همه‌اش از «فیدیبو» شروع شد!

از بچه‌گی با طبیعت و جانور‌ها رابطه‌ی خوبی داشتم٬‌ یک‌بار می‌آیم و می‌نویسم از دعواهای زمان هفت‌هشت‌سالگی با پسرعمه‌ها سر زندانی کردن مگس و زنبور. یا مثلا می‌نویسم از نجات دادنِ آن مارِ کوچکِ نیمه‌جان از دستِ پسربچه‌های تهِ باغ٬ که البته مُرد آخرش!‌ درخت‌ها و گل‌ها مستم می‌کردند و غرق می‌شدم در تفاوتِ شکل و نقش و نگارشان. حالا هم همین‌طورم! بماند که مواجهه‌‌ام با جانور شده همین مواجهه با حیواناتِ شهری٬ که دیگر خبری از تابستان‌های روستای پدری نیست...

چرا این‌ها را گفتم؟ راستش ایران که بودم مهر و علاقه‌ام به طبیعت خلاصه می‌شد در نکشتنِ حیوانات موذی (؟!) و پر ندادنِ پرند‌ه‌ها و آب و دانه گذاشتن برایشان در حیاط‌!‌ یا مثلا جدا کردن زباله‌های کاغذی و تحویل دادنشان به جا‌های مخصوص و گرفتن بن خرید کتاب‌٬ که آن‌وقت‌ها زیاد هم نبود در تهران! نخریدنِ کت و لباس چرم و لباس‌هایی با طرح‌هایی از روی بدن حیوانات هم اواخر اضافه شده بود. بعد که آمدم فرنگ مساله یکم جدی‌تر شد. نه فقط به خاطر شکل زندگیِ آدم‌ها در هلند٬ بلکه بیشتر به خاطرِ به صلح رسیدنِ خودم با خودم. بعد در آلمان٬ که به لحاظ مدیریت زباله و مصرف انرژی و زیرساخت‌های محیط زیستی قابل مقایسه با هلند نیست و شاید جزو بهترین‌های دنیاست٬ دغدغه‌ها جدی‌تر شد. راستش اینکه زباله را تفکیک کنم (حداقل در ۵ سطل زباله)٬ یا مثلا آب را هدر ندهم و این‌ها یک جور مساله‌ی شخصی‌ست برام. صادقانه‌ی صادقانه‌ش فکر نمی کنم مثلا دو نسل بعد از آدمیزاد چه مشکلی خواهد داشت٬ فکر می کنم که «من» گند نزنم به این طبیعت که دوستش دارم و ازش لذت می‌برم. 

خلاصه‌ی کلام اینکه پرینت کاغذی گرفتنم نسبت به ایران یک ‌صدم شده احتمالا و موقعِ خرید شامپو٬ صابون٬ مایع ظرف‌شویی و لباس‌شویی و از این دست اقلام حواسم هست که «طبیعت‌دوست» ها را انتخاب کنم که کمتر ماده‌ی شیمیاییِ گند وارد آب‌ها شود. یا مثلا لباس‌هایی که الیاف مصنوعی‌ دارند نمی‌خرم٬‌ لذت‌ وان گرفتن را به چند‌وقت‌ای یک بار تقلیل داده‌ام بابات مصرف زیاد آب و زمان دوش‌‌گرفتنم یک سوم ِ قبل شده. با همه‌ی این‌ها اما٬ زورم به یک چیز نرسیده:

به کتاب کاغذی. 

توی این سال‌ها چندبار تلاش کردم کتاب الکترونیک را جایگزین کتاب کاغذی٬ که به زعم من کتاب «واقعی‌»‌ست بکنم‌! نشد که نشد‌‌! لذتِ ورق زدن کتابِ واقعی٬ بستنش وقتی که تمام شد٬ و دیدنش توی قفسه‌ی کتابخانه انقدر زیاد است و مغلوب‌نشونده در مقابل دغدغه‌های محیط‌زیستی٬ که با وجود موقت بودنِ شرایط زندگی و هر چندسالی٬ یک شهر یک کشور٬ خروار خروار کتاب جمع کرده‌ایم و حظ دنیا را می‌بریم از داشتنشان. 


نظرات

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

"ناگزیر انسانِ بی‌گریز"

 افتاده بودم به جانِ کمدها. کیسه‌‌ها را تندتند پر می‌کردم بی‌انکه لحظه‌ای دل بدهم به گوشواره‌‌ای٫ لباسی آبی و یا شاخه‌های خشکیده‌ی درختی سیاه و سفید روی یک ورق کاغذ. حواسم پیِ ‌آن عکس بود. عکسی که قلبم را زور کرده بود تند‌تر بزند. عکسی که دست‌ها و صدام را برای لحظه‌ای شُل و لرزان کرده بود.   مغزم٬ مغز سرکِشم را به کدام گوشه‌ی فکر برده بود؟ قلبم٫ قلبم را لای تیره-روشنِ  کدام احساسِ ندانسته٬ فراموش کرده٬ گیرانداخته بود؟  کدام پنجره‌ یا درِ غبار گرفته‌ای را توی ذهنم باز کرده بود؟ نشسته بودم وسطِ لشگر چیز‌هایی که قرار بود ترک کنم. چیزهایی که یحتمل مدت‌ها پیش ترک‌ام کرده بودند. فکر می‌کردم به خاطره. به شهوتِ جفت‌شدنش با خیال. به مهر که بنشیند کنار قهر. دلتنگی که چفت شود با رنج. به یاد در حضورِ فراق.  
بیشتر بخوانيد

Memory is full!

گاهی وقت ها انقدر از دست ِ خودم لجم می گیرد که دلم می خواهد خودم را خفه کنم. احساس می کنم بر اوج ِ قله ی حماقت ایستاده ام و زورم به حافظه ی رام نشده ی سر کشم نمی رسد. رفته بودم خیابان ِ انقلاب. دنبال ِ یک کتاب می گشتم برای کسی. هی از این کتاب فروشی به آن کتاب فروشی از این بازارچه به آن یکی سرک می کشیدم. هنوز امیدم برای سرکوب ِ واضح شدن ِ خیلی از خاطرات بر ِ چشمم به یاس تبدیل نشده بود. خودم را می زدم به کوچه ی علی چپ تا اینکه رسیدم به جلوی یکی از بازارچه ها! نگاه که انداختم تو یک هو همه چیز شفاف شد: از اولین کتاب فروشی طبقه ی بالا، سمت ِ چپ، دو کتاب ِ تافل خریده بودیم. فرض کن این ماجرا مال ِ حد اقل دو سال ِ پیش است. طبقه ی پایین، سمت ِ راست، یک مغازه است با کلی کارت تبریک ِ قشنگ. حتی کارت هایی که آن جا با هم خریدیم هم یادم بود! باور نمی کنید، می دانم! یک لحظه مکث کردم، همان جا روی پله های ورودی، چشم هام را بستم و شروع کردم فحش دادن به خودم: که بی شعور ِ روانی، گَندش را در آوردی. خوب به فرض سه سال پیش با یکی از این جا رد شدی، که دو سال ِ پیش جلوی آن لوازم التحریر ِ جلوی در ِ ساختمان ایس...
بیشتر بخوانيد

"For a moment almost too brief to matter, this made sense"

 بهش می‌گم گمونم ح دلش برات تنگ شده. به هوای تو جدیدا هر دری وری که میذارم اینستاگرام رو با محبت جواب می‌ده. می‌گه فکر نکنم. احتمالا باهات سرسنگین بود سر مسایل ایران و اینکه چیزی ننوشتی راجع بهش. شاید ش بهش گفته که دو سال قبلت چه جوری بوده٬ که زندگیت زیر و رو شده.  یاد پیام ش می‌‌افتم٬ دو سال پیش این موقع‌ها٬ برام نوشته بود: «حالت خوبه فاطمه؟ کلا جدی» دو سال پیش٬ در جوابش نوشته بودم: «کلا؟ خوبم! :) جدی؟ نمی‌دونم راستش! یکم گیجم هنوز گمونم. تو یه حالتِ کنار اومدن با وضعِ فعلیمونم که نمی‌دونم دقیقا بابت گردن‌کلفتی و زور زدن برای خوب بودن و فرار از پذیرش ”واقعیت“ موجود و امید شاید الکی به این‌که زود شرایط برمیگرده به قبله، یا این‌که کلا و واقعا رد دادم و قبول کردم که حیات دشواره و این وضع هم ممکنه همین شکلی بمونه و چاره‌ای نیست دیگه، سعی کن کمتر گیر بیافتی تو کثافت فکر و خیالش و زندگیتو بکن!» حالا٬ دو سال بعد٬ که این‌طور باور کرده‌ا‌م و پذیرفته‌ام که شرایطِ ”قبل“ دیگر وجود خارجی ندارد و وضعیت جدید واقعیتِ حال است -حتی شاید واقعیتِ گذشته؟- دیگر خبری از آن گیجی نیست....
بیشتر بخوانيد