سلام آقا!

کاری ندارم
آمده بودم که حرفی بگویم، جمله‌یی، شعری...
اما
مهم نیست
برمی‌گردم
اصلا هم نمی‌خواستم بگویم که دلم می‌خواهد برام یک بستنی بخرید، یا آن کتابی را که هیچ‌کس یاد اش نمی‌ماند برام بخرید، یا مثلا یگویم که دلم برایتان تنگ شده
کاری نداشتم
الکی آمده بودم
باور کنید

می دانید آقا!؟
نه! نمی دانید... آقا... نمی دانید

جهان فقط یک بُعد دارد، زمان.
و زمان دو حالت دارد: ماضی بعید و مستقبل بعید.

من، حال‌ام. بی هیچ محتوای ِ موضوعی.
شما، ماضی ِ بعید با صرفِ فعلِ ناقصی که تداومِ لکنت ِتعبیرهای من است.

خب آقا!
من می‌روم
شکستن درد دارد. گاهی کم، گاهی زیاد.  شکستن هیچ فایده‌یی ندارد، چون تکه تکه‌هات را هیچ‌وقت نمی‌توانی کنار هم بگذاری و برسی به جایی که بشود گفت عبرت گرفته‌ ایی. شکستن دلیل هم ندارد. سنگ است دیگر، می‌خورد: می‌شکننداند: می‌شکند.
کاری نداشتم آقا
الکی آمده بودم
باور کنید

دارم می روم،
شما کاری ندارید آقا؟


پ.ن. یک بخش گذاشته ام برای بازخوانی نوشته های قبلی. این چند روز دوستانی بودند که با علاقه از یادداشت های وبلاگ ِ قبلیم یاد کردند. دوستانی که قبلی ها را دوست تر داشتند انگار.

نظرات

  1. نغمه۱ آذر ۱۳۸۹ ساعت ۱۸:۳۲

    سلام
    ممنون فاطمه:)
    خیلی چسبید ... خیلی خیلی:)

    پاسخحذف
  2. میم۲ آذر ۱۳۸۹ ساعت ۶:۳۵

    من هم قبلیها رو بیشتر دوست داشتم. ولی به نظرم فاطمه ی پشj این جدیدها پخته تره. ایk فاطمه به قول دوستت کاف، دلچسب، خواستی و لذیذ است! ;)

    پاسخحذف
  3. فاطمه سیفان۲ آذر ۱۳۸۹ ساعت ۹:۲۴

    :)) دلچسب و خواستنی و لذیذ؟ شما دیگه چرا! مگه من شکلاتم میم جانم؟! ;)

    نغمه جان، خواهش می کنم، حالا "بندِ کفش" رو هم برات می ذارم! :)

    پاسخحذف
  4. نون۲ آذر ۱۳۸۹ ساعت ۱۲:۳۲

    رو راست با خود، باهوش و راحت جایگزین دلچسب، خواستنی و لذیذ

    پاسخحذف
  5. النازکرمی۲ آذر ۱۳۸۹ ساعت ۱۹:۱۱

    مشتاق این بند کفش شدم! فرشته یه چیزایی می گفت! :))
    وبلاگ قبلیتو اینقدر کم خوندم که هیچی یادم نمیاد! اما این به اندازه ی کافی خوب و دل انگیز هست! خوبه خوبه! :)

    پاسخحذف
  6. اروندیها۳ آذر ۱۳۸۹ ساعت ۶:۰۹

    درین ماضی بعید هم نظرم...مستقبل بعید که جای خود دارد...
    بفرموده بامداد:
    در نیست راه نیست
    نه نور و نه آفتاب
    مابیرون زمان ایستاده ایم
    با دشنه تلخی بر گرده هایمان
    هیچکس با هیچکس سخن نمیگوید
    که خاموشی به هزار زبان در سخن است...

    پاسخحذف
  7. -۳ آذر ۱۳۸۹ ساعت ۹:۴۴

    ياران را چه گناه! كه كس را توان نباشد با او بستني خورد و روان از كف ندهد. چون در كف او موم است سنگ خارا

    پاسخحذف
  8. امید باقری۴ آذر ۱۳۸۹ ساعت ۱۹:۰۴

    کاری نداشتم فقط دلم برای در و دیوار این جا تنگ شده بود.
    پ.ن را دوست داشتم.

    پاسخحذف

ارسال یک نظر

پست‌های معروف از این وبلاگ

"For a moment almost too brief to matter, this made sense"

 بهش می‌گم گمونم ح دلش برات تنگ شده. به هوای تو جدیدا هر دری وری که میذارم اینستاگرام رو با محبت جواب می‌ده. می‌گه فکر نکنم. احتمالا باهات سرسنگین بود سر مسایل ایران و اینکه چیزی ننوشتی راجع بهش. شاید ش بهش گفته که دو سال قبلت چه جوری بوده٬ که زندگیت زیر و رو شده.  یاد پیام ش می‌‌افتم٬ دو سال پیش این موقع‌ها٬ برام نوشته بود: «حالت خوبه فاطمه؟ کلا جدی» دو سال پیش٬ در جوابش نوشته بودم: «کلا؟ خوبم! :) جدی؟ نمی‌دونم راستش! یکم گیجم هنوز گمونم. تو یه حالتِ کنار اومدن با وضعِ فعلیمونم که نمی‌دونم دقیقا بابت گردن‌کلفتی و زور زدن برای خوب بودن و فرار از پذیرش ”واقعیت“ موجود و امید شاید الکی به این‌که زود شرایط برمیگرده به قبله، یا این‌که کلا و واقعا رد دادم و قبول کردم که حیات دشواره و این وضع هم ممکنه همین شکلی بمونه و چاره‌ای نیست دیگه، سعی کن کمتر گیر بیافتی تو کثافت فکر و خیالش و زندگیتو بکن!» حالا٬ دو سال بعد٬ که این‌طور باور کرده‌ا‌م و پذیرفته‌ام که شرایطِ ”قبل“ دیگر وجود خارجی ندارد و وضعیت جدید واقعیتِ حال است -حتی شاید واقعیتِ گذشته؟- دیگر خبری از آن گیجی نیست. حالم خوب است؟ نمی‌دانم
بیشتر بخوانيد

از روزها

 خواستم بنویسم لطفا اجازه دهید برینم به سفرهای تهرانم. بابتِ سکته‌ی بابا توی سفر قبل و بستری شدن مامان توی آی‌سی‌یو همزمان با رسیدنم این دفعه. بعد دیدم قبل از آمدن و بستری شدن مامان هم اگر واقعا می‌شد می‌ریدم به سفرِ تهران. بعدترش دیدم اگر واقعا واقعا می‌شد کلا می‌ریدم به زندگی که «او» درش یک سال و نیم است مریض است با شرایط خاص و مامان و بابا درش پیر می‌شوند و  من این‌قدر  خسته. 
بیشتر بخوانيد

در لحظه‌ی خاصی از درد هیچ‌کس نمی‌تواند کاری برای آدم انجام بدهد. رنج همیشه تنهاست.*

 ژاکتِ آبی را از روی مبلِ توی هال آورد توی اتاق و گفت چرا درش آوردی دختر؟ بپوش گرم بمونی. خندیدم که یادت هست بچه بودیم -و منظورم سال‌های اول جوانی بود- موقع سرماخوردگی شال‌گردن می‌دادی بهم هی بپیچم دور گردنم؟ بعد همین‌طور که منتظر جواب به صورتش نگاه می‌کردم مردد پرسیدم که:  تو بودی نه؟ از من بپرسی این سرماخوردگیِ لعنتی توی فرودگاه دوحه رخنه کرد به جانم. همان‌جا که وسطِ دویدن و پیدا کردنِ گیت پرواز استکهلم داشتم به اختلاف دمای تهران و دوحه و استکهلم فحش می‌دادم. همان موقع که حواسم پیِ بیست‌سالگی بود و حافظه‌‌ي بازیگوشم اصرار داشت بدون گوگل بفهمد که آیا این فرودگاه همان فرودگاه است یا نه؟ آن موقع که پرت شده بودم توی خاطراتِ داستانی که یحتمل بیشتر آدم‌های دنیا از سال‌های اول بیست‌سالگی‌شان دارند. از آن داستان‌های عاشقانه‌ی رفتنی٬ تمام شدنی. لرزِ‌ اول انگار درست آن‌وقتی افتاد به جانم که از جلوی گیت زنگ زدم به «او» و زدم زیر گریه. از این‌که کندن از تهرانِ ۱۴۰۰‌ای که حالم را به هم زده بود سخت بود و ماندن آن‌جا هم سخت‌تر. لرز آن‌جا افتاد به تنم که فکر کردم ۲۰۲۱ چه‌قدر رُسِ مرا کشیده‌است. چه‌ق
بیشتر بخوانيد