پی نوشت

یک روز شاید نوشتم از این شهر و رزهای سوپر مارکت هاش و ارکیده های پشت ِ پنجره ی خانه ها! از هیجان انگیزی ِ دانشگاه و عبور از کنار ِ اتاق ِ اساتیدی که اسم هاشان را پیش تر، روی جلد ِ کتابها و بالای مقاله ها می دیدم. یک روز شاید نوشتم از دلنشینی ِ رسیدن ِ پیام هات و خوشحالی ِ دیدن ِ شماره ای پرت و پلا- که می دانم از توست- روی  صفحه ی گوشی! از لذت ِ شنیدن ِ شعرهای خود-سروده ای که  خود خوانده ای! یک روز شاید نوشتم از بد مزه گی ِ شلیل های اینجا و سکوت ِ این خانه که بزرگ است ...
 یک روز شاید نوشتم...

نظرات

  1. ناشناس۱۴ شهریور ۱۳۹۰ ساعت ۱۳:۵۸

    ببخشید، اینجا یک نکته وجود داشت که برام مهم بود و اون هم شلیل هست!‌ منم اوّل فکر کردم همه ی شلیل هایِ اروپا بد مزه ن! ولی نکته این جاست که نه نتها ظرافتی در پیدا کردنِ سوپر مارکتی که ازش شلیل می خری هست، بلکه ممکنه تو یه سوپر مارکت شلیل های خوب رو از شلیل هایِ بد جدا کرده و در دو طبقه ی مختلف بذارن! تسلیم نشو!‌ بگرد تا شلیلِ خوب رو پیدا کنی! :پی
    سینا

    پاسخحذف
  2. Fatemeh۱۴ شهریور ۱۳۹۰ ساعت ۱۶:۵۱

    haha! chi migi sina? :P
    taaze kheir e saram az maghaaze torkhaa kharidam, na super maarket ke shabihe gol-khunast! :P
    ah ah! mesl e ye kise aab e ghand bud! :&
    ehtemaalan az in be ba'd porteghaal o naarengi bekharam be jaaie shalil! vaallaa! baa in meveh haashun! ;)

    ah ah! faarsiam nadaaran taaze! :P

    پاسخحذف
  3. اروندیها۱۷ شهریور ۱۳۹۰ ساعت ۲۳:۱۱

    شاید دوباره اول باران شد....

    پاسخحذف
  4. ناشناس۱۹ شهریور ۱۳۹۰ ساعت ۷:۰۶

    خودت رفته ای و رویایت باقی مانده است.

    پاسخحذف

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

"For a moment almost too brief to matter, this made sense"

 بهش می‌گم گمونم ح دلش برات تنگ شده. به هوای تو جدیدا هر دری وری که میذارم اینستاگرام رو با محبت جواب می‌ده. می‌گه فکر نکنم. احتمالا باهات سرسنگین بود سر مسایل ایران و اینکه چیزی ننوشتی راجع بهش. شاید ش بهش گفته که دو سال قبلت چه جوری بوده٬ که زندگیت زیر و رو شده.  یاد پیام ش می‌‌افتم٬ دو سال پیش این موقع‌ها٬ برام نوشته بود: «حالت خوبه فاطمه؟ کلا جدی» دو سال پیش٬ در جوابش نوشته بودم: «کلا؟ خوبم! :) جدی؟ نمی‌دونم راستش! یکم گیجم هنوز گمونم. تو یه حالتِ کنار اومدن با وضعِ فعلیمونم که نمی‌دونم دقیقا بابت گردن‌کلفتی و زور زدن برای خوب بودن و فرار از پذیرش ”واقعیت“ موجود و امید شاید الکی به این‌که زود شرایط برمیگرده به قبله، یا این‌که کلا و واقعا رد دادم و قبول کردم که حیات دشواره و این وضع هم ممکنه همین شکلی بمونه و چاره‌ای نیست دیگه، سعی کن کمتر گیر بیافتی تو کثافت فکر و خیالش و زندگیتو بکن!» حالا٬ دو سال بعد٬ که این‌طور باور کرده‌ا‌م و پذیرفته‌ام که شرایطِ ”قبل“ دیگر وجود خارجی ندارد و وضعیت جدید واقعیتِ حال است -حتی شاید واقعیتِ گذشته؟- دیگر خبری از آن گیجی نیست. حالم خوب است؟ نمی‌دانم
بیشتر بخوانيد

از روزها

 خواستم بنویسم لطفا اجازه دهید برینم به سفرهای تهرانم. بابتِ سکته‌ی بابا توی سفر قبل و بستری شدن مامان توی آی‌سی‌یو همزمان با رسیدنم این دفعه. بعد دیدم قبل از آمدن و بستری شدن مامان هم اگر واقعا می‌شد می‌ریدم به سفرِ تهران. بعدترش دیدم اگر واقعا واقعا می‌شد کلا می‌ریدم به زندگی که «او» درش یک سال و نیم است مریض است با شرایط خاص و مامان و بابا درش پیر می‌شوند و  من این‌قدر  خسته. 
بیشتر بخوانيد

در لحظه‌ی خاصی از درد هیچ‌کس نمی‌تواند کاری برای آدم انجام بدهد. رنج همیشه تنهاست.*

 ژاکتِ آبی را از روی مبلِ توی هال آورد توی اتاق و گفت چرا درش آوردی دختر؟ بپوش گرم بمونی. خندیدم که یادت هست بچه بودیم -و منظورم سال‌های اول جوانی بود- موقع سرماخوردگی شال‌گردن می‌دادی بهم هی بپیچم دور گردنم؟ بعد همین‌طور که منتظر جواب به صورتش نگاه می‌کردم مردد پرسیدم که:  تو بودی نه؟ از من بپرسی این سرماخوردگیِ لعنتی توی فرودگاه دوحه رخنه کرد به جانم. همان‌جا که وسطِ دویدن و پیدا کردنِ گیت پرواز استکهلم داشتم به اختلاف دمای تهران و دوحه و استکهلم فحش می‌دادم. همان موقع که حواسم پیِ بیست‌سالگی بود و حافظه‌‌ي بازیگوشم اصرار داشت بدون گوگل بفهمد که آیا این فرودگاه همان فرودگاه است یا نه؟ آن موقع که پرت شده بودم توی خاطراتِ داستانی که یحتمل بیشتر آدم‌های دنیا از سال‌های اول بیست‌سالگی‌شان دارند. از آن داستان‌های عاشقانه‌ی رفتنی٬ تمام شدنی. لرزِ‌ اول انگار درست آن‌وقتی افتاد به جانم که از جلوی گیت زنگ زدم به «او» و زدم زیر گریه. از این‌که کندن از تهرانِ ۱۴۰۰‌ای که حالم را به هم زده بود سخت بود و ماندن آن‌جا هم سخت‌تر. لرز آن‌جا افتاد به تنم که فکر کردم ۲۰۲۱ چه‌قدر رُسِ مرا کشیده‌است. چه‌ق
بیشتر بخوانيد