راست می گی، متن ِ اصلی رو خوندم. این جا به بهانه ی جمله ی آخر ِ پاراگراف ِ اول ارزش استفاده شده. به عنوان ِ اعتبار ِ بیرونی. یعنی اعتباری که در نظر ِ دیگران برای شخص ایجاد می شود. سرمایه کمی شخصی تر است به نظرم. یعنی اعتبار ِ فرد برای خودش. مرسی به خاطر ِ یاد آوری متن ِ اصلی! :)
- چند ماه دیگر میشود ده سال که اینجا و نوشتههایش هست. گاهی آدمها میآیند و سرمیزنند به پستهای خیلی قدیمی و بهانه میشوند که من هم بخوانمشان از نو و ببینم که گاهی چه خوب و دقیق نوشتهام از احوالی. گاهی فکر کنم چه توفیر کرده موضعم راجع به فلان موضوع. و بیشتر و کلیتر اما فکر کنم که توی این سالها٬ چه قدر از لبههای احتیاط و زیست و رفتار و کردارِ مطمین و برنامهریزی شده٬ دور شدهام به سمتِ تجربهگری. تغییری که توی اینسالها٫ مخصوصا دو سالِ اخیر٬ آنقدر نرم و یواش و بیگوشهي ظاهری و بیرونی اتفاق افتاد که خیلی از اطرافیان نزدیکم هم متوجهش نشدند. گاهی فکر میکنم که کاش از آن گوشههای درونی٬ از آن تیزیهای حالا نرم و صیقلخوردهی تجربههای جدید بیشتر نوشته بودم... - وسطِ بحث و حرفِ سرخوش راجع به روابطِ انسانی٬ برای دوستی در جفرافیای خیلی دور نوشتم که به زعمِ من «لاس زدن» و «جلوهگری» برای نوعِ بشر حیاتیست. براش نوشتم که من خوشبختانه دوتا رفیق دارم که می شود به بهانهی ترکِ دیوار٬ بی فکر و خیالِ اضافه٬ بابِ لاس را پیششان باز کرد و حرف زد و ناامید ...
افتاده بودم به جانِ کمدها. کیسهها را تندتند پر میکردم بیانکه لحظهای دل بدهم به گوشوارهای٫ لباسی آبی و یا شاخههای خشکیدهی درختی سیاه و سفید روی یک ورق کاغذ. حواسم پیِ آن عکس بود. عکسی که قلبم را زور کرده بود تندتر بزند. عکسی که دستها و صدام را برای لحظهای شُل و لرزان کرده بود. مغزم٬ مغز سرکِشم را به کدام گوشهی فکر برده بود؟ قلبم٫ قلبم را لای تیره-روشنِ کدام احساسِ ندانسته٬ فراموش کرده٬ گیرانداخته بود؟ کدام پنجره یا درِ غبار گرفتهای را توی ذهنم باز کرده بود؟ نشسته بودم وسطِ لشگر چیزهایی که قرار بود ترک کنم. چیزهایی که یحتمل مدتها پیش ترکام کرده بودند. فکر میکردم به خاطره. به شهوتِ جفتشدنش با خیال. به مهر که بنشیند کنار قهر. دلتنگی که چفت شود با رنج. به یاد در حضورِ فراق.
گاهی وقت ها انقدر از دست ِ خودم لجم می گیرد که دلم می خواهد خودم را خفه کنم. احساس می کنم بر اوج ِ قله ی حماقت ایستاده ام و زورم به حافظه ی رام نشده ی سر کشم نمی رسد. رفته بودم خیابان ِ انقلاب. دنبال ِ یک کتاب می گشتم برای کسی. هی از این کتاب فروشی به آن کتاب فروشی از این بازارچه به آن یکی سرک می کشیدم. هنوز امیدم برای سرکوب ِ واضح شدن ِ خیلی از خاطرات بر ِ چشمم به یاس تبدیل نشده بود. خودم را می زدم به کوچه ی علی چپ تا اینکه رسیدم به جلوی یکی از بازارچه ها! نگاه که انداختم تو یک هو همه چیز شفاف شد: از اولین کتاب فروشی طبقه ی بالا، سمت ِ چپ، دو کتاب ِ تافل خریده بودیم. فرض کن این ماجرا مال ِ حد اقل دو سال ِ پیش است. طبقه ی پایین، سمت ِ راست، یک مغازه است با کلی کارت تبریک ِ قشنگ. حتی کارت هایی که آن جا با هم خریدیم هم یادم بود! باور نمی کنید، می دانم! یک لحظه مکث کردم، همان جا روی پله های ورودی، چشم هام را بستم و شروع کردم فحش دادن به خودم: که بی شعور ِ روانی، گَندش را در آوردی. خوب به فرض سه سال پیش با یکی از این جا رد شدی، که دو سال ِ پیش جلوی آن لوازم التحریر ِ جلوی در ِ ساختمان ایس...
اصلاً ارزش کیلویی چند است؟ !
پاسخحذفارزش روچطور میشه سنجید!!!!
پاسخحذفاین نظر توسط نویسنده حذف شده است.
پاسخحذفدر همین مایه ها ولی شاید هم بی ربط!
پاسخحذف"از نامههایی که برای دوستانمان میفرستیم جالبتر، نامههایی هستند که مینویسیم و دست آخر تصمیم میگیریم نفرستیم!"
پروست چگونه میتواند زندگی شما را دگرگون کند/ آلن دوباتن / گلی امامی
از "قوزک پای چپ یک زرّافهی ایدهآلیست که در یک عصر پاییزی سیگارش تمام شده میخارد"
سلام فاطمه،
پاسخحذفتو متن اصلی صحبت از ارزش نیست، میگه "سرمایه ی ماورایی هر کس به اندازه ی حرفهایی است مه برای نگفتن دارد ..."
به نظرم قطعه ی زیباییه.
سلام احسان،
پاسخحذفراست می گی، متن ِ اصلی رو خوندم. این جا به بهانه ی جمله ی آخر ِ پاراگراف ِ اول ارزش استفاده شده. به عنوان ِ اعتبار ِ بیرونی. یعنی اعتباری که در نظر ِ دیگران برای شخص ایجاد می شود. سرمایه کمی شخصی تر است به نظرم. یعنی اعتبار ِ فرد برای خودش.
مرسی به خاطر ِ یاد آوری متن ِ اصلی! :)
به بهزاد:
پاسخحذفخوشحالم که خواننده ی جدید پیدا شده. فقط اینکه من کلا یک بهزاد می شناسم که تازه او را هم خیلی نمی شناسمو نمی دانم شما همانید یا نه! :پی
به خاطر ِ نظرهم ممنون! :)