گاهی وقت ها نمی فهمم...

نشسته روی صندلی ِ مراجعین، همان که روبه روی میز ِ من است. با مهندس "نون" کار دارد. آقای "نون" نمی شناسدش و مودبانه این مطلب را عنوان می کند. مرد توضیح می دهد که در جلسه ی روز ِ فلان با مهندس "میم"- مدیر عامل- صحبت کرده و آقای "نون" هم در جلسه حضور داشته. آقای " نون" وانمود می کند به یاد آورده. یعنی من حدس می زنم که وانمود کرده. شاید هم واقعا...  مردِ جوان توضیح می دهد که می خواهد واحد ِ کاریش را عوض کند. پست ِ بهتری می خواهد با حقوق ِ بالا تر و پایان ِ جملاتش " اگر امکانش باشد" را ضمیمه می کند، به زور. از مشکلاتش می گوید. خیلی آرام حرف می زند. من می شنوم اما! اتاق خیلی بزرگ نیست.
- دو سال ِ پیش از همسرم جدا شدم.
ای بابا، چرا؟
- پیش می آید دیگر.
و حالا درگیر ِ مهریه ای؟
- نه خوشبختانه! دادم رفت.
آقا وضعتان خوب است! (به شوخی می گوید)
- همه چیزم را دادم رفت. هفتاد میلیون. سی تومن نقد بقیه قسطی.
معرف داشتید، نه؟ چه کاری از من ساخته است؟
- یک سال و نیم ِ پیش دوباره ازدواج کردم. شکر ِ خدا زندگی ِ خوبی دارم. فقط... فقط توانایی ِ خرید ِ مسکن ندارم.
من به این فکر می کنم که نیم سال بعد از طلاقش ازدواج کرده و راضی هم هست. یاد ِ نازنین می افتم. مهرماه ِ گذشته بود که دیدمش. برای اولین بار. چهارشنبه روزی بود و من خیلی کلافه بودم. خوب یادم هست. داشت برای بچه ها تعریف می کرد که سه هفته بعد از به هم زدنش با یادم نیست کی، بعد از 6 سال، رفت با سامی دوست شد که مدل ِ بنتون است و بوتیک دارد در پاساژ ِ تندیس. من چقدر تعجب کرده بودم.
مرد از روی صندلی بلندمی شود و رفیق- شده با آقای "نون" از اتاق می رود بیرون.
من:
چپ... یکم چپ... آها... نه! گفتم یکم. چه خبره؟ حالا یک ذره برو راست... یک ذره دیگه... آها! خوبه! حالا یکم برو عقب. یکم دیگه... یکم... ایول! خوب شد.
حالا قشنگ جاش را  توی دلم گرفتی!
!!!

نظرات

  1. امید باقری۱۸ مهر ۱۳۸۹ ساعت ۱۰:۰۷

    عجب!
    هدایت تان به چپ و راست می توانست به بالا و پایین باشد. با کمی سر و صدا. چه می دانم؟

    پاسخحذف
  2. بنفشه۱۸ مهر ۱۳۸۹ ساعت ۱۱:۰۰

    سلام عزیزم. ایمیل من رو دیدید؟

    پاسخحذف
  3. ماري۱۹ مهر ۱۳۸۹ ساعت ۱۱:۲۳

    كنايه ي بسيار جالبي(سه خط آخر) به كار بردي.دقيقاحق مطلب ادا شد.

    پاسخحذف
  4. محسن۲۲ مهر ۱۳۸۹ ساعت ۲۲:۱۸

    من هم نمی فهمم...

    پاسخحذف
  5. Adamak۲۶ آذر ۱۳۸۹ ساعت ۱۱:۰۴

    وارونه تر از اینهاست این جهان
    گاهی وقت ها می فهمم

    پاسخحذف

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

"ناگزیر انسانِ بی‌گریز"

 افتاده بودم به جانِ کمدها. کیسه‌‌ها را تندتند پر می‌کردم بی‌انکه لحظه‌ای دل بدهم به گوشواره‌‌ای٫ لباسی آبی و یا شاخه‌های خشکیده‌ی درختی سیاه و سفید روی یک ورق کاغذ. حواسم پیِ ‌آن عکس بود. عکسی که قلبم را زور کرده بود تند‌تر بزند. عکسی که دست‌ها و صدام را برای لحظه‌ای شُل و لرزان کرده بود.   مغزم٬ مغز سرکِشم را به کدام گوشه‌ی فکر برده بود؟ قلبم٫ قلبم را لای تیره-روشنِ  کدام احساسِ ندانسته٬ فراموش کرده٬ گیرانداخته بود؟  کدام پنجره‌ یا درِ غبار گرفته‌ای را توی ذهنم باز کرده بود؟ نشسته بودم وسطِ لشگر چیز‌هایی که قرار بود ترک کنم. چیزهایی که یحتمل مدت‌ها پیش ترک‌ام کرده بودند. فکر می‌کردم به خاطره. به شهوتِ جفت‌شدنش با خیال. به مهر که بنشیند کنار قهر. دلتنگی که چفت شود با رنج. به یاد در حضورِ فراق.  
بیشتر بخوانيد

Memory is full!

گاهی وقت ها انقدر از دست ِ خودم لجم می گیرد که دلم می خواهد خودم را خفه کنم. احساس می کنم بر اوج ِ قله ی حماقت ایستاده ام و زورم به حافظه ی رام نشده ی سر کشم نمی رسد. رفته بودم خیابان ِ انقلاب. دنبال ِ یک کتاب می گشتم برای کسی. هی از این کتاب فروشی به آن کتاب فروشی از این بازارچه به آن یکی سرک می کشیدم. هنوز امیدم برای سرکوب ِ واضح شدن ِ خیلی از خاطرات بر ِ چشمم به یاس تبدیل نشده بود. خودم را می زدم به کوچه ی علی چپ تا اینکه رسیدم به جلوی یکی از بازارچه ها! نگاه که انداختم تو یک هو همه چیز شفاف شد: از اولین کتاب فروشی طبقه ی بالا، سمت ِ چپ، دو کتاب ِ تافل خریده بودیم. فرض کن این ماجرا مال ِ حد اقل دو سال ِ پیش است. طبقه ی پایین، سمت ِ راست، یک مغازه است با کلی کارت تبریک ِ قشنگ. حتی کارت هایی که آن جا با هم خریدیم هم یادم بود! باور نمی کنید، می دانم! یک لحظه مکث کردم، همان جا روی پله های ورودی، چشم هام را بستم و شروع کردم فحش دادن به خودم: که بی شعور ِ روانی، گَندش را در آوردی. خوب به فرض سه سال پیش با یکی از این جا رد شدی، که دو سال ِ پیش جلوی آن لوازم التحریر ِ جلوی در ِ ساختمان ایس...
بیشتر بخوانيد

"For a moment almost too brief to matter, this made sense"

 بهش می‌گم گمونم ح دلش برات تنگ شده. به هوای تو جدیدا هر دری وری که میذارم اینستاگرام رو با محبت جواب می‌ده. می‌گه فکر نکنم. احتمالا باهات سرسنگین بود سر مسایل ایران و اینکه چیزی ننوشتی راجع بهش. شاید ش بهش گفته که دو سال قبلت چه جوری بوده٬ که زندگیت زیر و رو شده.  یاد پیام ش می‌‌افتم٬ دو سال پیش این موقع‌ها٬ برام نوشته بود: «حالت خوبه فاطمه؟ کلا جدی» دو سال پیش٬ در جوابش نوشته بودم: «کلا؟ خوبم! :) جدی؟ نمی‌دونم راستش! یکم گیجم هنوز گمونم. تو یه حالتِ کنار اومدن با وضعِ فعلیمونم که نمی‌دونم دقیقا بابت گردن‌کلفتی و زور زدن برای خوب بودن و فرار از پذیرش ”واقعیت“ موجود و امید شاید الکی به این‌که زود شرایط برمیگرده به قبله، یا این‌که کلا و واقعا رد دادم و قبول کردم که حیات دشواره و این وضع هم ممکنه همین شکلی بمونه و چاره‌ای نیست دیگه، سعی کن کمتر گیر بیافتی تو کثافت فکر و خیالش و زندگیتو بکن!» حالا٬ دو سال بعد٬ که این‌طور باور کرده‌ا‌م و پذیرفته‌ام که شرایطِ ”قبل“ دیگر وجود خارجی ندارد و وضعیت جدید واقعیتِ حال است -حتی شاید واقعیتِ گذشته؟- دیگر خبری از آن گیجی نیست....
بیشتر بخوانيد