتِ آرایشگاهِ جمعه برای هایلایت‌های آبیِ جدید. به سفرِ ایران. به تمام مشق‌های مانده. به هنوزخانه‌نداشتن در بلادِ جدید. به کم‌پولیِ چندماه کار نکردنم٬ به اسباب‌کشیِ بینِ کشوری٬ به آن همه کتاب و خرده ریز و دردسرِ بسته بندی. به کارت‌های اقامتِ جدیدی که امیدواریم قبل از باطل شدنِ فعلی‌ها به دستمان برسد٬ به روزهای پرکار و استرسِ همه‌ی تقویم‌های دنیا٬ به تهران٬ به تهران...

بعد برای خودم تکرار می‌کنم که:

 گاهی وقت‌ها
 حالِ خوب «کوشش‌»ای‌ست٬
نه «جوشش»‌ای...

نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

"ناگزیر انسانِ بی‌گریز"

 افتاده بودم به جانِ کمدها. کیسه‌‌ها را تندتند پر می‌کردم بی‌انکه لحظه‌ای دل بدهم به گوشواره‌‌ای٫ لباسی آبی و یا شاخه‌های خشکیده‌ی درختی سیاه و سفید روی یک ورق کاغذ. حواسم پیِ ‌آن عکس بود. عکسی که قلبم را زور کرده بود تند‌تر بزند. عکسی که دست‌ها و صدام را برای لحظه‌ای شُل و لرزان کرده بود.   مغزم٬ مغز سرکِشم را به کدام گوشه‌ی فکر برده بود؟ قلبم٫ قلبم را لای تیره-روشنِ  کدام احساسِ ندانسته٬ فراموش کرده٬ گیرانداخته بود؟  کدام پنجره‌ یا درِ غبار گرفته‌ای را توی ذهنم باز کرده بود؟ نشسته بودم وسطِ لشگر چیز‌هایی که قرار بود ترک کنم. چیزهایی که یحتمل مدت‌ها پیش ترک‌ام کرده بودند. فکر می‌کردم به خاطره. به شهوتِ جفت‌شدنش با خیال. به مهر که بنشیند کنار قهر. دلتنگی که چفت شود با رنج. به یاد در حضورِ فراق.  
بیشتر بخوانيد

Memory is full!

گاهی وقت ها انقدر از دست ِ خودم لجم می گیرد که دلم می خواهد خودم را خفه کنم. احساس می کنم بر اوج ِ قله ی حماقت ایستاده ام و زورم به حافظه ی رام نشده ی سر کشم نمی رسد. رفته بودم خیابان ِ انقلاب. دنبال ِ یک کتاب می گشتم برای کسی. هی از این کتاب فروشی به آن کتاب فروشی از این بازارچه به آن یکی سرک می کشیدم. هنوز امیدم برای سرکوب ِ واضح شدن ِ خیلی از خاطرات بر ِ چشمم به یاس تبدیل نشده بود. خودم را می زدم به کوچه ی علی چپ تا اینکه رسیدم به جلوی یکی از بازارچه ها! نگاه که انداختم تو یک هو همه چیز شفاف شد: از اولین کتاب فروشی طبقه ی بالا، سمت ِ چپ، دو کتاب ِ تافل خریده بودیم. فرض کن این ماجرا مال ِ حد اقل دو سال ِ پیش است. طبقه ی پایین، سمت ِ راست، یک مغازه است با کلی کارت تبریک ِ قشنگ. حتی کارت هایی که آن جا با هم خریدیم هم یادم بود! باور نمی کنید، می دانم! یک لحظه مکث کردم، همان جا روی پله های ورودی، چشم هام را بستم و شروع کردم فحش دادن به خودم: که بی شعور ِ روانی، گَندش را در آوردی. خوب به فرض سه سال پیش با یکی از این جا رد شدی، که دو سال ِ پیش جلوی آن لوازم التحریر ِ جلوی در ِ ساختمان ایس...
بیشتر بخوانيد

"For a moment almost too brief to matter, this made sense"

 بهش می‌گم گمونم ح دلش برات تنگ شده. به هوای تو جدیدا هر دری وری که میذارم اینستاگرام رو با محبت جواب می‌ده. می‌گه فکر نکنم. احتمالا باهات سرسنگین بود سر مسایل ایران و اینکه چیزی ننوشتی راجع بهش. شاید ش بهش گفته که دو سال قبلت چه جوری بوده٬ که زندگیت زیر و رو شده.  یاد پیام ش می‌‌افتم٬ دو سال پیش این موقع‌ها٬ برام نوشته بود: «حالت خوبه فاطمه؟ کلا جدی» دو سال پیش٬ در جوابش نوشته بودم: «کلا؟ خوبم! :) جدی؟ نمی‌دونم راستش! یکم گیجم هنوز گمونم. تو یه حالتِ کنار اومدن با وضعِ فعلیمونم که نمی‌دونم دقیقا بابت گردن‌کلفتی و زور زدن برای خوب بودن و فرار از پذیرش ”واقعیت“ موجود و امید شاید الکی به این‌که زود شرایط برمیگرده به قبله، یا این‌که کلا و واقعا رد دادم و قبول کردم که حیات دشواره و این وضع هم ممکنه همین شکلی بمونه و چاره‌ای نیست دیگه، سعی کن کمتر گیر بیافتی تو کثافت فکر و خیالش و زندگیتو بکن!» حالا٬ دو سال بعد٬ که این‌طور باور کرده‌ا‌م و پذیرفته‌ام که شرایطِ ”قبل“ دیگر وجود خارجی ندارد و وضعیت جدید واقعیتِ حال است -حتی شاید واقعیتِ گذشته؟- دیگر خبری از آن گیجی نیست....
بیشتر بخوانيد