تو یا تو یا تو...

آدم گاهی حرفهایی از توی کله اش عبور می کند که ترجیح می دهد هیچ کسِ هیچ کس هیچ وقت نداندشان و چه بسا شدید تر: دوست دارد موقعِ گذرشان از ذهنش حوالیِ آینه هم نایستاده باشد حتی...

حرفهایی همین قدر خصوصی٬ همین قدر سهمگین...

حرفهایی که سرَک می کشند به طولانی ترین دالان های وجودت و محکم و بی واهمه خِرِ چیزِ ریزی را که کسی جز تو از هستی اش خبر دار نیست می گیرند و می آورندش جلوی چشمت...

حرفهایی که یادت می آورند تو از چیزهایی خبر داری که هیچ کس توی دنیا آنطور نمی داندشان...

حرفهایی که «تو» را یادِ «تو» می آورند!