ما را رها کنید در این رنج ِ بی حساب

برملا شده ام... دستهای من مال ِ تو، دستهای تو مال ِ او، دستهای او مال ِ دیگری... دست‌اش را مي‌كشد، دست‌ام روي دست‌اش كشيده مي‌شود، دست‌ام از دست‌اش مي‌افتد، دست‌ام از دست‌اش درد مي‌كند... دست به دست مي‌كنم اين دست را به دستي كه دست دست مي‌شمارد دستی را كه انگشتهاش درد می کنند...
 بر ملا شده ام...
 دستهای من مال ِ من،
 دستهای تو مال ِ تو،
 دستهای او
 مال ِ خودش...

نظرات

  1. ش . نعمتی۴ بهمن ۱۳۸۹ ساعت ۱۳:۳۵

    به او گفتم مي توانم دستت را بگيرم ؟
    گفت كه اعتقادي به اين كار هااندارم !
    ..............................
    قايم شده ام تا دستانم را نبينند .

    پاسخحذف
  2. سارا۴ بهمن ۱۳۸۹ ساعت ۱۶:۴۳

    حالا اون دستی که در آخر انگشتهاش درد می کند مالِ تو ، او یا مال دیگری بود!!؟

    پاسخحذف
  3. Unknown۴ بهمن ۱۳۸۹ ساعت ۱۶:۴۷

    چقدر خوب شروعش کردی.

    پاسخحذف
  4. یاسر۴ بهمن ۱۳۸۹ ساعت ۲۱:۲۴

    با قلب پاره پاره و با سینه ای کباب!

    پاسخحذف
  5. فاطمه سیفان۵ بهمن ۱۳۸۹ ساعت ۷:۴۸

    ش.
    بوی دود می دهد نظرت! :پی ;)

    سارا،
    هر دستی که خودت دوست داری! ;)

    مریم،
    مرسی! لطف ِ شما مستدام است انگار! ;) :*

    یاسر،
    :)

    پاسخحذف
  6. امید باقری۵ بهمن ۱۳۸۹ ساعت ۸:۱۵

    خیلی منطقی برخورد می کنی. بی حساب تر از این حرف هاست به گمانم. میشود امیدوار بود. شاید فرجی بشود. شاید هم نشود. خیلی مهم نیست.

    پاسخحذف
  7. فاطمه سیفان۵ بهمن ۱۳۸۹ ساعت ۹:۱۳

    باقری جان منی که منطق می خوانم منطقی برخورد نکنم کی منطقی برخورد کند پس؟ ;)
    شوخی کردم! می فهمم چه می گویی و با تو همدل ام!
    این نوشته شاید فقط تلاش ِ نا موفقی بود برای خلق ِ یک متن ِ ادبی! به «خیلی مهم نیست» هم داریم می رسیم رفیق!:)

    پاسخحذف
  8. بهار۶ بهمن ۱۳۸۹ ساعت ۱۹:۲۳

    خلق یک متن ادبی؟!
    خیلی بیشتر از اینها درد داشت فاطمه جان

    پاسخحذف
  9. فاطمه سیفان۶ بهمن ۱۳۸۹ ساعت ۲۰:۰۸

    شرمنده بهار جان! واقعاً تلخ نبودم موقع ِ نوشتنش! شرمنده اگر درد داشت! :P

    پاسخحذف
  10. مرزن۱۸ بهمن ۱۳۸۹ ساعت ۱۵:۲۹

    نشانش دادم و پرسيدم مي شناسي اش؟
    گفت: نه! هنوز با او نخوابيدم.

    هنگامي که شناخت با تجربه اي نرم براي يکي و سخت براي ديگري معنا مي يابد.

    پاسخحذف
  11. فاطمه سیفان۱۸ بهمن ۱۳۸۹ ساعت ۱۵:۵۰

    مرزن،

    نمی دانم چرا احساس می کنم می شناسمت با اینکه نمی دانم که ای! :)
    مرسی که خواندی. نظری که گذاشتی را دوست دارم، زیاد...

    پاسخحذف

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

"For a moment almost too brief to matter, this made sense"

 بهش می‌گم گمونم ح دلش برات تنگ شده. به هوای تو جدیدا هر دری وری که میذارم اینستاگرام رو با محبت جواب می‌ده. می‌گه فکر نکنم. احتمالا باهات سرسنگین بود سر مسایل ایران و اینکه چیزی ننوشتی راجع بهش. شاید ش بهش گفته که دو سال قبلت چه جوری بوده٬ که زندگیت زیر و رو شده.  یاد پیام ش می‌‌افتم٬ دو سال پیش این موقع‌ها٬ برام نوشته بود: «حالت خوبه فاطمه؟ کلا جدی» دو سال پیش٬ در جوابش نوشته بودم: «کلا؟ خوبم! :) جدی؟ نمی‌دونم راستش! یکم گیجم هنوز گمونم. تو یه حالتِ کنار اومدن با وضعِ فعلیمونم که نمی‌دونم دقیقا بابت گردن‌کلفتی و زور زدن برای خوب بودن و فرار از پذیرش ”واقعیت“ موجود و امید شاید الکی به این‌که زود شرایط برمیگرده به قبله، یا این‌که کلا و واقعا رد دادم و قبول کردم که حیات دشواره و این وضع هم ممکنه همین شکلی بمونه و چاره‌ای نیست دیگه، سعی کن کمتر گیر بیافتی تو کثافت فکر و خیالش و زندگیتو بکن!» حالا٬ دو سال بعد٬ که این‌طور باور کرده‌ا‌م و پذیرفته‌ام که شرایطِ ”قبل“ دیگر وجود خارجی ندارد و وضعیت جدید واقعیتِ حال است -حتی شاید واقعیتِ گذشته؟- دیگر خبری از آن گیجی نیست. حالم خوب است؟ نمی‌دانم
بیشتر بخوانيد

از روزها

 خواستم بنویسم لطفا اجازه دهید برینم به سفرهای تهرانم. بابتِ سکته‌ی بابا توی سفر قبل و بستری شدن مامان توی آی‌سی‌یو همزمان با رسیدنم این دفعه. بعد دیدم قبل از آمدن و بستری شدن مامان هم اگر واقعا می‌شد می‌ریدم به سفرِ تهران. بعدترش دیدم اگر واقعا واقعا می‌شد کلا می‌ریدم به زندگی که «او» درش یک سال و نیم است مریض است با شرایط خاص و مامان و بابا درش پیر می‌شوند و  من این‌قدر  خسته. 
بیشتر بخوانيد

در لحظه‌ی خاصی از درد هیچ‌کس نمی‌تواند کاری برای آدم انجام بدهد. رنج همیشه تنهاست.*

 ژاکتِ آبی را از روی مبلِ توی هال آورد توی اتاق و گفت چرا درش آوردی دختر؟ بپوش گرم بمونی. خندیدم که یادت هست بچه بودیم -و منظورم سال‌های اول جوانی بود- موقع سرماخوردگی شال‌گردن می‌دادی بهم هی بپیچم دور گردنم؟ بعد همین‌طور که منتظر جواب به صورتش نگاه می‌کردم مردد پرسیدم که:  تو بودی نه؟ از من بپرسی این سرماخوردگیِ لعنتی توی فرودگاه دوحه رخنه کرد به جانم. همان‌جا که وسطِ دویدن و پیدا کردنِ گیت پرواز استکهلم داشتم به اختلاف دمای تهران و دوحه و استکهلم فحش می‌دادم. همان موقع که حواسم پیِ بیست‌سالگی بود و حافظه‌‌ي بازیگوشم اصرار داشت بدون گوگل بفهمد که آیا این فرودگاه همان فرودگاه است یا نه؟ آن موقع که پرت شده بودم توی خاطراتِ داستانی که یحتمل بیشتر آدم‌های دنیا از سال‌های اول بیست‌سالگی‌شان دارند. از آن داستان‌های عاشقانه‌ی رفتنی٬ تمام شدنی. لرزِ‌ اول انگار درست آن‌وقتی افتاد به جانم که از جلوی گیت زنگ زدم به «او» و زدم زیر گریه. از این‌که کندن از تهرانِ ۱۴۰۰‌ای که حالم را به هم زده بود سخت بود و ماندن آن‌جا هم سخت‌تر. لرز آن‌جا افتاد به تنم که فکر کردم ۲۰۲۱ چه‌قدر رُسِ مرا کشیده‌است. چه‌ق
بیشتر بخوانيد