زندگانی سیبی ست، گاز باید زد با پوست
ماندن هميشه يك صيغه دارد؛ من.
اين خيلي خنده‌دار نيست.
"ناگزیر انسانِ بی‌گریز"
افتاده بودم به جانِ کمدها. کیسه‌‌ها را تندتند پر می‌کردم بی‌انکه لحظه‌ای دل بدهم به گوشواره‌‌ای٫ لباسی آبی و یا شاخه‌های خشکیده‌ی درختی سیاه و سفید روی یک ورق کاغذ. حواسم پیِ آن عکس بود. عکسی که قلبم را زور کرده بود تند‌تر بزند. عکسی که دست‌ها و صدام را برای لحظه‌ای شُل و لرزان کرده بود. مغزم٬ مغز سرکِشم را به کدام گوشه‌ی فکر برده بود؟ قلبم٫ قلبم را لای تیره-روشنِ کدام احساسِ ندانسته٬ فراموش کرده٬ گیرانداخته بود؟ کدام پنجره یا درِ غبار گرفته‌ای را توی ذهنم باز کرده بود؟ نشسته بودم وسطِ لشگر چیزهایی که قرار بود ترک کنم. چیزهایی که یحتمل مدت‌ها پیش ترک‌ام کرده بودند. فکر می‌کردم به خاطره. به شهوتِ جفت‌شدنش با خیال. به مهر که بنشیند کنار قهر. دلتنگی که چفت شود با رنج. به یاد در حضورِ فراق.
هیچ دارویی چون صیغه شهوت را درمان نمی کند.
پاسخحذفاین خیلی خنده دار است.
از اون سبزای ترش !
پاسخحذفکه بعد از غذا خیلی می چسبه
--
معامله ی خوبی است
قول می دهم
تمام صیغه های دنیا را
با فعل زندگی
برایت صرف کنم
به جایش
تمام سیب های دنیا را
تو برایم پوست بکن
--
هووووف ...
درود فاطمه عزیز
پاسخحذفسروده ی زیبایی بود کوتاه و رسا- آفرین بر شما برقرار باشید
امید باقری،
پاسخحذفکامنت هایی که می گذاری را دوست دارم! حواست سرکش است مثل ِ مال ِ من! به یک جاهای دور ِ نزدیکی می رود!
خلاصه چیزهای خوبی می گویی!
عرض و طول ِ ارادت آقا! :)
آقای فتحی،
پاسخحذفمرسی به خاطر ِ خواندن! بیشتر ممنون به خاطرِ خواندنِ سایر ِ نوشته ها! نظر ِ خودم هم همین است که گفتید! نثرهام را دوست تر دارم کلاً!
باز هم ممنون! :)
سیب با معده ام سازگار نیست. با پوست که باشد دیگر امان نمی دهد...
پاسخحذفدرود فاطمه عزیز
پاسخحذفدر انتظار نقد شما هستم برسروده تازه ام
حکم مرگ زندگانی را صادر کرده ای؟؟ آفرین!! سیب ما که کرم زده اش هم خوردنی است از بس که سرخ است!
پاسخحذفیکی می گفت همون دو بند اول کافی بود کلا!
پاسخحذفولی من دوست داشتم گذشتن با همه ی حرف های اضافه باشه
چه با "از" چه با "آن ها که از دهان مردم میاد بیرون" و چه حرف های نزده ی ...
و اما نظر شما
موافقم؛ مرسی :)
پ.ن:
من امروز شما رو شناختم ...
جواب ِ پینوشت:
پاسخحذفآره، دیدمت! :)