دروغ چرا؟

اپیزود ِ اول:

آن‌گاه در بلندي‌ها، تكرارِ بوده‌ها و مانده‌ها، نقش‌هاي بي‌هوده، بادهاي آواره.

اپیزود ِ دوم:

آن‌گاه نزديك‌تر، دست‌هاي پينه بسته، سايه‌هاي فراموش شده، قصه‌هاي ناتمام.


پ.ن.
به آمارانتا گفت: «مي‌بيني چه‌قدر ساده است؟ مي‌گويد: دارد به خاطر عشق من مي‌ميرد، انگار من قولنج مزمن‌ام.» وقتي فرمانده‌ي جوان را نزديك پنجره‌ي او مرده يافتند، عقيده‌ي رمديوس خوشگله نسبت به گفته‌ي خود اش راسخ‌تر شد. گفت: «ديديد چه‌قدر ساده لوح بود!»

گارسيا ماركز – صد سال تنهايي

نظرات

  1. نغمه۱۸ شهریور ۱۳۸۹ ساعت ۸:۳۷

    چقدر ساده بود ... چقدر ساده ...

    پاسخحذف
  2. اروندیها۱۸ شهریور ۱۳۸۹ ساعت ۹:۵۶

    آه....یاد سرهنگ بخیر...چرا دیگر کسی برایش نامه نمی نویسد...؟

    پاسخحذف
  3. محسن۱۸ شهریور ۱۳۸۹ ساعت ۱۰:۵۹

    من خود نوشته رو از پی نوشت بیشتر دوست دارم! D:

    پاسخحذف
  4. ناشناس۱۸ شهریور ۱۳۸۹ ساعت ۱۸:۳۱

    میم: کتاب را خیلی وقت پیش خوانده بودم. یاد آوریت خوشایند بود دختر.
    خودِ نوشته هم دوست داشنتی ست. آفرین :X

    پاسخحذف
  5. ناشناس۱۸ شهریور ۱۳۸۹ ساعت ۲۱:۳۳

    نوشته هات را می خوانم. به نظرم این جا را به جای اینکه مکانی برای به قول خودت ارائه ی گاه نوشت هات کرده باشی، تبدیلش کرده ای به عرصه ای برای به رخ کشیدن توانایی ات در نوشتن و ابتکارت در چگونگی بیان مطالب. نمی شناسمت ولی به نظر بسیار مغرور و شاید کمی هم خودخواه باشی.

    پاسخحذف
  6. فاطمه سیفان۱۹ شهریور ۱۳۸۹ ساعت ۱۲:۴۰

    ناشناس جان لطف می کنی می خوانیم، منتها در ساختار ِ اخلاقی ِ بنده آن چنان شایسته نیست کسی تا این حد از ویژگی های شخصیِ دیگری صحبت کند و همچنان ناشناس بماند. کاش این "نمی شناسمت" را در جمله ی آخرت نمی گذاشتی تاانتقادت کمی منطقی تر به نظر برسد...

    پاسخحذف

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

"ناگزیر انسانِ بی‌گریز"

 افتاده بودم به جانِ کمدها. کیسه‌‌ها را تندتند پر می‌کردم بی‌انکه لحظه‌ای دل بدهم به گوشواره‌‌ای٫ لباسی آبی و یا شاخه‌های خشکیده‌ی درختی سیاه و سفید روی یک ورق کاغذ. حواسم پیِ ‌آن عکس بود. عکسی که قلبم را زور کرده بود تند‌تر بزند. عکسی که دست‌ها و صدام را برای لحظه‌ای شُل و لرزان کرده بود.   مغزم٬ مغز سرکِشم را به کدام گوشه‌ی فکر برده بود؟ قلبم٫ قلبم را لای تیره-روشنِ  کدام احساسِ ندانسته٬ فراموش کرده٬ گیرانداخته بود؟  کدام پنجره‌ یا درِ غبار گرفته‌ای را توی ذهنم باز کرده بود؟ نشسته بودم وسطِ لشگر چیز‌هایی که قرار بود ترک کنم. چیزهایی که یحتمل مدت‌ها پیش ترک‌ام کرده بودند. فکر می‌کردم به خاطره. به شهوتِ جفت‌شدنش با خیال. به مهر که بنشیند کنار قهر. دلتنگی که چفت شود با رنج. به یاد در حضورِ فراق.  
بیشتر بخوانيد

Memory is full!

گاهی وقت ها انقدر از دست ِ خودم لجم می گیرد که دلم می خواهد خودم را خفه کنم. احساس می کنم بر اوج ِ قله ی حماقت ایستاده ام و زورم به حافظه ی رام نشده ی سر کشم نمی رسد. رفته بودم خیابان ِ انقلاب. دنبال ِ یک کتاب می گشتم برای کسی. هی از این کتاب فروشی به آن کتاب فروشی از این بازارچه به آن یکی سرک می کشیدم. هنوز امیدم برای سرکوب ِ واضح شدن ِ خیلی از خاطرات بر ِ چشمم به یاس تبدیل نشده بود. خودم را می زدم به کوچه ی علی چپ تا اینکه رسیدم به جلوی یکی از بازارچه ها! نگاه که انداختم تو یک هو همه چیز شفاف شد: از اولین کتاب فروشی طبقه ی بالا، سمت ِ چپ، دو کتاب ِ تافل خریده بودیم. فرض کن این ماجرا مال ِ حد اقل دو سال ِ پیش است. طبقه ی پایین، سمت ِ راست، یک مغازه است با کلی کارت تبریک ِ قشنگ. حتی کارت هایی که آن جا با هم خریدیم هم یادم بود! باور نمی کنید، می دانم! یک لحظه مکث کردم، همان جا روی پله های ورودی، چشم هام را بستم و شروع کردم فحش دادن به خودم: که بی شعور ِ روانی، گَندش را در آوردی. خوب به فرض سه سال پیش با یکی از این جا رد شدی، که دو سال ِ پیش جلوی آن لوازم التحریر ِ جلوی در ِ ساختمان ایس...
بیشتر بخوانيد

"For a moment almost too brief to matter, this made sense"

 بهش می‌گم گمونم ح دلش برات تنگ شده. به هوای تو جدیدا هر دری وری که میذارم اینستاگرام رو با محبت جواب می‌ده. می‌گه فکر نکنم. احتمالا باهات سرسنگین بود سر مسایل ایران و اینکه چیزی ننوشتی راجع بهش. شاید ش بهش گفته که دو سال قبلت چه جوری بوده٬ که زندگیت زیر و رو شده.  یاد پیام ش می‌‌افتم٬ دو سال پیش این موقع‌ها٬ برام نوشته بود: «حالت خوبه فاطمه؟ کلا جدی» دو سال پیش٬ در جوابش نوشته بودم: «کلا؟ خوبم! :) جدی؟ نمی‌دونم راستش! یکم گیجم هنوز گمونم. تو یه حالتِ کنار اومدن با وضعِ فعلیمونم که نمی‌دونم دقیقا بابت گردن‌کلفتی و زور زدن برای خوب بودن و فرار از پذیرش ”واقعیت“ موجود و امید شاید الکی به این‌که زود شرایط برمیگرده به قبله، یا این‌که کلا و واقعا رد دادم و قبول کردم که حیات دشواره و این وضع هم ممکنه همین شکلی بمونه و چاره‌ای نیست دیگه، سعی کن کمتر گیر بیافتی تو کثافت فکر و خیالش و زندگیتو بکن!» حالا٬ دو سال بعد٬ که این‌طور باور کرده‌ا‌م و پذیرفته‌ام که شرایطِ ”قبل“ دیگر وجود خارجی ندارد و وضعیت جدید واقعیتِ حال است -حتی شاید واقعیتِ گذشته؟- دیگر خبری از آن گیجی نیست....
بیشتر بخوانيد