سلام آقا!

کاری ندارم
آمده بودم که حرفی بگویم، جمله‌یی، شعری...
اما
مهم نیست
برمی‌گردم
اصلا هم نمی‌خواستم بگویم که دلم می‌خواهد برام یک بستنی بخرید، یا آن کتابی را که هیچ‌کس یاد اش نمی‌ماند برام بخرید، یا مثلا یگویم که دلم برایتان تنگ شده
کاری نداشتم
الکی آمده بودم
باور کنید

می دانید آقا!؟
نه! نمی دانید... آقا... نمی دانید

جهان فقط یک بُعد دارد، زمان.
و زمان دو حالت دارد: ماضی بعید و مستقبل بعید.

من، حال‌ام. بی هیچ محتوای ِ موضوعی.
شما، ماضی ِ بعید با صرفِ فعلِ ناقصی که تداومِ لکنت ِتعبیرهای من است.

خب آقا!
من می‌روم
شکستن درد دارد. گاهی کم، گاهی زیاد.  شکستن هیچ فایده‌یی ندارد، چون تکه تکه‌هات را هیچ‌وقت نمی‌توانی کنار هم بگذاری و برسی به جایی که بشود گفت عبرت گرفته‌ ایی. شکستن دلیل هم ندارد. سنگ است دیگر، می‌خورد: می‌شکننداند: می‌شکند.
کاری نداشتم آقا
الکی آمده بودم
باور کنید

دارم می روم،
شما کاری ندارید آقا؟


پ.ن. یک بخش گذاشته ام برای بازخوانی نوشته های قبلی. این چند روز دوستانی بودند که با علاقه از یادداشت های وبلاگ ِ قبلیم یاد کردند. دوستانی که قبلی ها را دوست تر داشتند انگار.

نظرات

  1. نغمه۱ آذر ۱۳۸۹ ساعت ۱۸:۳۲

    سلام
    ممنون فاطمه:)
    خیلی چسبید ... خیلی خیلی:)

    پاسخحذف
  2. میم۲ آذر ۱۳۸۹ ساعت ۶:۳۵

    من هم قبلیها رو بیشتر دوست داشتم. ولی به نظرم فاطمه ی پشj این جدیدها پخته تره. ایk فاطمه به قول دوستت کاف، دلچسب، خواستی و لذیذ است! ;)

    پاسخحذف
  3. فاطمه سیفان۲ آذر ۱۳۸۹ ساعت ۹:۲۴

    :)) دلچسب و خواستنی و لذیذ؟ شما دیگه چرا! مگه من شکلاتم میم جانم؟! ;)

    نغمه جان، خواهش می کنم، حالا "بندِ کفش" رو هم برات می ذارم! :)

    پاسخحذف
  4. نون۲ آذر ۱۳۸۹ ساعت ۱۲:۳۲

    رو راست با خود، باهوش و راحت جایگزین دلچسب، خواستنی و لذیذ

    پاسخحذف
  5. النازکرمی۲ آذر ۱۳۸۹ ساعت ۱۹:۱۱

    مشتاق این بند کفش شدم! فرشته یه چیزایی می گفت! :))
    وبلاگ قبلیتو اینقدر کم خوندم که هیچی یادم نمیاد! اما این به اندازه ی کافی خوب و دل انگیز هست! خوبه خوبه! :)

    پاسخحذف
  6. اروندیها۳ آذر ۱۳۸۹ ساعت ۶:۰۹

    درین ماضی بعید هم نظرم...مستقبل بعید که جای خود دارد...
    بفرموده بامداد:
    در نیست راه نیست
    نه نور و نه آفتاب
    مابیرون زمان ایستاده ایم
    با دشنه تلخی بر گرده هایمان
    هیچکس با هیچکس سخن نمیگوید
    که خاموشی به هزار زبان در سخن است...

    پاسخحذف
  7. -۳ آذر ۱۳۸۹ ساعت ۹:۴۴

    ياران را چه گناه! كه كس را توان نباشد با او بستني خورد و روان از كف ندهد. چون در كف او موم است سنگ خارا

    پاسخحذف
  8. امید باقری۴ آذر ۱۳۸۹ ساعت ۱۹:۰۴

    کاری نداشتم فقط دلم برای در و دیوار این جا تنگ شده بود.
    پ.ن را دوست داشتم.

    پاسخحذف

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

"ناگزیر انسانِ بی‌گریز"

 افتاده بودم به جانِ کمدها. کیسه‌‌ها را تندتند پر می‌کردم بی‌انکه لحظه‌ای دل بدهم به گوشواره‌‌ای٫ لباسی آبی و یا شاخه‌های خشکیده‌ی درختی سیاه و سفید روی یک ورق کاغذ. حواسم پیِ ‌آن عکس بود. عکسی که قلبم را زور کرده بود تند‌تر بزند. عکسی که دست‌ها و صدام را برای لحظه‌ای شُل و لرزان کرده بود.   مغزم٬ مغز سرکِشم را به کدام گوشه‌ی فکر برده بود؟ قلبم٫ قلبم را لای تیره-روشنِ  کدام احساسِ ندانسته٬ فراموش کرده٬ گیرانداخته بود؟  کدام پنجره‌ یا درِ غبار گرفته‌ای را توی ذهنم باز کرده بود؟ نشسته بودم وسطِ لشگر چیز‌هایی که قرار بود ترک کنم. چیزهایی که یحتمل مدت‌ها پیش ترک‌ام کرده بودند. فکر می‌کردم به خاطره. به شهوتِ جفت‌شدنش با خیال. به مهر که بنشیند کنار قهر. دلتنگی که چفت شود با رنج. به یاد در حضورِ فراق.  
بیشتر بخوانيد

Memory is full!

گاهی وقت ها انقدر از دست ِ خودم لجم می گیرد که دلم می خواهد خودم را خفه کنم. احساس می کنم بر اوج ِ قله ی حماقت ایستاده ام و زورم به حافظه ی رام نشده ی سر کشم نمی رسد. رفته بودم خیابان ِ انقلاب. دنبال ِ یک کتاب می گشتم برای کسی. هی از این کتاب فروشی به آن کتاب فروشی از این بازارچه به آن یکی سرک می کشیدم. هنوز امیدم برای سرکوب ِ واضح شدن ِ خیلی از خاطرات بر ِ چشمم به یاس تبدیل نشده بود. خودم را می زدم به کوچه ی علی چپ تا اینکه رسیدم به جلوی یکی از بازارچه ها! نگاه که انداختم تو یک هو همه چیز شفاف شد: از اولین کتاب فروشی طبقه ی بالا، سمت ِ چپ، دو کتاب ِ تافل خریده بودیم. فرض کن این ماجرا مال ِ حد اقل دو سال ِ پیش است. طبقه ی پایین، سمت ِ راست، یک مغازه است با کلی کارت تبریک ِ قشنگ. حتی کارت هایی که آن جا با هم خریدیم هم یادم بود! باور نمی کنید، می دانم! یک لحظه مکث کردم، همان جا روی پله های ورودی، چشم هام را بستم و شروع کردم فحش دادن به خودم: که بی شعور ِ روانی، گَندش را در آوردی. خوب به فرض سه سال پیش با یکی از این جا رد شدی، که دو سال ِ پیش جلوی آن لوازم التحریر ِ جلوی در ِ ساختمان ایس...
بیشتر بخوانيد

"For a moment almost too brief to matter, this made sense"

 بهش می‌گم گمونم ح دلش برات تنگ شده. به هوای تو جدیدا هر دری وری که میذارم اینستاگرام رو با محبت جواب می‌ده. می‌گه فکر نکنم. احتمالا باهات سرسنگین بود سر مسایل ایران و اینکه چیزی ننوشتی راجع بهش. شاید ش بهش گفته که دو سال قبلت چه جوری بوده٬ که زندگیت زیر و رو شده.  یاد پیام ش می‌‌افتم٬ دو سال پیش این موقع‌ها٬ برام نوشته بود: «حالت خوبه فاطمه؟ کلا جدی» دو سال پیش٬ در جوابش نوشته بودم: «کلا؟ خوبم! :) جدی؟ نمی‌دونم راستش! یکم گیجم هنوز گمونم. تو یه حالتِ کنار اومدن با وضعِ فعلیمونم که نمی‌دونم دقیقا بابت گردن‌کلفتی و زور زدن برای خوب بودن و فرار از پذیرش ”واقعیت“ موجود و امید شاید الکی به این‌که زود شرایط برمیگرده به قبله، یا این‌که کلا و واقعا رد دادم و قبول کردم که حیات دشواره و این وضع هم ممکنه همین شکلی بمونه و چاره‌ای نیست دیگه، سعی کن کمتر گیر بیافتی تو کثافت فکر و خیالش و زندگیتو بکن!» حالا٬ دو سال بعد٬ که این‌طور باور کرده‌ا‌م و پذیرفته‌ام که شرایطِ ”قبل“ دیگر وجود خارجی ندارد و وضعیت جدید واقعیتِ حال است -حتی شاید واقعیتِ گذشته؟- دیگر خبری از آن گیجی نیست....
بیشتر بخوانيد