دو در یک

میم می خواند:  سنگ می کشم بر دوش،
                       سنگ ِ الفاظ
                       سنگ ِ قوافی را.

نون می خواند: شعرت خوش است و تازه و تر
                     و گر درست بخواهی، من از تو شاعرتر

میم: کو برهان؟

نون: موضوع ِ شعر ِ شاعر ِ پیشین
      از زنده گی نبود.
      در آسمان ِ خشک ِ خیالش، او
      جز با شراب و یار نمی کرد گفت و گو.

میم: و تو؟!
نون: حال آن که من
                     بشخصه
                             زمانی
                                 همراه ِ شعر ِ خویش
                                       همدوش ِ شن جوی ِ کُره ای
                                                                   جنگ کرده ام.

میم: چه شوق است این، چه عشق است این، چه شعر است؟

نون:  موضوع ِ شعر
                        امروز
                            موضوع ِ دیگری ست.

میم : این اندیشه ها بس نارساست.

نون: امروز شعر
                حربه ی خلق است
                                زیرا که شاعران
                                          خود شاخه ای ز جنگل ِ خلق اند
                                                            نه یاسمین و سنبل ِ گلخانه ی فلان

میم: با فریب ِ شعر باید زندگی را رنگ ِ دیگر داد.

نون: تامل کن رفیق...
                   وزن و لغات و قافیه ها را
                                           همیشه من
                   در کوچه جسته ام
                             آحاد ِ شعر ِ من همه افراد ِ مردم اند.

میم: از چشم ِ شاعر کن نگاه
                  تا که پنداری که گفتارت خطاست

نون:  او شعر می نویسد
                              یعنی
                                  او درد های شهر و دیارش را فریاد می کند

میم: او شعر می نویسد
                              یعنی
                                  او قلب های سرد و تهی مانده را
                                                                         ز شوق
                                                                                 سرشار می کند.

نون: قلب های سرد و تهی مانده؟!

میم: می دانی؟
                 شعرت از دل ِ سنگ است و
                                           شعرم از دل ِ تنگ

نون: دل؟ تنگ؟ نمی دانی.

میم: بگو تا بشنوم، دانم.

نون: دل ِ من، در دل ِ شب،
                 خواب ِ پروانه شدن می بیند.

میم: پروانه؟

 نون: آن شعر های حاصل ِ خشم و خروش را  
                                              وقتی سروده ام
                                                      کز شدت ِ غرور ِ او بی تاب می شدم.

میم: آن شعرها اگر به دست ِ او می افتاد
                                            از شرم پیش ِ چشم ِ او تو
                                                                     آب می شدی.

نون: چه بگویم ، آه...

میم: من هم چو تو ام!  تو مپندار که خاموشی ِ من،
                                           هست برهان ِ فراموشی ِ من

نون: آشنایی با شور؟
                  و جدایی با درد؟

میم: سخن از مهر ِ من و جور ِ کس ِ دیگر نیست
                                 سخن از متلاشی شدن دوستی است.
                                                        و عبث بودن ِ پندار ِ سرور آور ِ مهر

نون: نا امیدی؟ خسته؟

میم:  من ندارم سر ِ یأس،
                   زیر ِ بی حوصلگی های شب، از دورادور
                                 ضرب ِ آهسته ی پاهای کسی می آید

نون: می دانم...
                حلقه می بندد به چشمان اشک ِ من
                                گر چه در سختی به سان ِ آهن ام...


من می خوانم: در بند بند ِ جسمم
                 سیل ِ سریع ِ ساری ِ غم را دید
                                                         لرزید
                                                          بر روی
              چتر ِ سیاه ِ گیسوی ِ خود را ریخت
                                            آنگاه خیره خیره، نگاهش
                                                         پرسنده در نگاه ِ من آویخت
                                                                                  پرسید:
                                                                                         « بی من چگونه ای لول؟!»
                                                                                   گفتم:
                                                                                         « ملول»
                                                                                                      
                                                                                                              

تیر 89

***
پ.ن. شعر ها از:
       احمد شاملو، حمید مصدق، فریدون مشیری و اخوان است، با اندکی تصرف.

نظرات

  1. بهار۲ دی ۱۳۸۹ ساعت ۲۳:۰۸

    میم: باید عاشق شد و ماند ...
    نون: باید عاشق شد و رفت ...

    پاسخحذف
  2. فاطمه سیفان۳ دی ۱۳۸۹ ساعت ۱۰:۰۱

    من: نباید عاشق شد
    ;)

    پاسخحذف
  3. Adamak۳ دی ۱۳۸۹ ساعت ۲۱:۱۲

    ش:
    می نویسم:
    « تازگی ها چه کتابی خوانده ای؟ای تو از اینجا بس دور »
    می نویسی:
    « باز هم زنده به گور »

    آ:
    می نویسم:
    « پاییز ، آنهمه کوچه ی دلپرسه به یادت مانده ست؟ »
    می نویسی:
    « آری ، کوچه های بن بست »
    می نویسم:
    « از عشق ، غزلک ، دل ، لاله ی دل چه خبر؟ »
    می نویسی:
    « بگذر »
    می نویسم:
    « شعرهایت چه شدند؟ »
    می نویسی:
    « ننویس . شعرها خودبخودند »
    می نویسم:
    « بی عشق ، شعر تو رنگ ندارد دیگر »
    می نویسی:
    « بهتر »

    ش:
    می نویسم:
    « مرگ احساست را
    به تو اما اینک
    تسلیت می گویم

    غم آخر باشد
    غم آخر باشد ... »

    پاسخحذف
  4. ناشناس۳ آبان ۱۳۹۴ ساعت ۱:۱۹

    ع: ای عشق!
    دریغا که بیان از تو محال ست.

    پاسخحذف

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

"ناگزیر انسانِ بی‌گریز"

 افتاده بودم به جانِ کمدها. کیسه‌‌ها را تندتند پر می‌کردم بی‌انکه لحظه‌ای دل بدهم به گوشواره‌‌ای٫ لباسی آبی و یا شاخه‌های خشکیده‌ی درختی سیاه و سفید روی یک ورق کاغذ. حواسم پیِ ‌آن عکس بود. عکسی که قلبم را زور کرده بود تند‌تر بزند. عکسی که دست‌ها و صدام را برای لحظه‌ای شُل و لرزان کرده بود.   مغزم٬ مغز سرکِشم را به کدام گوشه‌ی فکر برده بود؟ قلبم٫ قلبم را لای تیره-روشنِ  کدام احساسِ ندانسته٬ فراموش کرده٬ گیرانداخته بود؟  کدام پنجره‌ یا درِ غبار گرفته‌ای را توی ذهنم باز کرده بود؟ نشسته بودم وسطِ لشگر چیز‌هایی که قرار بود ترک کنم. چیزهایی که یحتمل مدت‌ها پیش ترک‌ام کرده بودند. فکر می‌کردم به خاطره. به شهوتِ جفت‌شدنش با خیال. به مهر که بنشیند کنار قهر. دلتنگی که چفت شود با رنج. به یاد در حضورِ فراق.  
بیشتر بخوانيد

Memory is full!

گاهی وقت ها انقدر از دست ِ خودم لجم می گیرد که دلم می خواهد خودم را خفه کنم. احساس می کنم بر اوج ِ قله ی حماقت ایستاده ام و زورم به حافظه ی رام نشده ی سر کشم نمی رسد. رفته بودم خیابان ِ انقلاب. دنبال ِ یک کتاب می گشتم برای کسی. هی از این کتاب فروشی به آن کتاب فروشی از این بازارچه به آن یکی سرک می کشیدم. هنوز امیدم برای سرکوب ِ واضح شدن ِ خیلی از خاطرات بر ِ چشمم به یاس تبدیل نشده بود. خودم را می زدم به کوچه ی علی چپ تا اینکه رسیدم به جلوی یکی از بازارچه ها! نگاه که انداختم تو یک هو همه چیز شفاف شد: از اولین کتاب فروشی طبقه ی بالا، سمت ِ چپ، دو کتاب ِ تافل خریده بودیم. فرض کن این ماجرا مال ِ حد اقل دو سال ِ پیش است. طبقه ی پایین، سمت ِ راست، یک مغازه است با کلی کارت تبریک ِ قشنگ. حتی کارت هایی که آن جا با هم خریدیم هم یادم بود! باور نمی کنید، می دانم! یک لحظه مکث کردم، همان جا روی پله های ورودی، چشم هام را بستم و شروع کردم فحش دادن به خودم: که بی شعور ِ روانی، گَندش را در آوردی. خوب به فرض سه سال پیش با یکی از این جا رد شدی، که دو سال ِ پیش جلوی آن لوازم التحریر ِ جلوی در ِ ساختمان ایس...
بیشتر بخوانيد

"For a moment almost too brief to matter, this made sense"

 بهش می‌گم گمونم ح دلش برات تنگ شده. به هوای تو جدیدا هر دری وری که میذارم اینستاگرام رو با محبت جواب می‌ده. می‌گه فکر نکنم. احتمالا باهات سرسنگین بود سر مسایل ایران و اینکه چیزی ننوشتی راجع بهش. شاید ش بهش گفته که دو سال قبلت چه جوری بوده٬ که زندگیت زیر و رو شده.  یاد پیام ش می‌‌افتم٬ دو سال پیش این موقع‌ها٬ برام نوشته بود: «حالت خوبه فاطمه؟ کلا جدی» دو سال پیش٬ در جوابش نوشته بودم: «کلا؟ خوبم! :) جدی؟ نمی‌دونم راستش! یکم گیجم هنوز گمونم. تو یه حالتِ کنار اومدن با وضعِ فعلیمونم که نمی‌دونم دقیقا بابت گردن‌کلفتی و زور زدن برای خوب بودن و فرار از پذیرش ”واقعیت“ موجود و امید شاید الکی به این‌که زود شرایط برمیگرده به قبله، یا این‌که کلا و واقعا رد دادم و قبول کردم که حیات دشواره و این وضع هم ممکنه همین شکلی بمونه و چاره‌ای نیست دیگه، سعی کن کمتر گیر بیافتی تو کثافت فکر و خیالش و زندگیتو بکن!» حالا٬ دو سال بعد٬ که این‌طور باور کرده‌ا‌م و پذیرفته‌ام که شرایطِ ”قبل“ دیگر وجود خارجی ندارد و وضعیت جدید واقعیتِ حال است -حتی شاید واقعیتِ گذشته؟- دیگر خبری از آن گیجی نیست....
بیشتر بخوانيد