چه وقت های زیادِ غم‌انگیزی که پشتِ خشم‌ و پرخاش‌هامان ترس لانه کرده!

بعد از تعطیلات کریسمس اومد تو آفیس پرسید به نظرت می شه با فلان ابزار تمامیت رو برای فلان منطق ثابت کرد؟ گفتم با این ابزار بعید می دونم ولی ما با یه ابزار دیگه قضیه‌ای ثابت کردیم که مساله ت یکی از کاربردهاشه و اتفاقا دو سه روز پیش فرستادیم برا فلان جا٬ بخوای می تونم اثبات ِ اون قسمتی که مدنظرته رو بدم بخونی٬ یا بیای برات بگم! گفت چرا کل مقاله رو نمی فرستی؟ گفتم می فرستم برات! دوشنبه‌‌ش مقاله رو فرستادم و تو ایمیل براش نوشتم که اگه چهارشنبه یا پنجشنبه وقت داری حرف بزنیم راجع بهش. سرم شلوغ بود و کلی ددلاین عقب‌افتاده داشتم! کل دوشنبه و سه شنبه نیم ساعتی یه بار اومد در زد سوال پرسید!‌ یه جوری که مثلا «ها٬ اگه راست می گی اینجا چجوری اینجوری می شه؟!» یکم عصبی شده بودم از رفتارش و سعی می کردم خونسردیمو حفظ کنم! یه سوالی اومد پرسید براش توضیح دادم و گفتم بذار با مثال بهت بگم که چرا نمی شه فلان جا فلان طور بشه! یا مثلا بیا یه مثال بزنم که معلوم شه چرا فلان جا فلان خاصیت لازمه! همچین دست به کمر وایمستاد که نه نه نه!‌ مثال قبول ندارم! اثبات بگو! ایده...اگه به رفتارش با بقیه دقت نکرده بودم فکر می کردم از اون‌ ساینتیست هاییه که فکر می کنن حیات خانوم ها تو آکادمی راحت‌تره* و به طور معمول هر ساینتیستِ مردی از هر ساینتیستِ زنی بهتره!‌ منتها دیده بودم که با همه به جز رييس موسسه همینجوریه! یه بار که داشتیم می رفتیم ناهار اومدم تو آسانسور براش توضیح بدم یکی از چیزایی که پرسیده بود رو که جلو رییس گفت «آره آره! اونکه بدیهیه! ببخشید پرسیدم! کوچیک پرینت گرفته بودم درست نمادها رو نخوندم!»!

امروز اومد گفت وقت داری یه چیزی بپرسم؟ رفتم پای تخته با اعتماد به نفس کامل٬ اما آروم براش توضیح دادم!‌ به ساده ترین شکل ممکن. یه سوالِ‌ پرت پرسید٬ به روش نیاوردم و اون چیزی که فکر کردم ندونستنش باعث سوالش شده رو توضیح دادم براش! نیم ساعت پای تخته شکل کشیدم و مثال زدم و گفتم دارم این قسمت رو با همین مثال کامل تو نسخه ی طولانی مقاله می نویسم٬‌تموم شد می فرستم برات.  گفت آره! روشِ من همینجوری فهمیدن از طریق مثال و شهوده! (؟!!)

از آفیس که داشت می رفت بیرون مکث کرد٬ گفت اینا که گفتی ممکنه برای یه منطق وجهی‌کار آسون باشه٬ منتها واسه من... امیدوارم توقعت ازم زیاد نباشه...

خندیدم! گفتم نه بابا آسون نیست!‌ بعد هم آدم باید ذهنش عادت داشته باشه به نمادها و مفاهیم و... طول می کشه...

خندید٬ در رو بست و رفت!







* به لطفِ وجود بعضی موقعیت ها و گرنت‌های مخصوص زنان در آکادمی٬ به خصوص در رشته های علوم پایه!
یک بار باید بیایم در مورد موضعم نسبت به این موضوع بنویسم! و از آسیب‌هاش و اینکه به گمانم دمِ دستی‌ترین راه ‌حل است برای کم کردنِ نگاه جنسیتی در آکادمی.


نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

"ناگزیر انسانِ بی‌گریز"

 افتاده بودم به جانِ کمدها. کیسه‌‌ها را تندتند پر می‌کردم بی‌انکه لحظه‌ای دل بدهم به گوشواره‌‌ای٫ لباسی آبی و یا شاخه‌های خشکیده‌ی درختی سیاه و سفید روی یک ورق کاغذ. حواسم پیِ ‌آن عکس بود. عکسی که قلبم را زور کرده بود تند‌تر بزند. عکسی که دست‌ها و صدام را برای لحظه‌ای شُل و لرزان کرده بود.   مغزم٬ مغز سرکِشم را به کدام گوشه‌ی فکر برده بود؟ قلبم٫ قلبم را لای تیره-روشنِ  کدام احساسِ ندانسته٬ فراموش کرده٬ گیرانداخته بود؟  کدام پنجره‌ یا درِ غبار گرفته‌ای را توی ذهنم باز کرده بود؟ نشسته بودم وسطِ لشگر چیز‌هایی که قرار بود ترک کنم. چیزهایی که یحتمل مدت‌ها پیش ترک‌ام کرده بودند. فکر می‌کردم به خاطره. به شهوتِ جفت‌شدنش با خیال. به مهر که بنشیند کنار قهر. دلتنگی که چفت شود با رنج. به یاد در حضورِ فراق.  
بیشتر بخوانيد

Memory is full!

گاهی وقت ها انقدر از دست ِ خودم لجم می گیرد که دلم می خواهد خودم را خفه کنم. احساس می کنم بر اوج ِ قله ی حماقت ایستاده ام و زورم به حافظه ی رام نشده ی سر کشم نمی رسد. رفته بودم خیابان ِ انقلاب. دنبال ِ یک کتاب می گشتم برای کسی. هی از این کتاب فروشی به آن کتاب فروشی از این بازارچه به آن یکی سرک می کشیدم. هنوز امیدم برای سرکوب ِ واضح شدن ِ خیلی از خاطرات بر ِ چشمم به یاس تبدیل نشده بود. خودم را می زدم به کوچه ی علی چپ تا اینکه رسیدم به جلوی یکی از بازارچه ها! نگاه که انداختم تو یک هو همه چیز شفاف شد: از اولین کتاب فروشی طبقه ی بالا، سمت ِ چپ، دو کتاب ِ تافل خریده بودیم. فرض کن این ماجرا مال ِ حد اقل دو سال ِ پیش است. طبقه ی پایین، سمت ِ راست، یک مغازه است با کلی کارت تبریک ِ قشنگ. حتی کارت هایی که آن جا با هم خریدیم هم یادم بود! باور نمی کنید، می دانم! یک لحظه مکث کردم، همان جا روی پله های ورودی، چشم هام را بستم و شروع کردم فحش دادن به خودم: که بی شعور ِ روانی، گَندش را در آوردی. خوب به فرض سه سال پیش با یکی از این جا رد شدی، که دو سال ِ پیش جلوی آن لوازم التحریر ِ جلوی در ِ ساختمان ایس...
بیشتر بخوانيد

"For a moment almost too brief to matter, this made sense"

 بهش می‌گم گمونم ح دلش برات تنگ شده. به هوای تو جدیدا هر دری وری که میذارم اینستاگرام رو با محبت جواب می‌ده. می‌گه فکر نکنم. احتمالا باهات سرسنگین بود سر مسایل ایران و اینکه چیزی ننوشتی راجع بهش. شاید ش بهش گفته که دو سال قبلت چه جوری بوده٬ که زندگیت زیر و رو شده.  یاد پیام ش می‌‌افتم٬ دو سال پیش این موقع‌ها٬ برام نوشته بود: «حالت خوبه فاطمه؟ کلا جدی» دو سال پیش٬ در جوابش نوشته بودم: «کلا؟ خوبم! :) جدی؟ نمی‌دونم راستش! یکم گیجم هنوز گمونم. تو یه حالتِ کنار اومدن با وضعِ فعلیمونم که نمی‌دونم دقیقا بابت گردن‌کلفتی و زور زدن برای خوب بودن و فرار از پذیرش ”واقعیت“ موجود و امید شاید الکی به این‌که زود شرایط برمیگرده به قبله، یا این‌که کلا و واقعا رد دادم و قبول کردم که حیات دشواره و این وضع هم ممکنه همین شکلی بمونه و چاره‌ای نیست دیگه، سعی کن کمتر گیر بیافتی تو کثافت فکر و خیالش و زندگیتو بکن!» حالا٬ دو سال بعد٬ که این‌طور باور کرده‌ا‌م و پذیرفته‌ام که شرایطِ ”قبل“ دیگر وجود خارجی ندارد و وضعیت جدید واقعیتِ حال است -حتی شاید واقعیتِ گذشته؟- دیگر خبری از آن گیجی نیست....
بیشتر بخوانيد