جمعه

ساعتِ ۱ صبح، از درد به خودش می‌پیچید و با کش و قوسی که به بدنش می‌داد پیِ وضعیتی می‌گشت که درد امان بدهد برای دوتا نفسِ عمیق. به زور راضی‌ش کردم که برویم بیمارستان. گفتم بیا برویم کلینیکِ شبانه‌روزیِ سرِ کوچه. خندید که:

 آدم توی مملکتِ سوسیالیستی [به لحاظ رفاه اجتماعی و نه سود اقتصادی] نمی‌ره کلینیکِ خصوصی! 

ساعتِ ۱:۱۵ تاکسی رسید و وقتی سوار شدیم تازه فهمیدم از فرط دل‌شوره و عجله کفش نپوشیده‌ام و با دمپایی‌های روفرشی راهیِ  اورژانس بیمارستان شدم. بیمارستان بزرگ بود و خلوت و خاموشِ خاموش انگار. به زور درِ ورودیِ اورژانس را پیدا کردیم و بعد از فشار دادنِ زنگِ ورودیِ بخش، پرستار سریع خودش را رساند و تند تند سوال پرسید از نوع درد و داروهایی که خورده و طول مدتِ درد کشیدن و این‌ها. تمام مدتی که فشار خونش را چک می‌کرد و اکسیژن خون و ضربان قلب را اندازه می‌گرفت و جزییات و دلیل کارش را توضیح می‌داد ذهن من داشت وضعیت را مقایسه می‌کرد با ایران. با هلند حتی، که به نظرم از مزخرف‌ترین‌های خدمات درمانی‌ست در اروپا، حداقل در مقایسه با سوید و آلمان. پرستار دو تا مسکن قوی داد بهش و گفت که دکتر سریع حاضر می‌شود برای ویزیت. من، کنار نگرانیم برای «او»، شگفت‌زده شده بودم ازینکه هیچ برگه‌ی هویتی از ما چک نشده بود و راجع به بیمه و هزینه هیچ سوالی پرسیده نشده بود. 

[ در هلند مثلا، تا جایی که یادم هست، برای اقدام به درمان مجانی چنین شرایطی در اورژانس بیمارستان -با وجود بیمه بودن- باید از پزشک خانگی نامه داشت حتما! حالا اینکه مثلا ۱ نصفه شب پزشک خانگی را از کجا پیدا کنیم به کنار، بابتِ این قانونِ مسخره، پناه‌جوی غیر‌قانونی، پناه‌جوی هنوز مستقر نشده در وضعیت مشابهِ «او»، خدمات پزشکی رایگان دریافت نمی‌کند در بیمارستان. به قول دوستی: از سیاست‌ها و دلایلِ دل‌سردی از هلند] 

معاینه‌ی دکتر و عکس‌برداری و دارو و تاثیرکردن مسکن و همه‌ی اینها تا حوالیِ ۷ صبح طول کشید.  من، بیشتر این مدت نشسته بودم روی صندلیِ یکی‌ از اتاق‌های اورژانس و به دمپایی‌هام نگاه می‌کردم و تنهاییِ آن وقتِ صبح، آن‌جا! به این‌که گاهی غریبیِ غربت تمام‌قد و عریان عرض اندام می‌کند برِ چشم‌هات. بعد خودم را دل‌داری دادم. خیال کردم این‌طور که من و «او» معذبیم در کمک خواستن و دردسر درست‌کردن برای بقیه، یحتمل تهران هم اگر بودیم در چنین موقعیتی، با روفرشی، تنها، نشسته بودم روی صندلیِ اتاق اورژانس، تا که داروها اثر کند، «او» بهتر شود و دوتایی، تنها، برگردیم خانه!

نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

"ناگزیر انسانِ بی‌گریز"

 افتاده بودم به جانِ کمدها. کیسه‌‌ها را تندتند پر می‌کردم بی‌انکه لحظه‌ای دل بدهم به گوشواره‌‌ای٫ لباسی آبی و یا شاخه‌های خشکیده‌ی درختی سیاه و سفید روی یک ورق کاغذ. حواسم پیِ ‌آن عکس بود. عکسی که قلبم را زور کرده بود تند‌تر بزند. عکسی که دست‌ها و صدام را برای لحظه‌ای شُل و لرزان کرده بود.   مغزم٬ مغز سرکِشم را به کدام گوشه‌ی فکر برده بود؟ قلبم٫ قلبم را لای تیره-روشنِ  کدام احساسِ ندانسته٬ فراموش کرده٬ گیرانداخته بود؟  کدام پنجره‌ یا درِ غبار گرفته‌ای را توی ذهنم باز کرده بود؟ نشسته بودم وسطِ لشگر چیز‌هایی که قرار بود ترک کنم. چیزهایی که یحتمل مدت‌ها پیش ترک‌ام کرده بودند. فکر می‌کردم به خاطره. به شهوتِ جفت‌شدنش با خیال. به مهر که بنشیند کنار قهر. دلتنگی که چفت شود با رنج. به یاد در حضورِ فراق.  
بیشتر بخوانيد

Memory is full!

گاهی وقت ها انقدر از دست ِ خودم لجم می گیرد که دلم می خواهد خودم را خفه کنم. احساس می کنم بر اوج ِ قله ی حماقت ایستاده ام و زورم به حافظه ی رام نشده ی سر کشم نمی رسد. رفته بودم خیابان ِ انقلاب. دنبال ِ یک کتاب می گشتم برای کسی. هی از این کتاب فروشی به آن کتاب فروشی از این بازارچه به آن یکی سرک می کشیدم. هنوز امیدم برای سرکوب ِ واضح شدن ِ خیلی از خاطرات بر ِ چشمم به یاس تبدیل نشده بود. خودم را می زدم به کوچه ی علی چپ تا اینکه رسیدم به جلوی یکی از بازارچه ها! نگاه که انداختم تو یک هو همه چیز شفاف شد: از اولین کتاب فروشی طبقه ی بالا، سمت ِ چپ، دو کتاب ِ تافل خریده بودیم. فرض کن این ماجرا مال ِ حد اقل دو سال ِ پیش است. طبقه ی پایین، سمت ِ راست، یک مغازه است با کلی کارت تبریک ِ قشنگ. حتی کارت هایی که آن جا با هم خریدیم هم یادم بود! باور نمی کنید، می دانم! یک لحظه مکث کردم، همان جا روی پله های ورودی، چشم هام را بستم و شروع کردم فحش دادن به خودم: که بی شعور ِ روانی، گَندش را در آوردی. خوب به فرض سه سال پیش با یکی از این جا رد شدی، که دو سال ِ پیش جلوی آن لوازم التحریر ِ جلوی در ِ ساختمان ایس...
بیشتر بخوانيد

"For a moment almost too brief to matter, this made sense"

 بهش می‌گم گمونم ح دلش برات تنگ شده. به هوای تو جدیدا هر دری وری که میذارم اینستاگرام رو با محبت جواب می‌ده. می‌گه فکر نکنم. احتمالا باهات سرسنگین بود سر مسایل ایران و اینکه چیزی ننوشتی راجع بهش. شاید ش بهش گفته که دو سال قبلت چه جوری بوده٬ که زندگیت زیر و رو شده.  یاد پیام ش می‌‌افتم٬ دو سال پیش این موقع‌ها٬ برام نوشته بود: «حالت خوبه فاطمه؟ کلا جدی» دو سال پیش٬ در جوابش نوشته بودم: «کلا؟ خوبم! :) جدی؟ نمی‌دونم راستش! یکم گیجم هنوز گمونم. تو یه حالتِ کنار اومدن با وضعِ فعلیمونم که نمی‌دونم دقیقا بابت گردن‌کلفتی و زور زدن برای خوب بودن و فرار از پذیرش ”واقعیت“ موجود و امید شاید الکی به این‌که زود شرایط برمیگرده به قبله، یا این‌که کلا و واقعا رد دادم و قبول کردم که حیات دشواره و این وضع هم ممکنه همین شکلی بمونه و چاره‌ای نیست دیگه، سعی کن کمتر گیر بیافتی تو کثافت فکر و خیالش و زندگیتو بکن!» حالا٬ دو سال بعد٬ که این‌طور باور کرده‌ا‌م و پذیرفته‌ام که شرایطِ ”قبل“ دیگر وجود خارجی ندارد و وضعیت جدید واقعیتِ حال است -حتی شاید واقعیتِ گذشته؟- دیگر خبری از آن گیجی نیست....
بیشتر بخوانيد