صدای فکر

یکی از تجربیاتی که مهاجرت نصیبِ آدم (حداقل من) می کند تجربه ی دلتنگی برای شهری ست که آدم پیش از مهاجرت بخشِ زیادی از عمرش را آنجا گذرانده. و به گمانم دلتنگی برای بخشِ دلپذیرِ زندگی در آن شهرِ موردِ نظر اتفاق می افتد٬ نه همه ی لحظاتِ زیستن درآنجا. خلاصه که در موردِ من «آن شهر» تهران است و آن بخشِ دلپذیرِ دلتنگ کننده خانواده و دوست و موقعیت ها و خاطراتِ‌ دوست داشتنیِ مقیمِ این شهر. نکته اش می دانی کجاست؟ اینکه مثلا من وقتی آمستردام بودم و دلم برای آدمی٬ خاطره ای٬ جایی٬ بویی چیزی تنگ می شد و لبخندِ کوچکی به دلپذیریِ تداعیِ تصویرهای ذهنیم می زدم٬ گمان می کردم «نبودن ام» در تهران مسببِ اصلیِ‌عدمِ  تجربه ی مجددِ آن موقعیت است. حال آنکه سفر به تهران کمی غم انگیز می کند ماجرا را! می دانی؟ وقتی می آیی تهران و به وضوح می بینی که حضورت توی این جغرافیا کفایت نمی کند تجربه ی دوباره ی خیلی چیزها را دلت یکم می گیرد. یعنی دلِ من که گرفت. وقتی دیدم که حتی ایستادن جلوی درِ فست فودِ سیکا باعث نمی شود که مرغِ سوخاری خوردن ها با افشین و بی بهانه کتاب هدیه گرفتن ها تکرار شود دلم تنگ ترشد. وقتی که حتی حضو

آدم گاهی حرفهایی از توی کله اش عبور می کند که ترجیح می دهد هیچ کسِ هیچ کس هیچ وقت نداندشان و چه بسا شدید تر: دوست دارد موقعِ گذرشان از ذهنش حوالیِ آینه هم نایستاده باشد حتی... حرفهایی همین قدر خصوصی٬ همین قدر سهمگین... حرفهایی که سرَک می کشند به طولانی ترین دالان های وجودت و محکم و بی واهمه خِرِ چیزِ ریزی را که کسی جز تو از هستی اش خبر دار نیست می گیرند و می آورندش جلوی چشمت... حرفهایی که یادت می آورند تو از چیزهایی خبر داری که هیچ کس توی دنیا آنطور نمی داندشان... حرفهایی که «تو» را یادِ «تو» می آورند!

گاهی هزار و یک دلیل برای نوشتن و گفتن٬ زورشان به یکی دو دلیل برای سکوت نمی رسد. کلا حرفهای نگفته ی آدم ها بیشتر است به گمانم! بعضی وقت ها از سرِ پیری٬ خستگی٬ خوشی٬ دیوانگی٬‌هر چی اصلا٬ «آدم» دنبالِ بهانه های ریز و کوچکِ زمینی می گردد تا دلخور نباشد از مردم! این جور وقتهاست که یک هو سه تا تک نقطه ی آخرِ یک جمله می شود یک دنیا حرف٬ یک عالم دلیل! «آدم» خُل-وضع است دیگر٬ چه کنیم اش؟! گاهی هم تاریک می شود آرام هوا٬ بی آنکه حواست باشد.