"For a moment almost too brief to matter, this made sense"

به دخترکی که گمان می کرد «می گایم» صورتِ ادبی «می گویم» است و در اندیشه اش آدمها «یک هویی» عاشق می شدند:

روزگاری دل از کسی ربوده بودم که در چیزِ علمی خواندن انسان ِ ماهری بود. از همان نخستین دفعه ای که دیدمش، وقتی که با هیجان در موردِ چیزهایی که خوانده بود حرف می زد، گفتم اهل ِ کار ِ علمی ست و سقم ِ گمانم زمانی بر من آشکار شد که در جلسه ی دوم یا سوم ِ ملاقاتمان یک خروار کتاب گذاشت روی دستم و گفت بعد از کپی شروع کن به خواندن.

اين‌ها را به هم بافتم كه بگایم (بگویم J) هر كس بيشتر از چيزی دَم می‌زند كه دارد. از چيزی كه بلدش است يا دل در گرو-اش دارد. حرف‌های ما، به ويژه در اوايل ِ ساييدگی‌هامان به هم، حول ِ اندوخته‌هامان، مهارت‌ها و تعلّقات‌ِ خاطر، و اعتقاداتِ قلبی، ادّعاها و آمال‌مان می‌گردند. شايد بعدترهاست كه به پشتوانه‌ی نشئگی از «تأييد و هم‌گرايی»، جرأت می‌كنيم با بعضی از «ديگران» كه نرم‌نرمک و بی‌وقفه در حالِ غربال‌شدن‌اند، به خماری ِ «تضادِ سلايق و به تبعِ آن واگرايی‌های ناچيز نسبت به كلِّ رابطه» نيز ناخنكی بزنيم؛ وارد مقوله‌هايی شويم كه بلدشان نيستيم؛ از چيزهايی گفتمان كنيم كه تسلّطی برشان نداريم، ازشان دل‌چركين يا متنفّريم، به‌شان بی‌اعتقاديم يا درشان شكست خورده‌ايم، و در يك كلام: وادی‌های كورِ ما به شمار می‌روند. اين‌چنين است كه در بسترِ وقتِ محدودِ زندگی، آدم‌ها به آدم‌ها اجازه می‌دهند تا يك نوک ِ قاشق از هم‌ديگر را تـِست كنند، و اگر به مذاق و مزاج‌شان خوش‌ نيامد، بهای زمانی ِ يك پُرسِ كامل از هم را نپردازند؛ بگذارند و بروند دنبالِ كار خودشان. اين مكانيسم، قسمتی‌اش خودآگاه است و قسمتِ شاید عظيم‌ترش از ناخودآگاه سرچشمه می‌گيرد. خود ِ من را نگاه كن: توی همين يك‌وجب وبلاگ، تا به‌حال چندین بار صحبت «ریاضیات» را پيش كشيده‌‌ام. گاهی دغدغه‌ی دوست داشتن و دوست‌داشته‌شدن را بهانه‌ی نوشتن از همين «کس» کرده ام. بیا به اين نپردازيم كه انگيزه‌ی من از اين نوشته ها چه می‌توانسته باشد. مجمل بگويم كه حتّی اگر خواننده من را نشناسد، دو حالت را برای‌ام متصوّر می‌شود: ‌اگر راست نوشته باشم، اگر راویِ قصّه‌هام خودم باشم و نه شخصيتی مولـود ِ‌ذهن‌ام، يعنی لااقل در مقطعی ریاضی خوانده‌ام و اِشرافی هرچند ناچيز بر اين رشته دارم. اگر هم گمان ببرد كه اين‌ها داستان ِ خودم نيستند، می‌پندارد من قسمتی از علايق و آرزوهام را باهاش در ميان گذاشته‌ام. به هر حال، «ریاضیات» يكی از همان لايه‌های سطحیِ من است كه ترجيح يا تشخيص داده‌ام كه در برخورد با مخاطبِ عام؛ از آن رونمايی كنم. آن‌كه مرا می‌خواند مجاز و مختار است تصميم بگيرد كه آيا می‌خواهد به سمت كسی كه در كنارِ سايرِ مختصّات‌اش، «ریاضیات» به نحوی دغدغه‌ (مشغوليت يا علاقه‌مندی‌)‌اش است کششی داشته باشد يا خير.  حالا حکایت ِ دوست داشتن و دوست داشته شدن هم جدا از این ماجرا نیست. «یک هویی» طور ِخاصی نمی شود! تو به دوستت، به آشنات، اجازه می دهی همان طور که داری ذره ذره به  او ناخنک می زنی ازت بچشد و ممکن است، فقط ممکن است، زمانی هر دو بجایی برسید که ببینید بخش ِ زیادی از وجود ِ یکدیگر را دوست دارید و تنها این موقع است که می توانید/جایزید بگویید عاشق ِ کسی، و یا حتی چیزی شده اید. در غیر ِ این صورت شما و شاید محبوبتان احتمالاً یکی از همان آدمهای همه-چیز- متوسطی خواهید بود که جوگير شدن‌شان، عاشقيت كردن‌شان، بوسيدن‌شان، قُپی در كردن‌شان، قهر كردن‌شان، ناز كشيدن‌شان، خيانت‌شان و حتی سوت زدنشان به طور ِ تأسف باری متوسط است. از همانهایی که دو روزه عاشق می شوند و یک روزه فارغ (فارق)!