این تو را بس باشد/ کاشنای رنجت/ نه همه کس باشد *

ما یاد گرفته ایم/عادت کرده ایم که همیشه پشت-بندِ اتفاقاتِ کوچک و بزرگ «یعنی» های عمیق به کمین نشسته اند. مثلا می دانیم که وقتی مردی قیچی را داد دستِ زنی   ـ که تا به حال دست به موی کسی نبرده ـ و نشست و گفت: «بزن!‌ با اعتماد به نفس بزن!»؛ یعنی «عاشق ات هستم».

می دانیم که وقتی زنی رو به مردی کرد و گفت: کمتر سیگار بکش ؛ یعنی که «دوستت دارم». یعنی «دوست دارم که باشی! تا همیشه»!

مثلا ما می دانیم که وقتی تارا این گوشه٬ پایین٬ سمتِ راست تایپ کرد: «فاطمه٬ هستی؟» یعنی که «تارا دلش گرفته»! یعنی که «تارا دلش حرف می خواهد»! یعنی که «تارا دلش هوای چیزی/کسی/کسانی را کرده»...

ما می دانیم که «دیگه چه خبر؟» های مامان یعنی «خوبی؟ خوشحالی؟».

« :) » نوشتن برای روزبهان یعنی که «پسر جان٬ دلم برای تو و پر حرفی های قدیم ات تنگ شده!».

می دانیم که «خواب های» هدیه یعنی که  «باور نکرده» وضعیتِ فعلی را هنوز!

ما حتی خوب می دانیم که «>D:< :*» مریم روی والِ فیس بوک یعنی «تولدت مبارک رفیق! به یادِ وقت هایی که ساعت از ۱۲ نیمه شب می گذشت و برایت اس ام اس می فرستادم و اولین نفری می شدم که تبریک می گفت سالروزِ ولادت ات را».

می بینی؟

ما یاد گرفتیم و بعد ترش عادت کردیم که همیشه این «یعنی» و یک دنیا چیز پشت-بندش وجود دارد. انقدر عادت کردیم که باور نمی کنیم گاهی٬

«تمام شد!»

یعنی

فقط

«تمام شد!»

همین!

* نیما

با تشکر از افشین