یک روز مرثیه هایم تمام خواهند شد...شاید...

نمی‌دانم از گذشتِ خشکِ این سالهاست یا پیر تر شدن یا بعید بودن ِ آرزو که یک جور دیگری شده‌ام، یک جورِ دیگری که جور نیست با من ِ من و با این‌حال خوب است و خواستنی است و عجیب.
گاهی فکر می‌کنم چرا آن جدول‌ها را می‌کشیدند پشتِ جلدِ دفترهای کاهی ِ آن سال‌ها؟ 40 برگ، 60 برگ، 100 برگ. همان جدول‌ها که روزهای هفته را نشان می‌داد : شنبه، یک‌شنبه، دوشنبه، زنگِ اول، زنگِ دوم، زنگِ سوم... حتا جمعه‌ها هم زنگ داشت، یادت هست؟ شاید از همان موقع تفریحِ بزرگِ زندگی‌ِ من شده پر کردنِ زنگ‌های تک تکِ روزهای هفته، تا شبیهِ دخترِ خوبی شوم که همه چیزِ زندگی‌ش معلوم است. حالا، این روزها که زنگهای جدولم بی رنگ مانده و من سرگردان از این خانه‌ به آن خانه‌ی جدول معطل می مانم، به این فکر می کنم که در همه‌ی این سال‌ها عشق توی جاده ی رفتن بود، توی جاده‌یی که می‌رسید به شهرِ حومه ای که در آن کسی از کسی خبر نداشت.
و من، حالا چه‌طور شده که هوس کرده‌ام خلاصه‌ی عاشقیت ها را جمع کنم توی همین یک متن و تماشا کنم این من ِ تازه را با تویی که آن‌ قدر سکوت ای که انگشت‌هام پرده‌های سازت را گم می‌کنند؟
بعضی متن‌ها یک‌هو تمام می‌شوند؛ درست مثلِ همین:
در تمام شهرهای دنیا زمان هم‌چنان بر دو قسم است؛ ماضی بعید و مستقبلِ دور. حال ِ من تهی ست، می دانم...

نظرات

  1. شهاب۳۱ اردیبهشت ۱۳۹۰ ساعت ۱۸:۴۸

    به!
    که عاشقیت‌هایت پر می‌کرد لابه‌لای آن روز‌های دفتر را که سیاه می‌کنی،
    و سکوت‌شان را می‌شنوی روز‌ها را که نگاه می‌کنی.
    شاید اگر اکنون مربع ِفلان روزت، فلان تاریخ، خالی‌ست،
    فاصله‌اش با مربع بعدی...همان حال ِتهی‌ست.
    دهان ِوراج نمی‌داند فاصله‌ی دو مربع شاید
    به درازی همان رفتن‌ به شهر حومه‌ای باید
    باشد.

    پاسخحذف
  2. شهاب۳۱ اردیبهشت ۱۳۹۰ ساعت ۱۸:۵۱

    مرثیه تمام‌ای ندارد.

    پاسخحذف
  3. فاطمه سیفان۳۱ اردیبهشت ۱۳۹۰ ساعت ۲۱:۳۴

    شهاب،
    جزء جزءِ چیزی را که نوشتی بگذاریم کنار، کلیت اش را می فهمم انگار!مرسی که خواندی. خواننده های جدیدی که نظر می گذارند محترم اند برایم خیلی! :)

    جمله ی اولیه این بود:

    یک روز مرثیه هایم کوتاه خواهد شد!

    بعد تر بنا به تغییرِ باقی ِ نوشته، این هم تغییر کرد!

    پاسخحذف
  4. شهاب۳۱ اردیبهشت ۱۳۹۰ ساعت ۲۳:۰۴

    می‌دونی یوهو وقتی اینو نوشتی گذاشتی اینجا دیگه برداشت منه که بهش معنی میده...از دست تو خارج میشه اختیارش. توضیح می‌دم...دوس داری نخون، دوس داری پاک کن بقیه برداشت خودشونو بکنن.ضمنا به علایم سجاوندی دقت کنی و جمله‌ها را جدا جدا بخوانی جزییات بیشتر معلوم می‌شوند.
    من همین یه پست از این وبلاگو خوندم. و واقعا به! با مرثیه ها کوتاه می‌شن مغزم بیشتر کنار میاد.
    ----
    از پر کردن برنامه نوشتی و آخرش داری به عاشقی‌هات نگاه می‌کنی. پس لابه‌لای برنامه‌ات، انجاها که جای زنگ تفریح است عاشقیهایت پر کرده‌اند. و صدایشان از دور می‌آید. ناخودآگاه می‌بینیشان. سکوت اکنون (که هرجای دسته‌ی ساز را می‌گیری و به هر سیمش که زخمه می‌زنی صامت است و پس از این سکوت حرفهایت ناگهان تمام می‌شود، شاید چون این همه را در گوشش خواندی که صدایش در بیاید و در نیامد) فاصله‌ی مربع‌های برنامه‌ی حالت را که تهی، ساکت، است پر می‌کند. (همه چیز گذشته و یک کورسوی امید هم مانده با مستقبل دور)
    «دهان‌های عشق ندیده وراجند» فاطمه. دهان‌های عشق ندیده لذت راه (عشق رفتن) را هم نمی‌دانند.
    ----
    بازی مغزه نوشته‌ی تو شده برداشت من. بازی نغز.

    پاسخحذف
  5. محسن۵ خرداد ۱۳۹۰ ساعت ۱۹:۱۹

    بی اغراق!، بیشتر از هفت بار اینجا یه سری واژه پشت هم ردیف کردم، اما هی پاک شون کردم. نتیجه ی همه ی هر بار نوشتن ها و پاک کردن هام :

    دل‌تنگی خام ...

    پاسخحذف

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

"ناگزیر انسانِ بی‌گریز"

 افتاده بودم به جانِ کمدها. کیسه‌‌ها را تندتند پر می‌کردم بی‌انکه لحظه‌ای دل بدهم به گوشواره‌‌ای٫ لباسی آبی و یا شاخه‌های خشکیده‌ی درختی سیاه و سفید روی یک ورق کاغذ. حواسم پیِ ‌آن عکس بود. عکسی که قلبم را زور کرده بود تند‌تر بزند. عکسی که دست‌ها و صدام را برای لحظه‌ای شُل و لرزان کرده بود.   مغزم٬ مغز سرکِشم را به کدام گوشه‌ی فکر برده بود؟ قلبم٫ قلبم را لای تیره-روشنِ  کدام احساسِ ندانسته٬ فراموش کرده٬ گیرانداخته بود؟  کدام پنجره‌ یا درِ غبار گرفته‌ای را توی ذهنم باز کرده بود؟ نشسته بودم وسطِ لشگر چیز‌هایی که قرار بود ترک کنم. چیزهایی که یحتمل مدت‌ها پیش ترک‌ام کرده بودند. فکر می‌کردم به خاطره. به شهوتِ جفت‌شدنش با خیال. به مهر که بنشیند کنار قهر. دلتنگی که چفت شود با رنج. به یاد در حضورِ فراق.  
بیشتر بخوانيد

Memory is full!

گاهی وقت ها انقدر از دست ِ خودم لجم می گیرد که دلم می خواهد خودم را خفه کنم. احساس می کنم بر اوج ِ قله ی حماقت ایستاده ام و زورم به حافظه ی رام نشده ی سر کشم نمی رسد. رفته بودم خیابان ِ انقلاب. دنبال ِ یک کتاب می گشتم برای کسی. هی از این کتاب فروشی به آن کتاب فروشی از این بازارچه به آن یکی سرک می کشیدم. هنوز امیدم برای سرکوب ِ واضح شدن ِ خیلی از خاطرات بر ِ چشمم به یاس تبدیل نشده بود. خودم را می زدم به کوچه ی علی چپ تا اینکه رسیدم به جلوی یکی از بازارچه ها! نگاه که انداختم تو یک هو همه چیز شفاف شد: از اولین کتاب فروشی طبقه ی بالا، سمت ِ چپ، دو کتاب ِ تافل خریده بودیم. فرض کن این ماجرا مال ِ حد اقل دو سال ِ پیش است. طبقه ی پایین، سمت ِ راست، یک مغازه است با کلی کارت تبریک ِ قشنگ. حتی کارت هایی که آن جا با هم خریدیم هم یادم بود! باور نمی کنید، می دانم! یک لحظه مکث کردم، همان جا روی پله های ورودی، چشم هام را بستم و شروع کردم فحش دادن به خودم: که بی شعور ِ روانی، گَندش را در آوردی. خوب به فرض سه سال پیش با یکی از این جا رد شدی، که دو سال ِ پیش جلوی آن لوازم التحریر ِ جلوی در ِ ساختمان ایس...
بیشتر بخوانيد

"For a moment almost too brief to matter, this made sense"

 بهش می‌گم گمونم ح دلش برات تنگ شده. به هوای تو جدیدا هر دری وری که میذارم اینستاگرام رو با محبت جواب می‌ده. می‌گه فکر نکنم. احتمالا باهات سرسنگین بود سر مسایل ایران و اینکه چیزی ننوشتی راجع بهش. شاید ش بهش گفته که دو سال قبلت چه جوری بوده٬ که زندگیت زیر و رو شده.  یاد پیام ش می‌‌افتم٬ دو سال پیش این موقع‌ها٬ برام نوشته بود: «حالت خوبه فاطمه؟ کلا جدی» دو سال پیش٬ در جوابش نوشته بودم: «کلا؟ خوبم! :) جدی؟ نمی‌دونم راستش! یکم گیجم هنوز گمونم. تو یه حالتِ کنار اومدن با وضعِ فعلیمونم که نمی‌دونم دقیقا بابت گردن‌کلفتی و زور زدن برای خوب بودن و فرار از پذیرش ”واقعیت“ موجود و امید شاید الکی به این‌که زود شرایط برمیگرده به قبله، یا این‌که کلا و واقعا رد دادم و قبول کردم که حیات دشواره و این وضع هم ممکنه همین شکلی بمونه و چاره‌ای نیست دیگه، سعی کن کمتر گیر بیافتی تو کثافت فکر و خیالش و زندگیتو بکن!» حالا٬ دو سال بعد٬ که این‌طور باور کرده‌ا‌م و پذیرفته‌ام که شرایطِ ”قبل“ دیگر وجود خارجی ندارد و وضعیت جدید واقعیتِ حال است -حتی شاید واقعیتِ گذشته؟- دیگر خبری از آن گیجی نیست....
بیشتر بخوانيد