دوش در حلقه ی ما قصه ی گیسوی تو بود

فرو رفته بود در اندیشه ی زمان. نگاهش گره خورده بود به تارهای زلفش. مرز ِ بین ِ ناتوانایی ِ زمان و توانمندی ِ حافظه ی انسان برایش مبهم بود. نمی دانست کدام یک یارای "ثابت قدم" کردن ِ غم را دارند.  غمی که در ثابت قدمی با رنگ ِ گیسوانش رقابت می کرد. موهایش بلند بود و از خودش یک پس زمینه ی  زیتونی داشت. پس زمینه ای که هیچ جور محو نمی شد. پس زمینه ای که اگرچه پس ِ زمینه بود اما، زورش از هرزمینه ای بیشتر بود.  فنذقی می کرد می گفتند چه زیتونی ِ خوشرنگی. بلوطی می کرد در می آمدند که عجب زیتونی ای، شماره ی رنگت چیست؟ دودی می کرد، می گفتند ناقلا! آرایشگرت چه خوب زیتونی در می آورَد. و او، تنها سرخی ِ شرابی را امتحان نکرده بود. دستش هم به امتحان نمی رفت. می دانست که شرابی هم رنگ خواهد باخت. نمی خواست غرور ِ یکه سرباز ِ باقیمانده خدشه دار شود... موهایش را کوتاه کرد... کوتاه ِ کوتاه...انقدر کوتاه که زمینه و پس زمینه در هم گم بشوند... انقدر کوتاه که تا همیشه، انگشتان ِ هیچ کس لایشان گیر نکند...