تمام
ارزش ِ آدم ها به حرفهای نگفته شان نیست. ارزش ِ آدم ها به حرف هاییست که بی ترس به زبان می آورند...
اصلا ارزش ِ آدم ها هیچ ربطی به حرف های گفته و ناگفته شان ندارد:
صبح:
کسی چیزی نمی گوید
ظهر:
یک نفر خوشحال است
بعد:
یک نفر گریه می کند
"ناگزیر انسانِ بی‌گریز"
افتاده بودم به جانِ کمدها. کیسه‌‌ها را تندتند پر می‌کردم بی‌انکه لحظه‌ای دل بدهم به گوشواره‌‌ای٫ لباسی آبی و یا شاخه‌های خشکیده‌ی درختی سیاه و سفید روی یک ورق کاغذ. حواسم پیِ آن عکس بود. عکسی که قلبم را زور کرده بود تند‌تر بزند. عکسی که دست‌ها و صدام را برای لحظه‌ای شُل و لرزان کرده بود. مغزم٬ مغز سرکِشم را به کدام گوشه‌ی فکر برده بود؟ قلبم٫ قلبم را لای تیره-روشنِ کدام احساسِ ندانسته٬ فراموش کرده٬ گیرانداخته بود؟ کدام پنجره یا درِ غبار گرفته‌ای را توی ذهنم باز کرده بود؟ نشسته بودم وسطِ لشگر چیزهایی که قرار بود ترک کنم. چیزهایی که یحتمل مدت‌ها پیش ترک‌ام کرده بودند. فکر می‌کردم به خاطره. به شهوتِ جفت‌شدنش با خیال. به مهر که بنشیند کنار قهر. دلتنگی که چفت شود با رنج. به یاد در حضورِ فراق.
اصلاً ارزش کیلویی چند است؟ !
پاسخحذفارزش روچطور میشه سنجید!!!!
پاسخحذفاین نظر توسط نویسنده حذف شده است.
پاسخحذفدر همین مایه ها ولی شاید هم بی ربط!
پاسخحذف"از نامه‌هایی که برای دوستانمان می‌فرستیم جالب‌تر، نامه‌هایی هستند که می‌نویسیم و دست آخر تصمیم می‌گیریم نفرستیم!"
پروست چگونه می‌تواند زندگی شما را دگرگون کند/ آلن دوباتن / گلی امامی
از "قوزک پای چپ یک زرّافه‌ی ایده‌آلیست که در یک عصر پاییزی سیگارش تمام شده می‌خارد"
سلام فاطمه،
پاسخحذفتو متن اصلی صحبت از ارزش نیست، میگه "سرمایه ی ماورایی هر کس به اندازه ی حرفهایی است مه برای نگفتن دارد ..."
به نظرم قطعه ی زیباییه.
سلام احسان،
پاسخحذفراست می گی، متن ِ اصلی رو خوندم. این جا به بهانه ی جمله ی آخر ِ پاراگراف ِ اول ارزش استفاده شده. به عنوان ِ اعتبار ِ بیرونی. یعنی اعتباری که در نظر ِ دیگران برای شخص ایجاد می شود. سرمایه کمی شخصی تر است به نظرم. یعنی اعتبار ِ فرد برای خودش.
مرسی به خاطر ِ یاد آوری متن ِ اصلی! :)
به بهزاد:
پاسخحذفخوشحالم که خواننده ی جدید پیدا شده. فقط اینکه من کلا یک بهزاد می شناسم که تازه او را هم خیلی نمی شناسمو نمی دانم شما همانید یا نه! :پی
به خاطر ِ نظرهم ممنون! :)