از پوشه‌ي پیش‌نویس‌ها٬‌ از خاک‌خورده‌‌ها


سال اولی که از ایران آمده بودم فرنگ سال عجیب و تاثیرگذاری بود برام  در جهت  خودشناسی. آن اوایل گیرافتاده بودم بین نشستن یا ننشتن زیر چتر فمینیسم و گیاهخواری و امثالهم. از اینکه انقدر مترقی نبودم که از پیروزی تیم ملی والیبال و اسکار(اول) فرهادی اشکم در میامد اذیت میشدم. احساس می‌کردم این احساسات٬‌این دل‌بستگی به آن مرزِ گربه‌ای شکل با دغدغههای جدیدم از مهاجرت و مهاجر و ملی‌گرایی و نژادپرستی سازگار نیست. اینکه سیل و زلزله ایران  بیشتر از سونامی در فلان کشور آسیای جنوب‌شرقی هراسان و آشفتهام می کرد٬ عمیقا ذهنم را مشغول کرده بود.

بعد یادم نیست چی شد٬ احتمالا جرقه‌اش موقع دیدن فیلمهای  «داستان عامه‌پسند (پالپ فیکشن)» و «نیمهشب در پاریس» زده شد. فیلم اول را بعد از اینکه در آمستردام مستقر شدم دیدم و دومی را بعد از سفر پاریس. احساس میکردم که چقدر میفهمم عجیب بودن عادت «سیب زمینی سرخ کرده خوردن با مایونز (به جای کچاپ)»ِ هلندی ها را (در فیلم پالپ فیکشن) و چقدر آشنام به کوچهپسکوچههای پاریس (در نیمه شب در پاریس). انگار که تجربهی چندماههی آمستردام و چندروزهی پاریس٬ راه رفتن٬ غذا خوردن٬ دیدن٬ شنیدن و بوییدن این شهرها برایم «خودی»شان کرده بود٬ آشنا٬‌تا حدی قابل درک‌ و متفاوت از نیویورک و رمِ هرگز‌ندیده. 

جرقه ی بعدی را یک ویدیوی سه چهار دقیقه‌ای شرکت داو روشن کرد. هدف  بررسی باور و داوریِ شخصیِ زنان نسبت به زیبایی خودشان بود. آزمایشی انجام داده بودند در چند کشور: یک ساختمان پر رفت و آمد را در نظر گرفته بودند با دو درب ورود٬ یکی با تابلویی که روش نوشته بود  «Beautiful» و دیگری با تابلوی «Normal»٬‌که یعنی اگر معتقدی Beautiful‌ای از در اول برو و اگر Normal از دومی. نتیجه جالب بود. اینکه واقعا خیلی‌ها با خواندن تابلو مسیرشان را عوض می کردند. بعد از دیدن ویدیو با خودم کلنجار می رفتم که من اگر بودم چه کار می کردم. راستش نتیجه خیلی بستگی به ترجمهی Beautiful و دریافتم از این این کلمه داشت.

 من معتقد بودم که «زیبا» نیستم٬ اما «قشنگ» چرا… 


خلاصه که  به خودم آمدم و دیدم واقعیتِ زیستنِ بیست و چندساله در آن جغرافیا٬راه رفتن٬ غذا خوردن٬ دیدن٬‌ شنیدن٬ بوییدن٬ مهر عزیزانی که آنجا زندگی می کنند٬‌ وابستگی٬ تسلط٬ و مهمتر٬ علاقه‌آم به زبان فارسی انکارناپذیر است و بخش خیلی خیلی بزرگی از هویت امروزم. هویتی که من دوستش دارم!

باور کردم این علاقه را٬ و سعی کردم در کنار دغدغه‌های جهان‌وطنیِ امروزم ‌ مدیریتش کنم٬ نه انکار و سرکوب...

نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

"ناگزیر انسانِ بی‌گریز"

 افتاده بودم به جانِ کمدها. کیسه‌‌ها را تندتند پر می‌کردم بی‌انکه لحظه‌ای دل بدهم به گوشواره‌‌ای٫ لباسی آبی و یا شاخه‌های خشکیده‌ی درختی سیاه و سفید روی یک ورق کاغذ. حواسم پیِ ‌آن عکس بود. عکسی که قلبم را زور کرده بود تند‌تر بزند. عکسی که دست‌ها و صدام را برای لحظه‌ای شُل و لرزان کرده بود.   مغزم٬ مغز سرکِشم را به کدام گوشه‌ی فکر برده بود؟ قلبم٫ قلبم را لای تیره-روشنِ  کدام احساسِ ندانسته٬ فراموش کرده٬ گیرانداخته بود؟  کدام پنجره‌ یا درِ غبار گرفته‌ای را توی ذهنم باز کرده بود؟ نشسته بودم وسطِ لشگر چیز‌هایی که قرار بود ترک کنم. چیزهایی که یحتمل مدت‌ها پیش ترک‌ام کرده بودند. فکر می‌کردم به خاطره. به شهوتِ جفت‌شدنش با خیال. به مهر که بنشیند کنار قهر. دلتنگی که چفت شود با رنج. به یاد در حضورِ فراق.  
بیشتر بخوانيد

Memory is full!

گاهی وقت ها انقدر از دست ِ خودم لجم می گیرد که دلم می خواهد خودم را خفه کنم. احساس می کنم بر اوج ِ قله ی حماقت ایستاده ام و زورم به حافظه ی رام نشده ی سر کشم نمی رسد. رفته بودم خیابان ِ انقلاب. دنبال ِ یک کتاب می گشتم برای کسی. هی از این کتاب فروشی به آن کتاب فروشی از این بازارچه به آن یکی سرک می کشیدم. هنوز امیدم برای سرکوب ِ واضح شدن ِ خیلی از خاطرات بر ِ چشمم به یاس تبدیل نشده بود. خودم را می زدم به کوچه ی علی چپ تا اینکه رسیدم به جلوی یکی از بازارچه ها! نگاه که انداختم تو یک هو همه چیز شفاف شد: از اولین کتاب فروشی طبقه ی بالا، سمت ِ چپ، دو کتاب ِ تافل خریده بودیم. فرض کن این ماجرا مال ِ حد اقل دو سال ِ پیش است. طبقه ی پایین، سمت ِ راست، یک مغازه است با کلی کارت تبریک ِ قشنگ. حتی کارت هایی که آن جا با هم خریدیم هم یادم بود! باور نمی کنید، می دانم! یک لحظه مکث کردم، همان جا روی پله های ورودی، چشم هام را بستم و شروع کردم فحش دادن به خودم: که بی شعور ِ روانی، گَندش را در آوردی. خوب به فرض سه سال پیش با یکی از این جا رد شدی، که دو سال ِ پیش جلوی آن لوازم التحریر ِ جلوی در ِ ساختمان ایس...
بیشتر بخوانيد

"For a moment almost too brief to matter, this made sense"

 بهش می‌گم گمونم ح دلش برات تنگ شده. به هوای تو جدیدا هر دری وری که میذارم اینستاگرام رو با محبت جواب می‌ده. می‌گه فکر نکنم. احتمالا باهات سرسنگین بود سر مسایل ایران و اینکه چیزی ننوشتی راجع بهش. شاید ش بهش گفته که دو سال قبلت چه جوری بوده٬ که زندگیت زیر و رو شده.  یاد پیام ش می‌‌افتم٬ دو سال پیش این موقع‌ها٬ برام نوشته بود: «حالت خوبه فاطمه؟ کلا جدی» دو سال پیش٬ در جوابش نوشته بودم: «کلا؟ خوبم! :) جدی؟ نمی‌دونم راستش! یکم گیجم هنوز گمونم. تو یه حالتِ کنار اومدن با وضعِ فعلیمونم که نمی‌دونم دقیقا بابت گردن‌کلفتی و زور زدن برای خوب بودن و فرار از پذیرش ”واقعیت“ موجود و امید شاید الکی به این‌که زود شرایط برمیگرده به قبله، یا این‌که کلا و واقعا رد دادم و قبول کردم که حیات دشواره و این وضع هم ممکنه همین شکلی بمونه و چاره‌ای نیست دیگه، سعی کن کمتر گیر بیافتی تو کثافت فکر و خیالش و زندگیتو بکن!» حالا٬ دو سال بعد٬ که این‌طور باور کرده‌ا‌م و پذیرفته‌ام که شرایطِ ”قبل“ دیگر وجود خارجی ندارد و وضعیت جدید واقعیتِ حال است -حتی شاید واقعیتِ گذشته؟- دیگر خبری از آن گیجی نیست....
بیشتر بخوانيد