دو نقطه هیچ

همه‌ی دنيا يک طرف، شبهای پاييز یک طرفِ ديگر. و آن شبی كه ساعت‌ها لبو فروش را تماشا كرد. همه‌ی دنيا يک طرف، چهارشنبه‌ی پاييز يک طرفِ ديگر؛ آن چهارشنبه‌ی اتفاقی كه لِی لِی از جوب گذشت و زخم را فراموش كرد. همه‌ی دنيا يک طرف،

سر كه می‌گذاشت روی شانه‌اش، زمان بينِ ظهر تا عصر متوقف می ‌شد،‌ عقربه روی چیزی، عددی، می ‌ماند و ديگر هيچ كس حرفی از انتهای دنيا نمی ‌زد. همه چيز همان جا بود، روی شانه ی او تا موهای او. هنوز اما، وقتِ اين حرف‌ها نيست. هنوز زمستان نيامده، هنوز جای پای كلاغ‌ها روی برف شروع نشده، هنوز گنجشكی نمرده. با اين حال...

داشت فكر می‌كرد مبادا فصل ِ سيب تمام شود و حوا بدونِ گناه بميرد. ياد اش افتاد كه سيب هميشه هست، حتی وقتی كلاغ ِكوچکِ او زيرِ ميز بنشيند و حرفی از دل‌تنگی ِ خواب‌هاش نزند، از برگ‌هايی كه لابه‌لای كاغذ‌هاش ريخت و مشقِ آن سال‌ها را تكرار كرد: آن مرد در باران آمد... آن مرد با اسب آمد... آن مرد در باد رفت...

پاييز پاييز است و آبان بی موقع‌ترين زمان برای مهاجرت ِ پرندگان ِ كوچک و پير. او كه حرفي ندارد،‌ اما

 بوی او،‌ روی دست های او نشسته و او مثلِ هميشه روی نيمكتی كه هيچ علامتي ندارد، جا می‌ماند.

/جا می مانم
و
ماندن دلیل می خواهد
رفتن اما به معنای تمام شدنِ دلایلِ ماندن نیست.
ماندن هم،
انگار
همیشه به معنای داشتن ِدلیل برایِ ماندن نیست.
گاهی فقط چاره‌ی دیگری نیست...
 برای ماندن...
 یا رفتن.

 حالا، سر که می گذارد روی شانه اش، شانه اش می افتد

قصه هم قصه های قدیم...


نظرات

  1. نهایت۲۶ آبان ۱۳۸۹ ساعت ۲۰:۵۹

    پاییز ، پاییز ، پاییز
    چه سبک بود پاییز
    پاییز در برگها گم بود
    در پاییز برگها به خانه ما آمدند
    آشوب برگ بود پاییز بود
    ...
    تو در پاییز به خانه ما مهمان بودی
    برگهای پاییزی به سوی زمستان رفتند
    پاییز به پایان بود

    پاسخحذف
  2. سارا۲۷ آبان ۱۳۸۹ ساعت ۶:۵۰

    زیباست ، اما

    ایستگاهِ خوبی نیست پاییز!

    پاسخحذف
  3. ارمیا۲۸ آبان ۱۳۸۹ ساعت ۸:۵۰

    همه چیز قدیمیش حتی دوستی ها
    از اینکه دوباره نوشته هایتان را می خوانم به جد خوشحالم

    پاسخحذف
  4. ماری۲۸ آبان ۱۳۸۹ ساعت ۹:۲۱

    پاراگراف 2 و 3 ، و دو خط آخر: کولااااااااک
    (یعنی من یکی لذت بردم)

    پاسخحذف
  5. نغمه۲۸ آبان ۱۳۸۹ ساعت ۱۸:۱۳

    سری که روی شانه اش است ...
    سرم همان جا مانده است انگار ...

    پاسخحذف
  6. اروندیها۲۹ آبان ۱۳۸۹ ساعت ۱۲:۳۵

    زندگی هم زندگی های قدیم
    عشق هم آن عشقهای آتشین
    یار هم یاری که با من یار بود
    در عبور روزهای دلنشین

    گفتگو هم گفتگوهای قشنگ
    در شبان شعر و مهتاب و شراب…
    بوسه هم آن بوسه های غرق مهر
    تا سحرگاهان پیش از آفتاب...

    پاسخحذف
  7. بهار۳۰ آبان ۱۳۸۹ ساعت ۹:۱۸

    فاطمه جان
    اگر نظر نمیذارم فکر نکنی که نیستم
    همیشه هستم و همیشه میخونم.
    نوشته هات رو خیلی دوست دارم.

    پاسخحذف
  8. فاطمه سیفان۳۰ آبان ۱۳۸۹ ساعت ۱۹:۵۲

    مرسی بهار جان. لطف می کنی می خونی! :)

    بقیه هم مرسی که می خونید و نظر می دید! :دی

    پاسخحذف
  9. Adamak۲۶ آذر ۱۳۸۹ ساعت ۱۰:۰۲

    نهایت
    از احمدرضا احمدی بود؟

    سارا
    یاد یه تجربه ی سوررئال در سینمای کلاسیک افتادم
    "پاییز ، ایستگاه آخر"
    فیلم موزیکالی که به لطف انقلاب نعلینی ، سوزانده شد

    پاسخحذف
  10. Adamak۲۶ آذر ۱۳۸۹ ساعت ۱۰:۰۶

    همه ی دنیا یک طرف ، شبهای پاییز هم همان طرف !
    طرف دیگر تو باش و آن طرف را بنویس !
    ما طرف تو می مانیم .
    نوشته های تو را می خوانیم .

    پاسخحذف

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

"For a moment almost too brief to matter, this made sense"

 بهش می‌گم گمونم ح دلش برات تنگ شده. به هوای تو جدیدا هر دری وری که میذارم اینستاگرام رو با محبت جواب می‌ده. می‌گه فکر نکنم. احتمالا باهات سرسنگین بود سر مسایل ایران و اینکه چیزی ننوشتی راجع بهش. شاید ش بهش گفته که دو سال قبلت چه جوری بوده٬ که زندگیت زیر و رو شده.  یاد پیام ش می‌‌افتم٬ دو سال پیش این موقع‌ها٬ برام نوشته بود: «حالت خوبه فاطمه؟ کلا جدی» دو سال پیش٬ در جوابش نوشته بودم: «کلا؟ خوبم! :) جدی؟ نمی‌دونم راستش! یکم گیجم هنوز گمونم. تو یه حالتِ کنار اومدن با وضعِ فعلیمونم که نمی‌دونم دقیقا بابت گردن‌کلفتی و زور زدن برای خوب بودن و فرار از پذیرش ”واقعیت“ موجود و امید شاید الکی به این‌که زود شرایط برمیگرده به قبله، یا این‌که کلا و واقعا رد دادم و قبول کردم که حیات دشواره و این وضع هم ممکنه همین شکلی بمونه و چاره‌ای نیست دیگه، سعی کن کمتر گیر بیافتی تو کثافت فکر و خیالش و زندگیتو بکن!» حالا٬ دو سال بعد٬ که این‌طور باور کرده‌ا‌م و پذیرفته‌ام که شرایطِ ”قبل“ دیگر وجود خارجی ندارد و وضعیت جدید واقعیتِ حال است -حتی شاید واقعیتِ گذشته؟- دیگر خبری از آن گیجی نیست. حالم خوب است؟ نمی‌دانم
بیشتر بخوانيد

از روزها

 خواستم بنویسم لطفا اجازه دهید برینم به سفرهای تهرانم. بابتِ سکته‌ی بابا توی سفر قبل و بستری شدن مامان توی آی‌سی‌یو همزمان با رسیدنم این دفعه. بعد دیدم قبل از آمدن و بستری شدن مامان هم اگر واقعا می‌شد می‌ریدم به سفرِ تهران. بعدترش دیدم اگر واقعا واقعا می‌شد کلا می‌ریدم به زندگی که «او» درش یک سال و نیم است مریض است با شرایط خاص و مامان و بابا درش پیر می‌شوند و  من این‌قدر  خسته. 
بیشتر بخوانيد

در لحظه‌ی خاصی از درد هیچ‌کس نمی‌تواند کاری برای آدم انجام بدهد. رنج همیشه تنهاست.*

 ژاکتِ آبی را از روی مبلِ توی هال آورد توی اتاق و گفت چرا درش آوردی دختر؟ بپوش گرم بمونی. خندیدم که یادت هست بچه بودیم -و منظورم سال‌های اول جوانی بود- موقع سرماخوردگی شال‌گردن می‌دادی بهم هی بپیچم دور گردنم؟ بعد همین‌طور که منتظر جواب به صورتش نگاه می‌کردم مردد پرسیدم که:  تو بودی نه؟ از من بپرسی این سرماخوردگیِ لعنتی توی فرودگاه دوحه رخنه کرد به جانم. همان‌جا که وسطِ دویدن و پیدا کردنِ گیت پرواز استکهلم داشتم به اختلاف دمای تهران و دوحه و استکهلم فحش می‌دادم. همان موقع که حواسم پیِ بیست‌سالگی بود و حافظه‌‌ي بازیگوشم اصرار داشت بدون گوگل بفهمد که آیا این فرودگاه همان فرودگاه است یا نه؟ آن موقع که پرت شده بودم توی خاطراتِ داستانی که یحتمل بیشتر آدم‌های دنیا از سال‌های اول بیست‌سالگی‌شان دارند. از آن داستان‌های عاشقانه‌ی رفتنی٬ تمام شدنی. لرزِ‌ اول انگار درست آن‌وقتی افتاد به جانم که از جلوی گیت زنگ زدم به «او» و زدم زیر گریه. از این‌که کندن از تهرانِ ۱۴۰۰‌ای که حالم را به هم زده بود سخت بود و ماندن آن‌جا هم سخت‌تر. لرز آن‌جا افتاد به تنم که فکر کردم ۲۰۲۱ چه‌قدر رُسِ مرا کشیده‌است. چه‌ق
بیشتر بخوانيد