گفتی به غمم بنشین یا از سر جان برخیز/فرمان برمت جانا(؟) بنشینم و برخیزم(؟)ء

بخش ِ اعظم ِ حواسم جایی حوالی ِ ترکستان مشغول ِ گشت و گذار است و نیمی از آن بخش ِ غیر ِ اعظم پیش ِ پسرکِ سه چهار ساله ایست که چند متر جلوتر از من با کوله پشتیِ مهد ِ کودکش همراهِ مادرش راه می رود. بخشی از آن نیم ِ دیگر پی ِ یافتن ِ تِمِ اصلی ِ بوی عطر ِ آقایی است که چند لحظه ی پیش از کنارم رد شده و مابقی، همان اندک مقدار ِ مانده، یاد ِ بحثی افتاده که با روزبهان در مورد ِ قابلیت ِ رانندگی ِ خانمها داشتم. برایش گفته بودم از حرفهای یک راننده تاکسی و او گوش داده بود و گوش داده بود و استدلالهایم را پذیرفته بود و نهایتاً همین طور که داشت ماشینش را پارک می کرد گفته بود: "ولی فاطمه، قبول کن مردها راننده های  skillful تری هستند!". و لامصب انقدر "قبول کن" هایش را شیطنت آمیز و مطمئن می گوید که "قبول کردن" در آن لحظه می شود بدیهی ترین کاری که می توانی انجام دهی... پسرک نشسته روی جدول ِ گوشه ی خیابان و مادرش هی قربان صدقه اش می رود که بلند شود، که شب است و دیر می شود، که قول می دهد برایش تولد بگیرد و چند نفر را که من اسمشان را نمی شنوم دعوت  می کند. این چندمین بار است که در این چند دقیقه هم قدیمی پسرک بعد از چهار پنج قدم منصرف می شد از ادامه دادن و می نشست و من سرعت ِ قدمهام را کم می کردم و او هنوز یک قدم مانده من ازشان جلو بزنم بلند می شد و ...  می دانی؟ بچه داشتن و بچه دار شدن اگز چه به نظرم افعال ِ غیر ِ مسئولانه ای هستند منتها همیشه از دیدن ِ پدر و مادر های خوش اخلاق و بچه های کوچکشان خوشحال می شوم. پدر و مادرهایی که حوصله ی بچه هاشان را دارند، می آورندشان شهر ِ کتاب و برایشان بلند بلند کتاب می خوانند. که وقتی پسرشان لج می کند که می خواهد بنشیند کنار ِ خیابان عصبانی نمی شوند و من مادر ِ پسرک را در این لحظه دوست تر دارم از خود ِ او. دوباره نشسته و من اینبار دست می کنم توی کیفم و شکلاتی را که آقای شمس داده بود در می آورم و می روم سمت ِ پسرک... تِم ِ اصلی ِ بوی عطر ِ آقای عابر را کشف می کنم و خنده ام می گیرد از اینکه ته ِ ته ِ عطرِ کسی  بوی هندوانه می دهد. می دانی؟ من به طور ِ اصالت مدارانه ای یک دماغ ِ متحرکم. نه به این معنی که دماغم آنچنان که پنداشتی از جمله ی پیشین، بزرگ باشد. البته کوچک هم نیست و شایا روزی یک بار به من نگوید: "برو دماغت رو عمل کن"، روزش شب نمی شود. متنها اینجا اصلا مساله سایز نیست. مطلب این است که بخش ِ قابل ِ ملاحظه ای از تمرکز ِ به وجود آمدنِ من صرف ِ پایه ریزی ِ فونداسیون ِ پایانه های بویایی ام شده. من خیلی از آدم ها را با بوی عطرشان به یاد می آورم. من چهار سال است که مرتب از یک عطر ِ خاص استفاده می کنم. بارها نوک ِ موهام را موقع ِ خواندن  آورده ام زیر ِ دماغم و از بوی خوب ِ شامپو لذت برده ام. من حتی یک بار به سفارش ِ خانم ِ الف نوشته بودم:

"(...) از من اگر بپرسی، می‌گويم كه كاشكی لوسيونِ كره-كاكائو را امتحان كنی و عصاره‌ی رقيقِ گلِ سرخ را. مزمن شدن ِ خاطره‌ی آغوشيدن، با جست‌و‌خيز مدام از اين شاخه به آن يكی چندان ميانه‌ی خوشی ندارد. بگذار دست‌بالا سه-چهار تا تمِ خاص بشود شناسه‌ی به‌ثبت ‌رسيده‌ات. بگذار مشام‌اش  بو-خريد ِ بی‌اراده‌ی تو باشد. بگذار اگر حتی روی قالی نيم‌داری نقشِ گل ِسرخ ديد يا بی‌هوا يک رديف كيت‌كت گاز زد، زانوان‌اش سست شود از بازنواختِ تو. (...)."

پسرک دیگر روی جدول ِ پیاده رو ننشست و تا پایین ِ خیابان ِ وزرا، همین طور که دور تر می شد بر می گشت و بهم لبخند می زد...مرد ِ عابر پیچیده بود توی کوچه ی هشتم و بوی عطرش تمام شده بود سر ِ همین تقاطع... و حواس ِ من... حواسم تازه رسیده از ترکستان و بوی دارچین ِ قافله اش...بوی دارچین... برایم از مکاشفاتش در ترکستان می گوید و اینکه آدمیزاد جماعت عجب موجود ِ پلشتی ست. اینکه به پسرکان و دخترکان ِ توی خیابان شکلات و آدام خرسی می دهد آن وقت خواهرِ کوچکش که دو سوال ِ زبان پشت ِ هم بپرسد شاکی می شود... اینکه بیمارستان  می رود ملاقات ِ بیماران ِ ناشناس و بعد برای رفتن به ملاقات ِ دختر عمه ی بیمارش وقت ِ خالی ندارد... اینکه وقتی کسی خوب باشد، محبت کند، مهربان باشد، می گوید "مدلش" این طور است. از این دست آدمهاییست که "دوست دارند دوست بدارند"... اینکه دست ِ پیرزن های توی خیابان را می گیرند موقع ِ رد شدن از چهارراه، از پیرمردان ِ دست فروش هفته ای دو کاکتوس می خرند و بعد عاشق ِ برگهای گوشتی و آبدار و خوشرنگ کاکتوسهاشان می شوند، منتها پدربزرگهاشان را،  مادربزرگهاشان را... اینکه دوست نداشتن هاشان هم چون دوستی هاشان بی ابراز می مانَد. اینکه نمی دانند گفتن ِ دوستت ندارم به کسی همان اندازه شرافتمندانه است که "دوستت دارم"! اینکه دوستی های یک طرفه پر کردن ِ حفره های دل ِ آدمی ست بی آنکه بدانی. و آن آدم حق دارد، و باز هم حق دارد که کسی آگاهانه و از روی مهر، حفره های قلبش را پر کند... اینکه بعضی هاشان نمی دانند کنترل ِ فحش دادنشان چقدر دست ِ خودشان است...اینکه بعضی شان نمی فهمند تن ِ هر کس خصوصی ترین حریم ِ اوست، خصوصی تر حتی از اندیشه اش... و اینکه دخترکانی هستند که دوستانشان را تحسین می کنند موقع ِ گفتن ِ " آقا لطفاً درست بنشینید" در تاکسی، ولی خودشان... خودشان وقتی کسی مزاحمشان می شود لال می شوند و با نگاهی از سر ِ نفرت به مرد ِ کناری،  پیاده می شوند و ساعت ِ نه شب کنار ِ اتوبان پیاده می روند و فکر می کنند چرا!؟ و حواسشان... حواسشان از ترکستان برایشان می گوید و اینکه... اینکه به نظر ِ آنها خیلی "چیپ" است اگر برگردند به کسی بگویند ...بگویند: آقا... آقا لطفاً...

سر ِ کوچه که می رسم حواسم خسته است و من هوس ِ چیپس ِ سرکه نمکی کرده ام...

دو تا آب انار می خرم و هیچ تا چیپس...

سر رسیدم را باز می کنم و روی صفحه ی یکی از روزهای فردش می نویسم:

بعضی روزها خوش اخلاقی. بعضی روزها بد اخلاق. همین طور تر هم...

دوستت دارم...

پ.ن. دورغ گفتم! دوستت ندارم...