برای نیاز

نوشتن یکی از سخت ترین کارهای دنیاست مثل ِ هر کارِ دیگری، تقریباً! دغدغه می خواهد، بهانه می خواهد و چیز ِ مهمی به نام ِ «حال»! باید حال داشته باشی. حوصله کنی چیدمان ِ واژگان را! باید مخاطبت را ببینی میانه ی خطابه، به گمانم. باید فرصت داشته باشی و دقت و فرقی نمی کند که دخترک ِ ده دوازده ساله و یا شانزده هفده ساله ای هستی که از زنگهای انشا و نوشتن متنفری؛ یا دختر ِ بیست و چهار ساله ای که موقع ِ چای ِ عصرانه به مادرت می گویی که تازگی ها فهمیده ای که کسی که نزدیک ترین است به تو، نمی تواند نزدیک باشد و تهی از دغدغه های علمی و ادبی. که اگر شعر را نفهمد و جذابیت های علم را درک نکند نزدیک ترین نخواهد بود! فرقی نمی کند، هر بار که بخواهی آغاز کنی نوشتنی را/ نوشته ای را، سفیدیِ کاغذ و نرمی ِ مداد/ صفحه ی وُرد و سستی ِ نوک ِ انگشتها، باز-ات می دارد برای لحظه ای و سکوت می کنی و گاهی، گاهی مثل ِ حالا، سکوتت طولانی می شود و تو را پرت می کند به آرشیو ِ نوشته های گذشته ات. به آنهایی که دوست ترشان داری و برای چندمین بار، چند دهمین بار، می خوانیشان، بلند!

 می دانی؟ این طور وقتها، زمانی که به مانیتور زل زده‌ام و جملات را می خوانم از ته ِ حافظه و نه از روی صفحه، زمانی که باز گمان می کنم که آنْ من نبودم؛ غم بود كه حرف می‌زد از زبانِ من. وقتی پيش‌-در-آمدِ آن تلخیِ معهود را توی چهره‌ام پيش‌بينی می‌كنم و می‌دانم الآن است كه متلكی بارِ خودم بكنم، می‌گويم: «روزگار شترِ خرفتی‌ست دختر. تقصيرِ تو نيست كه يادش نمی‌رود. زياد به‌اش فكر نكن ... اصلاً پاشو برو ببين از آن لواشک ها باز هم مانده؟ ». واین بار فکر می کنم که بعد از خوردن ِ یکی از آن لواشکهای نه خیلی ترش، وقتی که طعمِ آن تلخی ِ معهود رفت،  به قولی که به محمود داده-ام عمل می کنم و چیزکی می نویسم تا صدای فکرم را بعد از حوالی ِ به قول ِ خودش ده روز بشنود باز.

و من،

این بار، با اینکه لواشکی ته ِ کشو نمانده،

غمگین نمی شوم،

و ستاره ی دنباله دار ِ نوشته ام،

بی غم،

دُم-بریده،

 رها می شود!