بی عنوانی که می شود عنوان! ;)

معلم، توی آن كلاس ِ چهاردرپنج، برای‌مان كاغذ‌رنگیِ برّاق می‌آورْد با قیچی و چسب و پولك و منجوق و دکمه و كاموا و مقوّا، و می‌گفت برويم و از روی زمین پوسته‌ی مرده‌ی درخت و برگ و پاكتِ مچاله‌ی ‌سیگار و پوستِ لیس‌زده‌شده‌ی پسته و دانه‌ی پرنده جمع كنيم و بیاوريم و عجیب‌ترین كولاژِ دنیا را درست كنيم. هر كس عجیب‌ترین "عجیب‌ترین كولاژِ دنیا" را درست می‌كرد، جایزه‌اش یك بسته "دومینو" بود، و قرار می‌شد وقتی چیدنِ مهره‌های‌اش تمام شد، خودش به مهره‌ی اوّلی ضربه بزند. زیاد مهم نبود عجیب‌ترین كولاژِ عجیب دنیا را كی می‌ساخت؛ بی ‌برو‌برگرد یك‌روز‌در‌میان آستینِ گشادِ مانتوی یكی از دو‌قلوهای بی‌خيال ِ كلاس درست در یكی از آخرین لحظه‌ها به يكی از آخرين مهره‌ها می‌ساييد و صدای تَتَتَتق‌های ملایمِ سقوطِ موزون ِ‌ تن ِ مهره‌های سبك روی هم به ردیف، توی آه‌ها و فریاد‌های اعتراض‌آمیزمان گم می‌شد.

دست‌ام را بيشتر توی جيبِ مانتو ام می‌فشارم و فكر می‌كنم دلخوری‌مان از دوقلو‌ها كه از همدیگر دفاع هم می‌كردند، به همان سرعتی ناپدید می‌شد كه ردّ عطرِ تلخ و سرد ِ آشنای مردی كه همین الآن به‌ام تنه زد، از جوی پیاده‌رو پرید و از خیابان رد شد.