از روزها و آدم‌ها

جمعه صبح که از سر کار برمی‌گشتم خانه٬ توی دفترچه یادداشتم لیست کارهای آخر هفته را این‌طور نوشتم:

تکمیل کردن بخش ۲ فصل ۱
فصل ۳ مقاله
عوض‌کردن و شستن ملافه‌ها
خریدن گل برای گلدان پشت پنجره
پختن کیک برای تولد «او»
تحویل‌گرفتن عینک از عینک‌سازی


ظهر نشسته‌بودیم پشت میز رستوران ایرانیِ نزدیک خانه و میرزاقاسمی لقمه می‌گرفتیم که گفتم: راستی! قرار شد مامان و فرشته یک سبد گل سفارش بدهند و از طرف ما بروند مراسم ختمِ پدر دکتر «ع». مکث کرد٬ بعد گفت کاش که می‌شد خودمان می رفتیم...

راست می‌گفت. از روزی که سعیده اعلامیه مراسم را فرستاده بود پنجاه‌بار بلیط تهران را چک کرده بودم که برویم و باشیم در مراسم. «ع» از ده‌ یازده سالِ که پیش که برای اولین‌بار آمد دانشکده‌ی ریاضی و منِ سالِ سه کارشناشی شدم حلِ تمرینِ درسِ مبانیِ ریاضی‌ش٬‌ تا امروز کم کم از استاد شده بود دوست و حتی عضوی از خانواده انگار. هر وقت و هرجا که حمایت لازم داشتیم بود. با «ع» رفته بودیم خریدِ کت‌وشلوار برای «او» روزِ قبل از عقد. اولین کادوی ازدواجمان را از او و همسرش گرفته بودیم و حالا٬ فکرِ اینکه حضورمان٬‌ ولو برای چندساعت٬ دل‌خوشیِ کوچکی می‌شود برایش مثلِ کنه چسبیده بود پسِ ذهن. 

ناهار که تمام شد٬ توی گوشی دوتا بلیط تهران داشتیم برای چندساعت بعد. بیشتر از ۲۰ساعت در راه ‌‌بودیم که ۲۷‌ساعت تهران باشیم و ۲ساعت در مراسمِ ختم و صبح دوشنبه دوباره سرکار٬ آلمان. لیست کارهای آخر هفته شده بود:

برداشتن مانتو و شلوار مشکی
پیرهن مشکی برای «او»
سفارش سبد گل
ختم



نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

"For a moment almost too brief to matter, this made sense"

 بهش می‌گم گمونم ح دلش برات تنگ شده. به هوای تو جدیدا هر دری وری که میذارم اینستاگرام رو با محبت جواب می‌ده. می‌گه فکر نکنم. احتمالا باهات سرسنگین بود سر مسایل ایران و اینکه چیزی ننوشتی راجع بهش. شاید ش بهش گفته که دو سال قبلت چه جوری بوده٬ که زندگیت زیر و رو شده.  یاد پیام ش می‌‌افتم٬ دو سال پیش این موقع‌ها٬ برام نوشته بود: «حالت خوبه فاطمه؟ کلا جدی» دو سال پیش٬ در جوابش نوشته بودم: «کلا؟ خوبم! :) جدی؟ نمی‌دونم راستش! یکم گیجم هنوز گمونم. تو یه حالتِ کنار اومدن با وضعِ فعلیمونم که نمی‌دونم دقیقا بابت گردن‌کلفتی و زور زدن برای خوب بودن و فرار از پذیرش ”واقعیت“ موجود و امید شاید الکی به این‌که زود شرایط برمیگرده به قبله، یا این‌که کلا و واقعا رد دادم و قبول کردم که حیات دشواره و این وضع هم ممکنه همین شکلی بمونه و چاره‌ای نیست دیگه، سعی کن کمتر گیر بیافتی تو کثافت فکر و خیالش و زندگیتو بکن!» حالا٬ دو سال بعد٬ که این‌طور باور کرده‌ا‌م و پذیرفته‌ام که شرایطِ ”قبل“ دیگر وجود خارجی ندارد و وضعیت جدید واقعیتِ حال است -حتی شاید واقعیتِ گذشته؟- دیگر خبری از آن گیجی نیست. حالم خوب است؟ نمی‌دانم
بیشتر بخوانيد

از روزها

 خواستم بنویسم لطفا اجازه دهید برینم به سفرهای تهرانم. بابتِ سکته‌ی بابا توی سفر قبل و بستری شدن مامان توی آی‌سی‌یو همزمان با رسیدنم این دفعه. بعد دیدم قبل از آمدن و بستری شدن مامان هم اگر واقعا می‌شد می‌ریدم به سفرِ تهران. بعدترش دیدم اگر واقعا واقعا می‌شد کلا می‌ریدم به زندگی که «او» درش یک سال و نیم است مریض است با شرایط خاص و مامان و بابا درش پیر می‌شوند و  من این‌قدر  خسته. 
بیشتر بخوانيد

در لحظه‌ی خاصی از درد هیچ‌کس نمی‌تواند کاری برای آدم انجام بدهد. رنج همیشه تنهاست.*

 ژاکتِ آبی را از روی مبلِ توی هال آورد توی اتاق و گفت چرا درش آوردی دختر؟ بپوش گرم بمونی. خندیدم که یادت هست بچه بودیم -و منظورم سال‌های اول جوانی بود- موقع سرماخوردگی شال‌گردن می‌دادی بهم هی بپیچم دور گردنم؟ بعد همین‌طور که منتظر جواب به صورتش نگاه می‌کردم مردد پرسیدم که:  تو بودی نه؟ از من بپرسی این سرماخوردگیِ لعنتی توی فرودگاه دوحه رخنه کرد به جانم. همان‌جا که وسطِ دویدن و پیدا کردنِ گیت پرواز استکهلم داشتم به اختلاف دمای تهران و دوحه و استکهلم فحش می‌دادم. همان موقع که حواسم پیِ بیست‌سالگی بود و حافظه‌‌ي بازیگوشم اصرار داشت بدون گوگل بفهمد که آیا این فرودگاه همان فرودگاه است یا نه؟ آن موقع که پرت شده بودم توی خاطراتِ داستانی که یحتمل بیشتر آدم‌های دنیا از سال‌های اول بیست‌سالگی‌شان دارند. از آن داستان‌های عاشقانه‌ی رفتنی٬ تمام شدنی. لرزِ‌ اول انگار درست آن‌وقتی افتاد به جانم که از جلوی گیت زنگ زدم به «او» و زدم زیر گریه. از این‌که کندن از تهرانِ ۱۴۰۰‌ای که حالم را به هم زده بود سخت بود و ماندن آن‌جا هم سخت‌تر. لرز آن‌جا افتاد به تنم که فکر کردم ۲۰۲۱ چه‌قدر رُسِ مرا کشیده‌است. چه‌ق
بیشتر بخوانيد