هیچکس زاغچه ای را سر یک مزرعه جدی نگرفت*

انگار همین دیروز بود، توی وبلاگ ِ قبلی، نوشته بودم:

و میز ِ من که کنار ِ پنجره است و انتظار ِ بوی باران که نفسم می کشد. چند دقیقه ی دیگر تابستان می شود. و تابستان همیشه همین قدر ناگهان می رسد. درست زمانی که انتظارش را نداری. درست زمانی که هنوز طعم ِ آخرین روز ِ بهار را می چشی. تابستان می شود و گرمتر و روشن تر و طولانی تر...و چه زود دیر می شود.

و حالا همچنان میز ِ من کنار ِ پنجره است و انتظار ِ باران که نفسم می کشد...

 حالا...

چند دقیقه ی دیگر زمستان می شود. و زمستان هم همیشه همانقدر ناگهان می رسد. درست زمانی که انتظارش را نداری. درست زمانی که هنوز طعم ِ آخرین روز ِ پاییز را می چشی...

و زمان...

قبل ترها گمان می کردم دلهره فرصت ها را می کُشد. ابن روزها به نظرم همه چیز را و زمان را پیش و بیش از همه! تابستان و پاییز را نمی دانم چه طور گذراندم که هیچم نمانده جز سایه ی  اضطراب ِ روزها و خستگی ِ شبها.

امشب  که تمام شود، صبح اگر بیاید،

می شود هزار سال و یک روز،

هزار سال و یک روز که دوام آورده ام...

نوشته:

یلدا مبارک

* از سهراب