گاهی وقت ها نمی فهمم...

نشسته روی صندلی ِ مراجعین، همان که روبه روی میز ِ من است. با مهندس "نون" کار دارد. آقای "نون" نمی شناسدش و مودبانه این مطلب را عنوان می کند. مرد توضیح می دهد که در جلسه ی روز ِ فلان با مهندس "میم"- مدیر عامل- صحبت کرده و آقای "نون" هم در جلسه حضور داشته. آقای " نون" وانمود می کند به یاد آورده. یعنی من حدس می زنم که وانمود کرده. شاید هم واقعا...  مردِ جوان توضیح می دهد که می خواهد واحد ِ کاریش را عوض کند. پست ِ بهتری می خواهد با حقوق ِ بالا تر و پایان ِ جملاتش " اگر امکانش باشد" را ضمیمه می کند، به زور. از مشکلاتش می گوید. خیلی آرام حرف می زند. من می شنوم اما! اتاق خیلی بزرگ نیست.
- دو سال ِ پیش از همسرم جدا شدم.
ای بابا، چرا؟
- پیش می آید دیگر.
و حالا درگیر ِ مهریه ای؟
- نه خوشبختانه! دادم رفت.
آقا وضعتان خوب است! (به شوخی می گوید)
- همه چیزم را دادم رفت. هفتاد میلیون. سی تومن نقد بقیه قسطی.
معرف داشتید، نه؟ چه کاری از من ساخته است؟
- یک سال و نیم ِ پیش دوباره ازدواج کردم. شکر ِ خدا زندگی ِ خوبی دارم. فقط... فقط توانایی ِ خرید ِ مسکن ندارم.
من به این فکر می کنم که نیم سال بعد از طلاقش ازدواج کرده و راضی هم هست. یاد ِ نازنین می افتم. مهرماه ِ گذشته بود که دیدمش. برای اولین بار. چهارشنبه روزی بود و من خیلی کلافه بودم. خوب یادم هست. داشت برای بچه ها تعریف می کرد که سه هفته بعد از به هم زدنش با یادم نیست کی، بعد از 6 سال، رفت با سامی دوست شد که مدل ِ بنتون است و بوتیک دارد در پاساژ ِ تندیس. من چقدر تعجب کرده بودم.
مرد از روی صندلی بلندمی شود و رفیق- شده با آقای "نون" از اتاق می رود بیرون.
من:
چپ... یکم چپ... آها... نه! گفتم یکم. چه خبره؟ حالا یک ذره برو راست... یک ذره دیگه... آها! خوبه! حالا یکم برو عقب. یکم دیگه... یکم... ایول! خوب شد.
حالا قشنگ جاش را  توی دلم گرفتی!
!!!

نظرات

  1. امید باقری۱۸ مهر ۱۳۸۹ ساعت ۱۰:۰۷

    عجب!
    هدایت تان به چپ و راست می توانست به بالا و پایین باشد. با کمی سر و صدا. چه می دانم؟

    پاسخحذف
  2. بنفشه۱۸ مهر ۱۳۸۹ ساعت ۱۱:۰۰

    سلام عزیزم. ایمیل من رو دیدید؟

    پاسخحذف
  3. ماري۱۹ مهر ۱۳۸۹ ساعت ۱۱:۲۳

    كنايه ي بسيار جالبي(سه خط آخر) به كار بردي.دقيقاحق مطلب ادا شد.

    پاسخحذف
  4. محسن۲۲ مهر ۱۳۸۹ ساعت ۲۲:۱۸

    من هم نمی فهمم...

    پاسخحذف
  5. Adamak۲۶ آذر ۱۳۸۹ ساعت ۱۱:۰۴

    وارونه تر از اینهاست این جهان
    گاهی وقت ها می فهمم

    پاسخحذف

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

"For a moment almost too brief to matter, this made sense"

 بهش می‌گم گمونم ح دلش برات تنگ شده. به هوای تو جدیدا هر دری وری که میذارم اینستاگرام رو با محبت جواب می‌ده. می‌گه فکر نکنم. احتمالا باهات سرسنگین بود سر مسایل ایران و اینکه چیزی ننوشتی راجع بهش. شاید ش بهش گفته که دو سال قبلت چه جوری بوده٬ که زندگیت زیر و رو شده.  یاد پیام ش می‌‌افتم٬ دو سال پیش این موقع‌ها٬ برام نوشته بود: «حالت خوبه فاطمه؟ کلا جدی» دو سال پیش٬ در جوابش نوشته بودم: «کلا؟ خوبم! :) جدی؟ نمی‌دونم راستش! یکم گیجم هنوز گمونم. تو یه حالتِ کنار اومدن با وضعِ فعلیمونم که نمی‌دونم دقیقا بابت گردن‌کلفتی و زور زدن برای خوب بودن و فرار از پذیرش ”واقعیت“ موجود و امید شاید الکی به این‌که زود شرایط برمیگرده به قبله، یا این‌که کلا و واقعا رد دادم و قبول کردم که حیات دشواره و این وضع هم ممکنه همین شکلی بمونه و چاره‌ای نیست دیگه، سعی کن کمتر گیر بیافتی تو کثافت فکر و خیالش و زندگیتو بکن!» حالا٬ دو سال بعد٬ که این‌طور باور کرده‌ا‌م و پذیرفته‌ام که شرایطِ ”قبل“ دیگر وجود خارجی ندارد و وضعیت جدید واقعیتِ حال است -حتی شاید واقعیتِ گذشته؟- دیگر خبری از آن گیجی نیست. حالم خوب است؟ نمی‌دانم
بیشتر بخوانيد

از روزها

 خواستم بنویسم لطفا اجازه دهید برینم به سفرهای تهرانم. بابتِ سکته‌ی بابا توی سفر قبل و بستری شدن مامان توی آی‌سی‌یو همزمان با رسیدنم این دفعه. بعد دیدم قبل از آمدن و بستری شدن مامان هم اگر واقعا می‌شد می‌ریدم به سفرِ تهران. بعدترش دیدم اگر واقعا واقعا می‌شد کلا می‌ریدم به زندگی که «او» درش یک سال و نیم است مریض است با شرایط خاص و مامان و بابا درش پیر می‌شوند و  من این‌قدر  خسته. 
بیشتر بخوانيد

در لحظه‌ی خاصی از درد هیچ‌کس نمی‌تواند کاری برای آدم انجام بدهد. رنج همیشه تنهاست.*

 ژاکتِ آبی را از روی مبلِ توی هال آورد توی اتاق و گفت چرا درش آوردی دختر؟ بپوش گرم بمونی. خندیدم که یادت هست بچه بودیم -و منظورم سال‌های اول جوانی بود- موقع سرماخوردگی شال‌گردن می‌دادی بهم هی بپیچم دور گردنم؟ بعد همین‌طور که منتظر جواب به صورتش نگاه می‌کردم مردد پرسیدم که:  تو بودی نه؟ از من بپرسی این سرماخوردگیِ لعنتی توی فرودگاه دوحه رخنه کرد به جانم. همان‌جا که وسطِ دویدن و پیدا کردنِ گیت پرواز استکهلم داشتم به اختلاف دمای تهران و دوحه و استکهلم فحش می‌دادم. همان موقع که حواسم پیِ بیست‌سالگی بود و حافظه‌‌ي بازیگوشم اصرار داشت بدون گوگل بفهمد که آیا این فرودگاه همان فرودگاه است یا نه؟ آن موقع که پرت شده بودم توی خاطراتِ داستانی که یحتمل بیشتر آدم‌های دنیا از سال‌های اول بیست‌سالگی‌شان دارند. از آن داستان‌های عاشقانه‌ی رفتنی٬ تمام شدنی. لرزِ‌ اول انگار درست آن‌وقتی افتاد به جانم که از جلوی گیت زنگ زدم به «او» و زدم زیر گریه. از این‌که کندن از تهرانِ ۱۴۰۰‌ای که حالم را به هم زده بود سخت بود و ماندن آن‌جا هم سخت‌تر. لرز آن‌جا افتاد به تنم که فکر کردم ۲۰۲۱ چه‌قدر رُسِ مرا کشیده‌است. چه‌ق
بیشتر بخوانيد