گاهی باید نوشت «آخ»٬ که «آه» محتوا را شهید می کند! :)

نوشتم: الناز زیرِ پُستِ آخرم گفته که فرق کردم. راست می گه انگار... آدم ها فرق می کنن... منم فرق کردم...
نوشت: آدم ها فرق می کنن٬ تو ولی فرق نمی کنی!
           تو هی بهتر می شی...

بعد من یک هو یادِ نوشته ای افتادم که یک شب در تهران نوشتم اش٬ توی یک دفترچه ی سیاهِ کوچک:

تمامِ مسیرِ مهمانی تا خانه را فکر می کردم. به حرفهای زده شده٬ به چیزهای شنیده شده! به اینکه چرا آدم ها اینطور اند؟ به اینکه چرا من اینهمه این شکلی «دوست داشتن»ِ آدم ها را دوست ندارم؟ به اینکه انگار تازگی ها سکوت را در جوامعِ انسانی ترجیح می دهم به اظهارِ نظر و شرکت در بحث... انگار که منظورم به کسی نرسد... انگار که لال باشم برای رساندنِ منظورم...
دلم می خواست برسیم خانه و لپ تاپ را باز کنم و بنویسم که راست گفتی:

من٬ مثلِ دانش آموزی
که درسِ هندسه اش را
 دیوانه وار دوست می دارد
تنها هستم...*


دلم می خواست تعریف کنم که یادِ روزی افتادم در بهار یا تابستانِ چند سالِ پیش٬ توی اتوبانِ بابایی٬ زانتیای به گمانِ من سیاه (اما به واقع انگار سرمه ای)ِ دوستی... دوستی که ممکن بود عازم سفری طولانی شود...همین طور که رانندگی می کرد بهم گفت که بیا قول بدهیم آدم های خوب تری شویم تا هر وقت (که شاید) دوباره دیدار کردیم. گفته بودم (احتمالا با لبخند): خُب! حتما!بعد روش را برگرداند سمتم که قول بده تمرین کنی از آدم ها کینه به دل نگیری!و من قول دادم و هیچ یادم نیست بابتِ قولی که دادم چه قولی گرفتم ازش. فقط یادم هست که قول را طوری از من گرفت که انگار منِ آن روز می توانست کینه به دل بگیرد.

حالا شاید ۴-۵ سال از آن روز گذشته باشد و زمین و زمان چرخ ها زده باشد و من را پیچانده و چلانده باشد تا من به جایی برسم که فکر کنم منِ امروز «نمی تواند» کینه ی کسی را به دل بگیرد. منِ امروز فقط عصبانی می شود گاهی و غمگین می شود خیلی وقت ها...دلم می خواست اینها را بگویم و بگویم و تو بشنوی و بشنوی و صبورانه نگاهم کنی و من٬ احتمالا با گریه٬ بگویم که:

دلم برای دو سه تا آدم که دوست داشتن و محبت کردن و نگاهشان به هم را دوست داشته باشم تنگ شده!


دلم می خواهد از نگاهت٬ از آن نگاهت که شبیهِ وقتی ست که در موردِ  «به همین سادگی» حرف می زدی٬ بفهمم که لازم نیست بگویم:

من توی همه ی این سالها سرِ قول ام ماندم٬ سعی کردم آدم خوب تری شوم!

که تو خود می دانی...


تهران٬ 
۵/مرداد/۱۳۹۱

* فروغ

نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

"ناگزیر انسانِ بی‌گریز"

 افتاده بودم به جانِ کمدها. کیسه‌‌ها را تندتند پر می‌کردم بی‌انکه لحظه‌ای دل بدهم به گوشواره‌‌ای٫ لباسی آبی و یا شاخه‌های خشکیده‌ی درختی سیاه و سفید روی یک ورق کاغذ. حواسم پیِ ‌آن عکس بود. عکسی که قلبم را زور کرده بود تند‌تر بزند. عکسی که دست‌ها و صدام را برای لحظه‌ای شُل و لرزان کرده بود.   مغزم٬ مغز سرکِشم را به کدام گوشه‌ی فکر برده بود؟ قلبم٫ قلبم را لای تیره-روشنِ  کدام احساسِ ندانسته٬ فراموش کرده٬ گیرانداخته بود؟  کدام پنجره‌ یا درِ غبار گرفته‌ای را توی ذهنم باز کرده بود؟ نشسته بودم وسطِ لشگر چیز‌هایی که قرار بود ترک کنم. چیزهایی که یحتمل مدت‌ها پیش ترک‌ام کرده بودند. فکر می‌کردم به خاطره. به شهوتِ جفت‌شدنش با خیال. به مهر که بنشیند کنار قهر. دلتنگی که چفت شود با رنج. به یاد در حضورِ فراق.  
بیشتر بخوانيد

Memory is full!

گاهی وقت ها انقدر از دست ِ خودم لجم می گیرد که دلم می خواهد خودم را خفه کنم. احساس می کنم بر اوج ِ قله ی حماقت ایستاده ام و زورم به حافظه ی رام نشده ی سر کشم نمی رسد. رفته بودم خیابان ِ انقلاب. دنبال ِ یک کتاب می گشتم برای کسی. هی از این کتاب فروشی به آن کتاب فروشی از این بازارچه به آن یکی سرک می کشیدم. هنوز امیدم برای سرکوب ِ واضح شدن ِ خیلی از خاطرات بر ِ چشمم به یاس تبدیل نشده بود. خودم را می زدم به کوچه ی علی چپ تا اینکه رسیدم به جلوی یکی از بازارچه ها! نگاه که انداختم تو یک هو همه چیز شفاف شد: از اولین کتاب فروشی طبقه ی بالا، سمت ِ چپ، دو کتاب ِ تافل خریده بودیم. فرض کن این ماجرا مال ِ حد اقل دو سال ِ پیش است. طبقه ی پایین، سمت ِ راست، یک مغازه است با کلی کارت تبریک ِ قشنگ. حتی کارت هایی که آن جا با هم خریدیم هم یادم بود! باور نمی کنید، می دانم! یک لحظه مکث کردم، همان جا روی پله های ورودی، چشم هام را بستم و شروع کردم فحش دادن به خودم: که بی شعور ِ روانی، گَندش را در آوردی. خوب به فرض سه سال پیش با یکی از این جا رد شدی، که دو سال ِ پیش جلوی آن لوازم التحریر ِ جلوی در ِ ساختمان ایس...
بیشتر بخوانيد

"For a moment almost too brief to matter, this made sense"

 بهش می‌گم گمونم ح دلش برات تنگ شده. به هوای تو جدیدا هر دری وری که میذارم اینستاگرام رو با محبت جواب می‌ده. می‌گه فکر نکنم. احتمالا باهات سرسنگین بود سر مسایل ایران و اینکه چیزی ننوشتی راجع بهش. شاید ش بهش گفته که دو سال قبلت چه جوری بوده٬ که زندگیت زیر و رو شده.  یاد پیام ش می‌‌افتم٬ دو سال پیش این موقع‌ها٬ برام نوشته بود: «حالت خوبه فاطمه؟ کلا جدی» دو سال پیش٬ در جوابش نوشته بودم: «کلا؟ خوبم! :) جدی؟ نمی‌دونم راستش! یکم گیجم هنوز گمونم. تو یه حالتِ کنار اومدن با وضعِ فعلیمونم که نمی‌دونم دقیقا بابت گردن‌کلفتی و زور زدن برای خوب بودن و فرار از پذیرش ”واقعیت“ موجود و امید شاید الکی به این‌که زود شرایط برمیگرده به قبله، یا این‌که کلا و واقعا رد دادم و قبول کردم که حیات دشواره و این وضع هم ممکنه همین شکلی بمونه و چاره‌ای نیست دیگه، سعی کن کمتر گیر بیافتی تو کثافت فکر و خیالش و زندگیتو بکن!» حالا٬ دو سال بعد٬ که این‌طور باور کرده‌ا‌م و پذیرفته‌ام که شرایطِ ”قبل“ دیگر وجود خارجی ندارد و وضعیت جدید واقعیتِ حال است -حتی شاید واقعیتِ گذشته؟- دیگر خبری از آن گیجی نیست....
بیشتر بخوانيد