پیام دادم و گفتم بیا خوشم می‌دار/جواب دادی و گفتی که من خوشم بی تو

روی جدول ِ کنار ِ خیابان راه می رفتم و حواسم پرت ِ گلهای بنفشه ی پای درختها بود. عینکِ آفتابی­ام در فاصله­ی سی-چهل سانتی ازم توی کیفم، کنارِ برگه  های چرک نویس، کتاب ِ بیگانه ی آلبرکامو و بسته­ی نصفه­ی آدامس ِ سیب لـمیده بود و خرّم از حواس­پرتی­ام، کش­و­قوس می­آمد.از پارک، انگار که ذرّه­ای از بهشت در جهنّم نشت کرده باشد، هوایِ خوشی بیرون می­زد. دختر و پسرِ تازه جوانی  روی نیمکت نشسته بودند؛ دست­های­شان در گردن ِ هم؛ مشتاق و ناشی، و بی­التفات به بهشت ِ نسترن­های ارغوانی و درختان ِ سال­کرده. حواسم رفت جایی پیش ِ گلهای بنفشه و شهرداری و پسرکی که فال ِ پوچ هم می فروخت و اسمش حسین بود. به دو صحنه ی پایانی ِ تئاتر ِ مرغ ِ دریایی ِ چخوفِ حسن معجونی که اشک ِ من را درآورد. به دیالوگ ِ شخصیت ِ نویسنده در نمایشنامه که انگار من هم، نویسنده نشده، دچارش شده بودم: از دست دادن ِ لذت ِ خواندن ِ نوشته های خوب به دلیل پرت شدن ِ حواس جایی مابین ِ چیدمان ِ واژه ها و تعابیر و توصیفات و زیبایی ِ نثر، شاید جدای از محتوا! خنده ام می گیرد. فکر می کنم به اینکه بعضی وقت ها چه ساده ذوق می کنم. به اینکه گاهی من ِ بیست و چهار، پنج ساله از یک کودک هم ناتوان تر می شوم در پوشاندن ِ احساساتم. که وقتی لاله های اندازه ی طالبی ِ پارک ِ شهر را می بینم، چند روز سرخوشم از اینکه جایی در این شهر ، آن همه گل ِ هیجان انگیز هست. به اینکه گاهی آنچنان جوگیر می شوم که یادم می رود شش هفت سال است دست  به توپ ِ بسکتبال نزده ام و وسط ِ حیاط ِ دانشکده، با پیشنهاد ِ حسین که برویم چهار چهار بازی کنیم به چشم بر هم زدنی اغوا می شوم و گوشیم را می گذارم توی جیبِ شلوارم  و بعد از چند دقیقه می فهمم که بسکتبال بازی کردن با رفقای اهل ِ ذکور، یکم ترسناک است برای من ِ ناشی! و فکر می کنم چه مایه  دلچسب است کسی شعری بگوید که نامهاش اتفاقی با تو و زندگانیت درنیامیخته باشد و حتی سفیدی موهای شقیقه ات هم جایی لابه لای سطرهای شعر خودنمایی کند. فکر میکنم که چقدر زبان ِ سعدی نو است انگار! چقدر نزدیک! یاد ِ حرف ِ افشین می افتم که: حافظ چه طور ممکن بود این بیتِ سعدی را بگوید!؟

 پیام دادم و گفتم بیا خوشم می‌دار/جواب دادی و گفتی که من خوشم بی تو (*)

خنده ام می گیرد.

به پایان ِ خیابان رسیده ام و پل ِ عابر. و حدس می زنم، می دانم که همه ی اینها را جایی خواهم نوشت تا فرار کنم از نوشتن ِ آن چیزهابی که می خواهم بنویسم و نباید.

پله ها را پایین می روم،

 درِ کیفم را باز می کنم و به عینکم می گویم:

 «بپر بغلم!»